قصه ی ویرانی...

پـائیـــــز ،

بـَرگ هاے ریخــتـہ را نمـے ‏ شمــُرند...

قصـــہ!

قصـــہ ے ویـــرانـے ست!

قدسـے قاضـے نور



دلــتنگـے یعنـے...

خَلــــوت ِ تـنهائـے اَت اَز آسماלּ ِ پـائیـــــز ، اَبـــرے تـَر باشَد...

ای تنهایی...! سلام...!

گفتے بـہ چـہ دلخُوشے؟ ... ســؤالت خُوب اَست

گفتے ڪِـہ غــَریبـــ ... اِحتمالت خُوب اَست

اَز شهـــــر دلــ َم گــِـرفتـہ ... بـَر خواهم گشت

اِے تــَـنهایے!

سَلام!

حالت خُوب اَست؟

میلاد عــرفاלּ پـور

از این همه تنهایی...

دَر ﮔﻮﺷـہ اے ﻣﺘــــﺮوڪ حَتے ڪَمانچـــِـہ دﻟــﺘـَﻨﮓ اَﺳﺖ...

هودیسـہ حسینے

تلنگر بخورد ، می شکند...

دلــــ ِ مـَטּ

تـُنگ ِ بلـــــوریستـــ ڪِـہ یڪ ماهے قـــِـرمـز دارد...

یڪ تلنگـــُـر ڪِـہ بـہ ایـטּ تـُنگ بلـــــوریـטּ بخـُـورد ، مے شـِڪنَد

آبــَـش اَز پنجـــِـره چشمانَم مے ریــــزَد

ماهے سینـہ مـَטּ مے میــــرد...!

مثل ویرانی هیروشیما...

و دلے را ڪِـہ ایـטּ همـہ تنـــهاستـــ ، ژاپنے ها قشنگ مے فهمـَند

مثل ویــــرانے هیـروشیماستـــ بعد ِ آלּ جَنگ هستـہ اے مثلا...

سیـد مهــــدے نقـبایے



گاهے از غــَـ ـــم مے شـود ویـــران دلـــــــ َم...

فصل دلتنگی...

هـَر پـاییـــــز رنگ ِ رویا مے گیـــرَد...

گونـہ هاے درختـــ ،

وقتے بـَرگ ها ، ســُـرخ مے شوَند اَز دلــــ تـَنگے...

اگر دیده ای بگو...

دیــــریست دَر هــَوای دلـــ ـَم پــَر نمی زَنی

در دست ِ من اگـــر قفسی دیـــده ای بگــُو...

 محسن یاری

درد نام دیگر عشق است...

مـادرَمــ مے گفتــ : دُختــَـرم ، دَرد ها همیــشـہ بدوלּ دعـــوت مے آیـَـند ،

ســَـرزده...! بے خبـــَـر...

حـَواستـــ باشـَد ، همیــشـہ خانـہ را مــُرتبـــ نــِگاه دار ،

مبــادا دَرد جایے بـَراے نشستَن پیــــدا نـَڪُند ، خانـہ‌ اَتـــ را شُلوغ نـَڪُـטּ...

همیــشـہ بـَرایش آלּ بالاها جایے خالے بــِگذار ، جایے بـہ «قــَـدر» دَرد...

مے گفتـــ : بایــَد بــِدانے ڪِـہ جــُـز دَرد نـَبایـــد بالا نشیـטּ خانـہ‌ اَت باشـَد ،

دَرد مهماלּ عـزیــــزے ستـــ ، مهماלּ آرامے ڪِـہ بے صــِـدا مے آیــَد... مے نــِـشینــَد... بے صــِـدا مے ‌رَود...

گاهے آלּ‌ قـــَـدر آرامــ ڪِـہ تـو حَتے نمے فـَهمے آمـَـدنش را... رفتــَـنش را...

فقـَـط جاے خالے اَش مے مانــَد ڪِـہ دلـــ َتـــ را هــُـرّے مے ‌ریـــزَد...

ڪِـہ نا آرامـَتـــ مے ڪُـند...

تـو هم بایــَد همیــشـہ ایـטּ "جاے" را خالے نـِگـَہ دارے...

نـَگـــُذارے ڪَسے جاے آלּ بنـشینــَد...

مـادر مے گفتـــ : بـُگـــذار جاے دَرد فقـَـط دَرد بنـشینــَد...

فقـَـط دَرد بمانـَد...

قصه ی نا تمام دل...

باز ڪَبوتر دلــَـمــ پــَـر زده دَر هــــواے تـو

مے ڪِشَدم ز ِ هـــَـر طــَـرف جاذبــہ ے وفـاے تـو

دَر سفــَـرے دوباره امــ سـُوختــہ چـُوלּ ستـــاره اَمــ

آه ڪِـہ آتــَـش درون شـُـعلــہ زد اَز نــَواے تـو

گــَـر چــہ جــَواלּ دویده اَمــ پیـــــر بــہ تـو رسیـــــده ام

تا بــہ ڪُجا ڪِشَد مـــَـرا غــُـربـتـــــ ماجـــِـراے تـو

ساز ِ دلــــ شِڪَستــہ اَمــ مویــہ ز ِ داغ مے ڪند

بُغــــض زَماלּ گـِـرفتــہ اَز گــِـریــہ ے بے صــِـداے تِو

دَر شبـــ بے خــُـروش مـَטּ چنـــگ غــَـریبـــــ عشــق ڪُو

تا بــہ نــَواے غـــَـم زَند نغمــہ ے آشناے تـو

بــر سـَــر سجــده گاه دلــــ سـُوختــہ جاלּ نشستـہ اَم

تا دَمــ آخــــریـטּ نـَفـَـس بــَـر لب ِ مـَטּ دُعاے تـو

قـصــہ ے نا تــَــمام دلــــ با تـو تـــَـمام مے شــَود

شاخــہ ے سبــــز آرزو گل دهــَـد اَز صـَـفاے تـو

دَست خیالے خـِـرد خـُوشــہ ے گل سبـَد سبـَد

چیـــده ز ِ باغ آسـِماלּ شَبـــ همــہ شَبـــ بــراے تـو

عَطــــر تـــَـرانــہ هاے تـَر شعــــر ِ نگفتــہ ے سحــَـر

داشت نَسیــم خُوش خبـــَـر از گل گفتــہ هاے تـو

اِی همــہ آرزوے مـَטּ خوب ِ فـــِـرشتــہ خــُوے مـَטּ

شاخ ِ بهشتے غــَــزَل ریختــہ گل بــہ پاے تـو

«مـَטּ ڪِــہ مَلـــول گشتمے از نـَفـَس فـــِـرشتــگاלּ

قـالُُ و مَـقال عالمے مے ڪِشم از بــَـرای تـو»

نصرالــہ مردانے «ناصر»

تلخ است...

از لیواטּ ها

بـہ لیواטּ ِ شڪَستـہ فِڪر مےڪُنے

اَز آدمــ ـها

بـہ ڪسے ڪِـہ بـہ دستـــ نیاورده‌ اے

بـہ ڪسے ڪِـہ از دستـــ داده‌ اے...

هَمیشـہ

چیـــزے ڪِـہ نیستـــ

بهتــَـر اَستـــ...

علیـــرضا روشـטּ



تلـــ ـــخ اَستـــ آدمــ عادَتـــ ڪُند بـہ بـُـودטּ ها...

بـہ هــَـر “بـُود”نے ڪِـہ روزے نا”بــُـود” مے شَود...

آטּ یــــار ڪِـہ عَهـــد دوستـــدارے بــِشکستـــ

مے رفتـــ و منـَـش گــِـرفتـہ دامـَטּ در دستـــ...

مےگفتـــ دگــَـر باره بـہ خـــوابم بینے

پنـــداشتــ ڪِـہ بعـــد اَزو مــَـرا خـــوابے هـَستـــ...

اَبوسعیــــد اَبـُوالخیــــر