نمیــــــــدانی....
نــ ه!
نمیــــــــدانی...
هیــچـــکس نمـــیــدانـــد پـشــتـــــ ایــن چـــهـره ی آرامـــــ در دلــــم چـــ ه میـــگــذرد...!
نمیـــــدانی!!
کســــی نمـــیــدانـــد
اینــــــ آرامـــش ظاهــــــر
و اینـــــ دل نـــــــا آرامــــــ
چــــقـدر خــستـــ ه امــــــ میــــکنـــــد!!
دیـــشب خـــدا را دیــــدم گـــریـــ ه مــــی کــــرد
مـن هــــم بـــا او گــــریـــستـــم
هــــر دو یــــکـــ درد مشــتـــرکــــ داشتـــیــــم...
آدمـــــ هـــا...
مــــی گــــویــنــد ســـــاده ام،،،
مـــی گـــویـــنـــد تــــو مــــرا با
یــک جمـــــلـــه
یـــک لبـــــخـنـــد،،،
بــه بــازی میـــــ گیــــری
مــــــی گـــــوینــــد تـــرفنـدهـــایت، شـــیطنـــت هــــایت
و دروغ هایـــت را نمــــی فهمــــم
مــــــی گویند ســــاده ام
اما تـــــو این را بــاور نــکـن
مــــــــن فـــــقــــــط دوســـتـــــت دارم،
همیـــــــــن!!!!
و آنــــها ایــــن را نمـــــــی فــــهمنــــد.... .!
ســـادگـــــی ....
تــنـهـــا وجـــ ه مشـــتـــرکــــ بــیــن مـــا
ســـاده گــــی مــان بــــود ... !!!
من ســـاده بــــودم کـــ ه دل بــــستــــم
و تــــو ســــاده بــــودی کـــ ه از ایـن دل بـــستـگـــــی
بـــا ســـاده گـــــی تــــمام
چــــشم پـــوشیــــدی ... !!!
هـیـــــچ انتــــظاری از هـیــــچ کســــی نـــدارم ... !!!
این نـــشان از بـــــزرگی و قـــــدرت من نیــــستــــــ
خـــستـــ ه ام ... !!!
خـــستـــ ه ام از اعتـــمـادهـــای گــــذشتــــ ه
خـــستـــ ه ام از اعتـــمـادهـــای شــــکستــــ ه ... !!!
پــنـــجـــره ....
من بــ ه یـــک پــنـــجـــره دلــــخـوش بـــودم
پــشت آن پـــنـــجـــره بـــ ه امـیـــد دلــبـــــستــــــــم
بـــ ه نـــگاه خــــورشــیـــد و بــ ه تـــاریــکـــــی شــبــــــ
بـــ ه هـــوایـــی ابـــــری
بـــ ه نـــسیمــــی آرام
و نــــگاهــــم پـــشت آن پـــنــجـــره
همـــره بـــارش بـــاران ،تـــر مـــی شــــد
امـــا... !!! ســنــــگ بـــی مـــهری تــــو
شیـــشــ ه پــنــجـــره ی قـلـــب مــــرا در هـــــم ریــــخــتــــــ
تـــــرکـــــ بــــرداشــتـــــ و شــــکستــــــ...!!!
کســی از جنــس بــاران ....
بــاران کــ ه مـــی بــارد
بـــایــد کســی بـاشــد، کســی از جنــس بــاران
بــا پــنـجــره ای بــاز و در انــتــظار ...!!!
بـــوی خــوش خـــاک ، سرمــای دلپــذیــر هـــوا
مـــوسیــقــــی زیـــبـای بــاران
بــا تـــرنـــم صـــدای تــبــش قـــلب ها
بــاران کــ ه مـــی بـــارد بـــایــــد کســـی بـــاشـــد
کســی از جنــس بـــاران ... !!!
ردپــای دلتـــنـگـــی....
پــنـهان کـــردن اشـک پــشت لبـــخنـد خیـلـــی سختـ ه !!!
ایــنـکـ ه بــغض داشتــ ه بــاشـــی
و این کــ ه خـــودت را در هجــــوم تــنـهایـــــی ســرپــا نـگــ ه داری
و دائـــم بــ ه خـــودت بـگـــی قـــوی بــاش
ولـــی مــــی دونـــی کــ ه قـــوی نیــستـــی
و دلــت اونـــقـدر گـــرفتــ ه و تـــو سیـنـ ه سنـــگینـــی مـــی کنــ ه
کــ ه احـــساس خـفگـــی بـــهت دست میـــده
اونـــجـاست کــ ه میـــخـواهـــی بــا تـــمام وجـــودت
فــریــاد بـــزنــــی فــریـــاد...!!!
امـا بــغـض راه فـــریـــاد تـــو بـستــ ه
و تـــو هــمچنـــان ســـکوتـــــ مـــی کنـــی ، ســـکوتـــــ !!!
تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....
تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .
عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،
دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،
تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....
پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،
ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....
تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛
چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،
در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد
میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....
بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ
زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم
بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم
ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....
حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !
راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....
این داستان را نه به خواست خود، بلکه به تشویق و ترغیب دوستانم می‌نویسم. نام من میلدرد است؛ میلدرد آنور Mildred Honor. قبلاً در دی‌موآن Des Moines در ایالت آیوا در مدرسهء ابتدایی معلّم موسیقی بودم.
مدّت سی سال است تدریس خصوصی پیانو به افزایش درآمدم کمک کرده است. در طول سالها دریافته‌ام که سطح توانایی موسیقی در کودکان بسیار متفاوت است. با این که شاگردان بسیار بااستعدادی داشته‌ام، امّا هرگز لذّت داشتن شاگرد نابغه را احساس نکرده‌ام .
امّا، از آنچه که شاگردان “از لحاظ موسیقی به مبارزه فرا خوانده شده” می‌خوانمشان سهمی داشته‌ام. یکی از این قبیل شاگردان رابی بود. رابی یازده سال داشت که مادرش (مادری بدون همسر) او را برای گرفتن اوّلین درس پیانو نزد من آورد.
برای رابی توضیح دادم که ترجیح می‌دهم شاگردانم (بخصوص پسرها) از سنین پایین‌تری آموزش را شروع کنند. امّا رابی گفت که همیشه رؤیای مادرش بوده که او برایش پیانو بنوازد . پس او را به شاگردی پذیرفتم.
من نـ ه عــاشق بـــودم !!
و نـ ه مـــحتـاج نـــگاهــی کــ ه بــلـغـزد بـــر من!!
من خــــودم بـــــودم و یـــک حـــس غـــریـــب
کـ ه بـ ه صـــد عــشق و هـــوس مــی ارزیــــد
من خــــودم بـــودم و هـــر پـــنـجره ای
کـ ه بـ ه سـرسبـــز تـــریـن نــقـطـ ه بـــودن وا بـــود
و خــــدا مــــی دانــد
بــــی کســـی از تـ ه دلبـــستـــگیـــم پــیـدا بــود
من نـ ه عـــاشق بـــودم
و نــ ه دلـــداده بـ ه افـــــکار پــــلیـد
من بـ ه دنــبـال نــــگاهــی بــــودم
کـ ه مــــرا از پـــس دیــــوانـگــــی ام مــــی فـــهمـد... !!!!
