ای تنهایی...! سلام...!

گفتے بـہ چـہ دلخُوشے؟ ... ســؤالت خُوب اَست

گفتے ڪِـہ غــَریبـــ ... اِحتمالت خُوب اَست

اَز شهـــــر دلــ َم گــِـرفتـہ ... بـَر خواهم گشت

اِے تــَـنهایے!

سَلام!

حالت خُوب اَست؟

میلاد عــرفاלּ پـور

جگر انار خون شد...

غـَمگیـטּ نشُد اَز اینڪِـہ بـہ او تاختـہ اَنـد

یا اینڪِـہ بـہ جانــَش تبــَـر اَنداختـہ اَنـد

وقتـــی جگـــَـر اَنـــ ــار خـُوלּ شُد ڪِـہ شنیـد

اَز شاخـہ او چوب ِ فلڪ ساختـہ اَنـد

میلاد عــرفاלּ پـور

چه فرقی می کند...؟!

وضــــع ِ ما در گـــَردش ِ دُنـیا چـہ فــَرقے مے ڪُند

زنـدگے یا مــَرگ ، بعــد اَز ما چـہ فــَرقے مے ڪُند

ماهیـــاלּ روے خاڪ و ماهیــــاלּ روے آب

وقت مــُردלּ ، ساحــِل و دَریـا چـہ فــَرقے مے ڪُند

سَهــم ِ ما اَز خاڪ وَقتے مُستطیلے بیــش نیـست

جاے ما اینجـــاست یا آنجـــا چـہ فــَرقے مے ڪُند؟

فاضل نظرے

شبگیر...

دیگـــَر ایـטּ پنجـــِـره بـُگشـــاے ڪِـہ مـَטּ

بـہ ستــُوه آمـَده‌ اَم زیـטּ شبــ ِ تـَنگ

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ دَر خانـہ ے مـَטּ خــوانده خــُـروس

ویـטּ شبـــ ِ تلــــخ ِ عبــُـوس

مے فــِشارد بـہ دلـــــ َم پاے درَنگ...

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ مـَטּ در دلـــ ِ ایـטּ شام ِ سیــاه ،

پـُشتـــ ِ ایـטּ پنجـــِـره ، بیـــــدار و خـَموش ،

مانــده‌ اَم چشـم‌ بـــِـراه...

همـہ چشم و همـہ گوش:

مستـــ ِ آלּ بانگ دلاویــــز ڪِـہ مے آید نـَـرم

محـــو ِ آלּ اَختـــَـر شبـــتاب ڪِـہ مے سـُوزد گــَـرم

ماتـــ ِ ایـטּ پــَـرده‌ ے شَبگیـــــر ڪِـہ مے بازد رَنگ...

ھ. ا. سایہ

قصه ی نا تمام دل...

باز ڪَبوتر دلــَـمــ پــَـر زده دَر هــــواے تـو

مے ڪِشَدم ز ِ هـــَـر طــَـرف جاذبــہ ے وفـاے تـو

دَر سفــَـرے دوباره امــ سـُوختــہ چـُوלּ ستـــاره اَمــ

آه ڪِـہ آتــَـش درون شـُـعلــہ زد اَز نــَواے تـو

گــَـر چــہ جــَواלּ دویده اَمــ پیـــــر بــہ تـو رسیـــــده ام

تا بــہ ڪُجا ڪِشَد مـــَـرا غــُـربـتـــــ ماجـــِـراے تـو

ساز ِ دلــــ شِڪَستــہ اَمــ مویــہ ز ِ داغ مے ڪند

بُغــــض زَماלּ گـِـرفتــہ اَز گــِـریــہ ے بے صــِـداے تِو

دَر شبـــ بے خــُـروش مـَטּ چنـــگ غــَـریبـــــ عشــق ڪُو

تا بــہ نــَواے غـــَـم زَند نغمــہ ے آشناے تـو

بــر سـَــر سجــده گاه دلــــ سـُوختــہ جاלּ نشستـہ اَم

تا دَمــ آخــــریـטּ نـَفـَـس بــَـر لب ِ مـَטּ دُعاے تـو

قـصــہ ے نا تــَــمام دلــــ با تـو تـــَـمام مے شــَود

شاخــہ ے سبــــز آرزو گل دهــَـد اَز صـَـفاے تـو

دَست خیالے خـِـرد خـُوشــہ ے گل سبـَد سبـَد

چیـــده ز ِ باغ آسـِماלּ شَبـــ همــہ شَبـــ بــراے تـو

عَطــــر تـــَـرانــہ هاے تـَر شعــــر ِ نگفتــہ ے سحــَـر

داشت نَسیــم خُوش خبـــَـر از گل گفتــہ هاے تـو

اِی همــہ آرزوے مـَטּ خوب ِ فـــِـرشتــہ خــُوے مـَטּ

شاخ ِ بهشتے غــَــزَل ریختــہ گل بــہ پاے تـو

«مـَטּ ڪِــہ مَلـــول گشتمے از نـَفـَس فـــِـرشتــگاלּ

قـالُُ و مَـقال عالمے مے ڪِشم از بــَـرای تـو»

نصرالــہ مردانے «ناصر»

روزهای بدی است...

غــَــزَل رسیده بـﮧ ایـטּ جا و روزهاے بدے است

بـراے از تــو نوشتـטּ هــَــوا هواے بدے است

تــو نیستے و جـهاטּ در نـِگاه مـَטּ هیـــــچ است

خـــُـداے فاصـــِـ ــلـﮧها بے گُماטּ خــُداے بدے است

سیاهپــــوش تــُوام مهــــــرباטּ رَفـتـﮧ ز ِ دست

بـﮧ جـــاטּِ هــَـرچـﮧ غـــَـزَل گُفـتـﮧام عــَـزاے بدے است

محیـــط بستـﮧ دَرد است و لحــظـﮧهاے ڪبـــُـود

چـﮧ حیــــف شـُد ڪِـﮧ صـــِـداے دلــ ـم صــِداے بدے است

منے ڪِـﮧ هــَرچـﮧ تقلا ڪنم هنـــوز... هنــــــــوز...

هنـــوز... هــَرچـﮧ تقلا ڪنم فــَــضاے بدے است!

با یکمے تصرف از سیما نوذرے

ماهی تنگم و در حسرت دریا ماندم...

آرامــ و صبـُـور و بی صـِـدا ؛ ماهی ها

دلــ تنگ ِ حصار ِ تُـنگ‏ ها ؛ ماهی ها

با خاطــــره مبهم دریا دلــ خـُوش

در جاری اَشک خود رَها ؛ ماهی ها...

دکتر محمدرضا ترکی

دل که می گیرد...

زخـــ ــم ها بسیار اما نـُوشـداروها کم است

دلــــ❤ که می گیــــرد تمام سِحـــر و جـادوها کم است

رضا نیکوکار

شقّ‌ القمر کرد...

نسیمی از ســرِ کویت گـــذر کـرد

و گیســویِ تـو را آشفته‌ تـــر کـرد

به رویِ صـــورتت افــتاد مــویی

ببیـــن یک تارِ مـو شـــقّ‌ القمــــر کرد...

بعد ازین...

بـــس که بد دیـــدم ز یاران به ظاهــــر خوب خود

بعـد از ایـن بر کودک دل سخت گیـــری می کنم

صائب تبـریـــزی