دلم گرفته است...

گــاهـــــی دلـــتــــــ گــــرفـتـــ ه.....

نـمیـــدانــــی دردتـــــ را بــ ه کــ ه بـــگویــــی. ...

کـ ه بــشنـــود و نــشنیـــده بـگیــــرد...!!

دلــــــــــم گـــــرفـــتـــ ه اسـتــــ ...

آسمان بارانیست...

آسـمان بـارانـــی اسـتـــ ...

اشـکـــ مــن هـــم جـــاری اسـتـــ

شـایــد ایـــن ابـــر کــ ه مــی نـالـد و مــی گـریـــد از درد مــن اسـتـــ

آخــری اخــر ابــر هــم - از دلـــم بــا خـبـــر اسـتـــ

شـایــد او مــی دانــد

کــ ه فــرو خــوردن اشـکـــ

قـاتــل جــان مــن اسـتـــ

مــن بــ ه زیـــر بــاران از غـــم و درد خــودم مـــی نــالــــم

اشـکـــ خـــود را کــ ه نـگــ ه مـــی دارم بــا یــ ه بـغـض کـهنــ ه

مــن رهــایــش کــردم بـــاز زیـــر بـــاران

مــن بــ ه زیـــر بـــاران اشــکــ ــها مـــی ریـــزم

هـمـگان در گـــذرنـــد

بـــاز بـــی هیــــچ تـــامـل در مــن

ســر بــ ه ســوی آســمان مـــی ســـایـــم؛

مــن نمـــی دانــــم

صـــورتــــم بـــارانـــی اســتــــ یـــا آســـمان بـــارانــــی اســتــــ!!!

هر نفس درد است...

شکــــــــستن "دل" به شکــــــستن استخــــــوان دنـــــــده می مانــــــد،

از بیرون همــــــه چیز رو به راهستــــــ،

اما هر نفـــــس، درد استــــــ که می کشــــــــی!

امروز روز توست...

روزتــــ مبـــــارکـــــ مــــهربــــانــــــم

امـــروز روزِ تــــوستــــ ، ای مـــهربـان‌ تــریـــن فـــرشتــ ه‌ ی خــدا ...

بـــگو چـــگونــ ه تـــو را در قــابــــ دفـتـــرم تـــوصیــفــــ کنــــم؟

صبـــر و مـــهربـانـیـتــــ را چـــطور در ابـــعاد کـــوچـکــــ ذهنــــم جــــا دهـــم؟

آن زمـــان کــ ه خـــط خــطی‌ هــای بــی‌قــــراری ام را بـــا مهـــر و مــحبّـتـتــــ پـــاکــــ مـــی‌کـــردی

و بـــا صبـــــر و بــــردبــــاری کلمــ ه‌ بــ ه کلمــ ه ی

زنــــدگـــــی را بــ ه مـــن دیــکتــ ه مـــی‌گفـتـــی خـــوبــــ بــ ه خــــاطرم مـــانـــده اسـتـــــ ....

و مـــن بــــاز فــــرامـــوش مــــی‌کــــردم مــحـبـتـــــ تــشدیــــد دارد ....

در تـــمام مــــراحل زنـــدگــــی، قـــدم بـ ه قـــدم، هــم پـــای مـــن آمـــدی، بـــار‌هــا بـــر زمـیــن افــتــادم

و هـــر بــــار بـا مـــهربـانـــی دستــــم را گـــرفـتــــی ...

آری، از تــــو آمــــوخـتـــــم، حتــــی در سخـــتـــــ تـــریـــن شـــرایـــط، امیـــد را هـــرگــــــز از یــــاد نـبــرم ...

یــــادم نـمـــــی‌رود چــ ه شـبــــ ــــها کــ ه تــــا صبــــح بـــر بـــالیـــنِ مــن،

بـــوسـ ه بـــر پــیـشانــیِ تــبـــ دارم مـــی‌زدی

و چــ ه روزهــا کــ ه بـــا مــــهر مــــادرانــ ه اتــــ لقـمـ ه‌ ــــهای عشـــق را در دهــــانـــم مــــی‌گـــذاشـتــــی

و مــــن بـــاز لــجبـــازتـــر از همیــشـ ه دستــتــــــ را رد مـــی‌کــــردم!

وقـتـــــی بــوسـ ه بــــر دستــــان چـــروکیـــده اتــــ مــــی‌زنـــــم،

یـــاد کـــودکـــــی‌ام مــــی‌افـتـــــم کـ ه همـیـشـــ ه بــ ه خـــاطر لطــافـتــــ دستـانتـــ

بـ ه همـ ه فـخـــر مـــی‌فـــروخــتــــــم

و حــــال بــ ه خـاطـــر خـــشکـی دستـــانـتــــ بــا افـــتـخـار مـــی‌گـــویـــــم

ایــــن دستــــان مــــادر مـــن اســتـــــ کــ ه تـــمام زنـــدگــــی‌اش را بـــ ه پـــای مــــن گـــذاشــتــــ ؛

مـــن بـــا نــــوازش همیـــن دستـــ ـــها بــــزرگــــ شــــدم و امــــروز بـــا تــــمام وجــــودم مــــی‌گـــویــــم:

مـــــــادرم مــــدیـون تــــمام مـــهربـانــــی‌هــایــتـــــ هستــــم

و کمــی‌ کمـتـــر از آنــچــ ه تــــو دوستــــم داری، دوستــتــــــ دارمـــــ ....




------------------------------
فریده سلیمانی

می نویسم دوست...

مــی نـویــسم دوســـتــــ ...

خیالت راحت...

قــول داده ام...

گاهـــــــی

هــر از گاهـــــی

فانـــــوس یـــادتــــ را

میــــان ایــن کـــوچـ ه هــای بــــی چــــراغ و بــــی چـلچـلـــ ه، روشــن کنــــم

خیـــالتـــ راحــــتـــ! مــن همـان منـــــم؛

هنــــــوز هــــم در ایــــن شبــــ هـــای بــــی خــــوابــــ و بــــی خـــاطـــــره

میــــان ایـــن کـــوچـ ه هـــای تـــاریـــکــــ پـــرسـ ه مـیـــــزنـــم

امـــا بــ ه هیــــچ ستــــاره‌ی دیـــــگری ســـلام نــخـواهــــــم کـــرد ....

اشک هایم مرا ببخش...

اشــک هـایـــم

مــرا بــبـخـش

نـالـ ه هـایـــم

مـــرا بــبـخـش

دسـت و پـــایــــم مـــرا بــبـخشیـــد

تـنـهایــیـم مـــرا بــبـخـش

خــامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش

فـــرامــوشیـــم مـــرا بــبـخـش

بــبـخـش کــ ه هستــم و نـیـستـــم

بــبـخــش کــ ه هستـــی و نـیـستـــم

بــبـخـش کــ ه خــوانــدم و نــخــوانــدی

بــبـخـش کــ ه مـانـــدم و نــمانــدی

بــبـخـش کــ ه گفـتـــم پــاســخ نـگفتــی

بــبـخـش کــ ه گــریــستـــم و نــدیــدی

بــبـخـش کــ ه نــالیـــدم و نـشنـیــدی

بــبـخـش کــ ه چـــون منـــی دوستـــتــــ دارد

و چـــون تـــویــی نـمـــی دانــــد

بــبـخـش کــ ه...

بــبـخـش ....

بــبـخـش ....

بــبـخـش ....

مرا ببخش...

مـــرا بــبـخــش

کـ ه گـاه و بــیــگـاه

دلــ ــم هـــوای تــــرا مـــی کنــــد!!

مـــرا بــبـخــش

کـ ه چـشـــم هــایـــم، هنــــوز منـتـــظر اسـت تـــا تــــو بـیـایــــی...

مـــرا بــبـخــش

کـ ه یــادداشت هــای روزانــ ه ی صفحـــه ی دلـــ ــم...

بــا مـــداد خــــاطـرات تـــو نـــوشتـــ ه مـــی شـــود...

مـــرا بــبـخــش...

کـــ ه

هنـــــــوز ...

دیـــوانــ ه وار دوستـــــتـــــ دارم...

بهار که می شه...

بهـــــــــــــار که می شه،

همه چیز ســــــــــــبزه ...

ســــــــــــــــــــــــــــبز ،

عینهو دل بی قـــــــرارم

که سبزه از جوونه ها ی امید!

جیکـــــــ جیکـــــــِ گنجشکا ،

اشتیاقم رو برا پر کشیدن ، چند برابر می کنه ،

دمِ ظــــــــــهر ،

از لابه لای درختا رد می شم

و با نوری که از بین برگا رد میشه ، قایم باشک بازی می کنم...

بهـــــــــــــار که می شه،

همه چیز برام قشنگه،

جز غــــــــــــــروب،

یعنی چه رازی هست تو این

غروبــــــــــــــِ دلگــــــــــیرِ بهــــــــــــار؟

چـــــــــــه رازی؟

بــعضــــی هـــا...

بـعضـــی هــا تـــا مـــی تـــوانـنـــد سعـــی مــی کنـنــد آدم را درکــــ نــکنـنـــد

شــایـــد از عــواقــبــش میـــتــرسـنـــد


بــعضـــی هــا تــا مـــی تــــوانــنـــد قـــانـعـتــــ مـــی کنــنــد کــ ه تــو را درکــــ کـــرده انـــد

از عـــواقـــبــــ هـــم هــمـچـیـــن بــدشان نــمی آیــــد



بــعضـــی هـــا واقـــعا درکــتــــ مـــی کنــنـــد چــون دوستــتــــــ دارنــــد؛

چــــون یـــاد گـــرفـــتــ ه انـــد مـــا آفـــریــــده شـــده ایــــم

تــــا همـــدیــــگر را دوســـتــــ داشــتـــ ه بــاشـیـــم،

بـــ ه هــم کـــمکــــ کنـیــــم...