بــ ه راستـــی چــ ه سـخــت اســت خــنـدان نـگـ ه داشتــن لـبــــ هــا
در زمـــان گریـــستن قــلبـــــ هــا
و تــــظاهــر بــ ه خــوشحـــالــــی در اوج غـــمگیـنـــی
و چــ ه دشـــوار و طاقـــتـــ فـــرســاستـــــ
گـــذرانـــدن روزهـــای تــنـهایـــی
در حــــالـــی کــ ه تــــظاهــر مـــی کنـــی هیــــچ چـیـــز
بـــرایــتــــ اهـمـیـتـــــ نـــدارد ....
امـــا چـــ ه شیـــریــن اسـتـــ در خـــامـــوشـــی و خــــلوتـــــ
بـــ ه حــــال خــــود گـــریــــستـــن
دوســتـــــ دارمــــ .....
خـیـلــــی سـخـتـ ه بــ ه خـــودت بـگـــی
مـن فـــلانـــی رو فـــرامــوش کـــردم و دوســـش نــــدارم
در حـالــــی کــ ه قـلـبـتـــــ هنــــــوز دوســش داره
و فـــرامـــوشـــش نـــــکرده !!!
مـــداد رنـگـــــی ....
هـمــ ه ی مــداد رنـگـــی هــا مـشغـول بـــودنــد...
بــ ه جـــز مـــداد ســفـیــد ... هیــچ کـســـی بــ ه او کار نــمی داد...
هـمــ ه مـــی گفـتـنــد: " تـــو بــ ه هیــچ دردی نـمــی خـــوری .... "
یـــک شب کــ ه مـــداد رنـگـــی هــا... تــوی سیــاهـــی کاغــذ گـــم شـــده بــودنــد...
مــداد سفــیــد تـــا صبـــح کــار کـــرد... مــاه کـشـیــد... مــهتـــاب کـشیـد...
و آنــقدر ستـــاره کـشیـد کــ ه کــوچــک و کــوچــکتــر شــد....
صبــح تــوی جــعبــ ه مـــداد رنــگـــی جـــای خــالـــی او بـــا هیـــچ رنــگــــی پــر نــشـــد ...
و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاری است
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید
مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان
مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می‌چیند
مرگ گاهی ودکا می نوشد
گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد
و همه می‌دانیم
ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است...
بر گرفته از شعر بلند “صدای پای آب” نوشته سهراب سپهری
عشـــــــق با مـــــداد!
چــ ه خــــوب مــــی شد اگر تو دنیا عشــــــــــق رو با مـــــداد نمی نوشتیم!
همه با مـــــــداد می نویسن که اگه روزی تو خوش خطــــــــی پیشرفت کردن پاکــــــش کنن!
اما وقتی پاکـــــــش می کنن این کاغـــــذ نیست که چــــــروک میشــــــ ه!
این یک قلـــــــبـــ ه.... برای هرکســــی که میخواد باشـــــ ه!
پاکــــنت رو محـــکم می کشـــــی روش!
یک وقتایــــــــی کاغــــــذ هـــــــیچ چیزش نمیشــــ ه!
یک وقتایــــــی چــــــروک میشـــــ ه!
یک وقتایـــــی پاره میشـــــ ه!
اما من عشـــــــق تو رو با خودکار تو دلـــم نوشـــتم!
حیف شد!
دلم رو شـــکوندی لاکــــش گـــــرفتم!
اما یکبار دیگه عاشـــــقتـــــــ شدم!
شدم مجــــــــنون!
اما این بار کار مجـــــــــنون رو تکــــــــرار کردم!
عشـــــــــق را روی سنگـــــــی نوشتم با دستــــــ خـــــــودم!
هزارسال میگذره ولــــــی هــــــنوز هرکــــــــی میاد می فـــهمــــــ ه که من عاشــــــقتـــــ بودم!
حـــــیف!
باد!
باد پاکــــــــش کرد!
به مـــــــــرور زمان!
.
.
.
.
.
.
.
تازه فــــــهمیدم مـــــــردم چه می گویند:
عشـــــــــق زمان را ازبین می برد و زمان عشـــــــــــق را!
عصــــــــاره ی تمــــام خوبـــــی های عالـــــم را گــرفـتــنـد
و
از آن مــــــادر را سـاخـتـنــد.
یـ ه لـقمـ ه نــــون یـ ه کــاسـ ه مــاست یـ ه دل خـــوش یـ ه حــرف راستــــ
یـ ه مـــــادر از تـــبـار نـــــــور دار و نـــــدارم همیــناستـــــ
تــــو لـحظــ ـ ه هـای تـــنهایــــی مــــحــرم راز مـن تــــویـــی
تــــو اوج دل شـکـــستــگــــی تـــنــها پـــنــــاه مـن تـــــویـــی
وقـتــی حسـابــی ابـــریـــــم سر روی شـونــ ه ات میــــذارم
بــــازم مـــثـل بـچــگـــی هـا همـش بــهونــ ه مــیــارم
مــثـل هـمــون بـچــگـــی هـا کـ ه بـــر نـمــــی گــرده دیــگـ ه
مـیـــشــم هـــمــون کـ ه دردشـــو جــــز تـــــو بـــ ه هـیـــــچ کــــی نمـیـگـــ ه
مــــی خــــوام هــمیـــشـــ ه اون دعـــات پـــشتـــــ و پـــنـــاه مـن بـــاشــ ه
نــــگاه مــــهــربـــــون تــــو گــــرمــــی راه مـن بـــاشــ ه
خـــدایــــااااااااااا
پـــروردگــــارا !!
چــنـــد پـــرنــده کــوچــــکــــــ
امـــروز بــال و پـــر زنـــان
از بــرابــــرم عبـــور کـــردنــد
و صـــدای هـیـــاهـــوی شـــان
وجـــــودم را لــبـــریــــز ســاخــت
خــــدای خـــوب و مـــهربـــان !
شـــادمـانــــی این پـــرنــــدگان
بـــ ه من فـــرصـــتـــی داد
تـــا بــ ه خـــود بـیــنـــدیـــشم
و بــ ه یـــاد آورم کـــ ه
میـــتــوانــــم بـــا ســـادگـــی بــسیـــار
بـــا آنـــهایی کـــ ه در اطـــرافـــم
زنـــدگــــی مـــی کنـنـــد
شـــادمـانــ ه بــاشــم
از تـــو بــ ه خــــاطــر
تــــمام این فـــرصتــــــ ها سپــــاســـگـذارم
پـــرنــده ... قــفـس ... پـــرواز ...
|ღ| پــــرنـــده |ღ| هــــم کـ ه بــــاشـــی ....
وقـــتــــی عــاشـق قـفــس مـــی شــــوی
پــــــر زدن را فــــرامــــوش مــــی کـــنـی!!
سکوت...
ســـــــــــاکــتـــــــ کـ ه مـــی مانــی...
مـــی گــذارنــد بــ ه حـــساب جـــواب نـــداشـتـنـتـــــ!
عـــــــــــــــــــمراً ... بــفهـمـنـــد داری جـــان میـــکنــی تــا...
حرمـــتـــــــــ هـا را نـگـــ ه داری...
از میـــان مـــدادهـایـــم ...
"ســفـیـــد کـمــــرنـگ" را بــر مـــی گــزیــنــم ...
و حـــضـورم را نــقــاشـــی مـــی کنــم ...!
و ای کـاش بـــ ه زمـــانـــی بـر مــی گشتــیــــم
کــ ه تــنــــها غــــم زنـــدگـــی مــان
شـــکستــن نـــوک مـــدادمان بــــود ...
