در میان مـن و تــو فاصــــله هاست
گاه میاندیشم میتـــوانی تــو
به لبخنـــッـــدی
ایـن فاصـــله را بــــرداری...
حمیــــد مصـــدق
مینویسم دیـــــدار
تــو اگـــر بی مـن و دلـــ تنــگ منی
یک به یک فاصـــله ها را بـــردار...
میـــلاد تهــــرانی
مثـــل عکس رخ مهتـاب که افـــتاده در آب
در دلــم هستی و بیـــن مـن و تــو فاصــــله هاست...
فاضل نظری
دلـم قلمــــرو جغـــرافیـای ویـــرانـی است
هـــوای ناحـیه ی ما همیـشه بــارانـی است
دلــم میـان دو دریــای ســـرخ مانـــده سیـاه
همیـشه بـــرزخ دل تنـگه ی پـــریـشانـی است
مهـار عقـــده ی آتشفـشان خــامــوشـــم
گـــدازه های دلــم دردهای پنـهانــی است
صفـات بغـض مـــرا فــرصت بــروز دهیــد
درون سیـنه ی مــن انفـجـار زنـدانــی است
تـــو فیــض یک اقیـانــوس آب آرامــی
سخـاوتــــی ، که دلــم خــواهـشی بیـابـانــی است
قیـصــر سـرز میـن مـن
مـن از تــو دل نمـی بـرم اگــر چه از تـــو دلـخـورم
اگــر چه گفتـه ای تــرا بـه خــاطـــرات بسپــرم
هنــــوز هـم خیـــال کـن کنـار تـو نشستــه ام
منــی کـه در جـــوانـی ام بـه خــاطــرت شکستــه ام
تــو در ســراب آینـــه شبـانه خنـــده مـی کنــی
مـن شکسـت داده را خــودت بـــرنـده مـی کنــی
نیـــامــدی و سالــ ــها نظـــر بـه جــاده دوختــم
بیـا ببیــن کـه بـی تــو مـن چـه عـاشقـانه ســوختـــم
رفیـــق روزهای خـوب رفیـــق خـوب روزها
همیـشه مــانـــدگار مـن همیـشه در هنــوزها
صـــــدا بـزن مـــرا شبـی بـه غـــربتـــی کـه سـاختــی
بـه لحـظـه ای کـه عشـــق را بــدون مـن شنـاختــی
دنبـال مـن مـی‌گــردی و حـاصــل نـدارد
ایــن مــوج عاشـق کـار بـا سـاحــل نـدارد
بـایــد ببنــدم کـوله بـار رفتنـم را
مـــرغ مهـاجـــر هیـچ جـا منــزل نـدارد
مـن خـام بــودم، داغ دوری پختـه ام کرد
عمــری که پـایـت سوختــم قـابـل نـدارد
مـن عاشقـی کــردم تـو اما ســرد گفتـی:
از بـــرف اگـــر آدم بـسازی دل نـدارد
بـاشــد ولـم کـن بـا خـودم تنــها بـمانــم
دیـــوانـه بـا دیــوانـهـ ـها مشـکل نـدارد
شـایـــد بـه ســرگـــردانـی ام دنیـا بخنــدد
مــوجـی کـه عـاشـق مـی‌شــود سـاحــل نـدارد
مهــدی فــرجــی
مـن آسمان پـــر از ابــرهای دلگیــرم
اگــر تـو دلخــوری از مـن، مـن از خــودم سیــرم
مـن آن طبیـب زمیــن گیــر زار و بیـمارم
کـه هــر چه زهــر به خــود مـی دهـم نمــی میــرم
مـن و تــو آتـش و اشکیـم در دل یـک شمــع
به ســرنـوشت تــو وابـسته است تقــدیـــرم
بـه دام زلـف بلنــدت دچـار و ســردرگـم
مـــرا جـدا مـکـــن از حـلقهـ ـهای زنجـیـــرم
درخـت سوخـته ای در کنــار رودم مـن
اگــر تـو دلخــوری از مـن، مـن از خــودم سیــرم...
فـاضــل نظــری
ای زنـدگــی بــردار دست از امتـحـانم
چیـــزی نه میــدانم نه میـخــواهم بـدانم
دلسنـگ یـا دلتـنگ ! چـون کـوهـی زمیـن گیــر
از آسمان دلخـوش به یک رنگیـــن کمانــم
کـوتاهــی عمـــر گل از بـالا نشینــی ست
اکنــون که مـی بیننــد خـوارم، در امانـم
دلبـسته افــلاکـم و پابستـه خــاک
فـــواره ای بیــن زمیــن و آسمانــم
آن روز اگـــر خــود بـال خـود را مـی شکستــم
اکنــون نمـی گفتـم بمانـم یـا نمانـم؟!
قفـل قفـس بـاز و قنــاری ها هـــراسان
دل کنــدن آسان نیـست ! آیـا مـی تــوانـم ؟!
استــاد فـاضــل نظـــری
کسـی تنـهایــی یک مـرد شـاعـــر را نمـی فهمــد
و جــاده وسعت درد مسافــــر را نمـی فهمــد
دوبـاره وقـت رفتـن مـی شــود کـوچ پـــرستـوها
و حتـی آسمـان مـــرغ مهاجـــر را نمـی فهمــد
پــر از شـک و یقیـنم بـی تـو ایمانـی نخــواهم داشـت
خـــدا حـرف دل ایـن نیـمه کافـــر را نمـی فهمــد
خیـابانــ ــها و ماشیـنــ ـهای ســـر در گـم نمــی داننـــد
کـــه دنیـــا درد انـسان معـاصـــر را نمـی فهمــد
چـــراغ سبـز یـا قـــرمـز چـه فــرقــــی مـی کنـد وقـتـــی
ســـواره خــط کشــی قـلبــــ عـابــر را نمـی فهمــد
حضـــور حـاضـــر غـایـب کـه مـی گویــند یعنــی مـن
غـــریـب افتـــاده ای کـه جمـــع حـاضـــر را نمـی فهمــد
نمــی خـواهــــد بپــرسـی حــال و روز واژهــ ــهایـم را
کســی تنــهایــی یـک مـــرد شـاعـــر را نمـی فهمــد
سیـــد علیـــرضا جعـفــــری
امشـب کسـی بـه سیـب دلــم ناخنـک زده است!
بــر زخمــ ـهای کهنـــه ی قلبـــم نمـک زده است!
ایـن غــم نمــی رود بـه خـــدا از دلــم، مخـــواه!
خــون است اینـکه بـــر جگــــر ِ مـن شتـک زده است
قصـــدم گلایــه نیــست، خــودت جــای مـن، ببـیــن
مـا را فقــط نـه دوسـت، نـه دشمـن، فلـک زده است!
امـــروز هــم گـــذشت و دلـت میـهمان نـشد
بــر سفـــره ای که نـان دعــایـش کپــک زده است!
هــر شب مـن -آن غــریبـه کـه بـاور نمــی کنـد
نــامــــرد روزگار، بـه او هـم کلـک زده است-
دارد بــه بــاد مـی سپـــرد ایـــن پیــام را:
سیــب دلـــم بـــرای تــو ای دوست، لــک زده است!
از سخـن چیـنان شنیــدم آشنـایـت نیـستم
خـاطـراتـت را بیــاور تـا بگویـم کیـستم
سیلـی هـم صحبتـی از مـوج خـوردن سخـت نیـست
صخــره ام هــر قــدر بـی مهــری کنــی مـی ایـستم
تـا نگویــی اشکـــ ــهای شمـع از کـم طاقتــی اسـت
در خــودم آتـش بـه پـا کـــردم ولـی نگـــریستـم
چـون شکست آیـنه، حیـــرت صـد بـــرابـر مــی شــود
بـی سبـب خــود را شکستــم تـا بینـنم کیـستم
زنــدگــــی در بـــرزخ وصـل و جـدایـــی سـاده نیـست
کـاش قــدری پــیش از ایـن یـا بعــد از آن مـی زیـستـــم
«فـاضـل نـظــــری»
خــدایا دل نمـی خـواهـم. بگیـــرش. پیشکــش!بــردار!
چـه می خــواهم کنـم دل را؟ ز دستــش شاکــی ام بسیـار!
بیـا بنشیــن کنــار من بــرایت درد دل دارم
تـــو هم دیگـــر نمـی خواهــی دل تنـگ مــرا انــگار!
خدایــا پــرسشی دارم جوابــم را بــده لطفاْ
بگــو آیا شکستـن هست سهم قلـب بـی آزار؟
نخ فــرش زمان جنـسش دروغ و پستــی و کبــرست
صـــداقت گـم شده در تـار و پــود قالــی این دار
همه دل ها شـــده از سنـگ اما ایــن دل ســاده
نمـی خـواهد شـود از خــواب خوبـی های خـــود بیـــدار
بـــرای خوبــی و لطف و محبـت مـی تپــد هـــردم
جفــا مــی بینــد اما کار خــود را می کنــد هـربار
دلـــم را می دهم دستـت دگـــر خــود دانـی و این دل
کســی آن را نمـی خــواهد در این دنیــای پــر اطــوار
من از دست دلـــم دارم شکایت خــود قضــاوت کن
خـــداوندا تــو راهـی پیـش پـای قلـب من بگــــذار
