اگـــر مـــاه بــودم بـ ه هـرجـا کـ ه بــودم
سـراغ تــــــو را از خــدا مـی گـرفـتـم
وگـــر سـنـگ بـودم بــ ه هـر جـا کـ ه بــودی
سـر رهـگـذار تــــــو جـا مـی گـرفـتـم
اگـــر مـاه بـودی بــ ه صـد نــــاز شـایـد
شبـــی بـر لـب بــام مـــن مـی نـشـسـتــی
وگـــر سـنـگ بـودی بــ ه هـرجـا کـ ه بـودم
مـرا مـی شـکـسـتــی، مــرا مـی شـکـسـتــی
فـریـدون مـشـیـری
مرحوم ابن حمزه طوسى - که یکى از علماء قرن ششم است - در کتاب خود آورده است :
شخصى به نام بلطون حکایت کرد: من مسئول حفاظت خلیفه - متوکّل عبّاسى - بودم و نیروهاى لازم را پرورش و آموزش مى دادم تا آن که روزى ، پنجاه نفر غلام از اهل خزر براى خلیفه هدیه آوردند.
متوکّل آن ها را تحویل من داد و گفت : آموزش هاى لازم را به آن ها بده تا در انجام هر نوع دستورى آمادگى کامل داشته باشند، همچنین دستور داد تا نسبت به آن ها محبّت و از هر جهت کمک شود تا خود را مطیع و فدائى خلیفه بدانند.
پس از آن که یک سال سپرى شد و سعى و تلاش بسیارى در آموزش و پرورش و تربیت آن ها انجام گرفت ، روزى در حضور خلیفه ایستاده بودم که ناگهان حضرت ابوالحسن ، علىّ هادى علیه السلام وارد شد.
هنگامى که حضرت در جایگاه مخصوص قرار گرفت ، خلیفه دستور داد تا تمام پنجاه غلام را در حضور ایشان احضار کنم .
پس وقتى آن ها در مجلس خلیفه حضور یافتند و چشمشان به حضرت هادى علیه السلام افتاد، براى احترام و تعظیم در مقابل حضرت روى زمین به سجده افتادند.
متوکّل با دیدن چنین صحنه اى بى حال و سرافکنده شد و در حالى که توان راه رفتن نداشت ، با زحمت مجلس را ترک کرد و با بیرون رفتن متوکّل ، حضرت هم از مجلس خارج شد.
پس از گذشت ساعتى متوکّل مراجعت کرد و به من گفت : واى به حال تو! این چه کارى بود که غلام ها انجام دادند؟ از آن ها سؤ ال کن که چرا چنین کردند؟!
هنگامى که از غلامان سؤ ال کردم ، که چرا چنین تواضعى را در مقابل آن شخص ناشناس انجام دادید؟
خــــــوبِ من؛
در پایانـــ ه ی شلــــــــوغ دنیا، بی تو خستـــــ ه و سرگردانــــــــــم
در این ناکـــــــجاآباد ، بدنبال بلیطــــــــی می گردم که من را به تو برســـــــاند ...
قـــــــیمتش را محبتــــــــ تو درج کــــــــرده اند
نمیدانم این قـــــلبـــــــ ســــــیاه را قابـــــــل میدانند یا نـــــ ه !
خـــــــــوبِ من
اشکــــــــهایم کـــــــوچــــکند و سیاهـــــــی هایم بزرگــــــــــــ
آه که در این گســـــــــتره چه ناتــــــــوانم
خــــــــوبِ من
دستی برآر و قلــــــــبم را از غــــــیر خــــــــــودت بتکان؛
میدانــــــم ، دســــــتان مهربانتـــــــــ سیاه نمیشوند ،
اما قلبــــــــــی را درخشـــــــان خواهـــــــــی کرد
قلبــــــــــی که آن را خــــــــــــرج رسیدن به تو خــــــــــــواهم کرد
اوه که عــــــــطرِ دســــــــــتانِ معــــــــــطرتـــــــــ چـــــــقدر نزدیکند ، خـــــــــــوبِ من
انگار همیشــــــــــــه اینجا بوده اند ...
بــ ه ستــوه آمــده ام از ایـــن پیــلـ ه ی تــنـگ و تــاریـک
دلــــم لــک زده بـــرای پــروانـ ه شــدن
رهــا کــن مـــرا ....
در هـــوای خــود ...
بـال پـــریــدنــم بـاش
بـگــــذار در هــــوای تـــو پـــروانگــــی کنــــم ....
پـلکـــ ــهای مـــرطـوبــــ مــــرا بـــاور کــن ،
ایـــن بــاران نــیـستـــ کــ ه میـــبـارد ،
صـــدای خـستـ ه ی مـن اسـتـــ کــ ه از چــشمانــم بــیـرون میــریــزنــد ....
تنهام ولی از این تنهایی خستم
این تنهایی حاصل دلی یه که شکستم
به یادش زیر بارون نشستم
منتظر تا روزی که ببخشم
در ایـن بـهبــوهـ ه ســرما دلــی گــرمــی داشتـم
و آنــهایــی کــ ه وارد شــدنـد قطعــ ه ای از پـازل دل مــن را بــرداشتــنـد
و در دل خــود گــذاشتنــد امـا نــفهمیـدنـد جـنـس دل مــن بـا دل آنـــها شـایـــد یــکرنــگ نــبـاشــد
و پـازل دل خــود را بـــر هـــم ریــخـتــنـد
و مـقـصـــر مــن شــدم آخــ ه تـــو کلبــ ه ســوتـــ و کــور تـاریـکـــ قلبــم خــورشیــد کـ ه جــا نـمیشـ ه...
در ایــن لحـظاتـــ دعــا میــکنـم هــر جــا هستــنـد بـاشنــد آسمـانـشان ارغـــوانـــی
انـتــظار سخـتـــ اسـتـــ ...
فــرامـوش کـــردن هــم سخـتــ اسـتـــ ...
امـا ایــنکــ ه نـــدانـی بـایــد انـتــظار بـکشـــی یـا فـــرامـوش کنـــی از همـ ه سخـتـــ تــر اسـتـــ ...
ببـــیـــن...
ایـن اسمش دلــــ ه !
اگر قـــرار بــود بــفهمــ ه کــ ه فـاصلـ ه یـعنــی چــــی...
اگر قـــرار بـود بــفهمــ ه کــ ه نـمیـشــــ ه ...
میــشد مغــــز !
دلـــ ه ...
نمــی فهمــــ ه ... !
شیـشــ ه دل را شـکستــن
احـتـیــاجــش سنــگــــ نـیــست
ایــن دل بــا نـــگاهــی ســرد
پــر پـــر مـــی شـــود ...
