گنجــِشڪ نشُدمــ
ڪِـہ بـــَـرایم دانـہ بــریــــزے
و حتے بنــد ِ ڪَفشے
ڪِـہ دستـــ هایَت پــَروانـہ اَمــ ڪُننـد...
مـَטּ
بـہ غـُبـار روے میـــــز
ڪِـہ نـَوازشگــــَـرانـہ
با تــِڪاלּ دَستتـــ محــــو مے شوَد
حــِسادتــــ مے ڪُنمــ!
علے شفاعتـــ پـناهے
سفــَـر اَز خاطـــِــره ها آساלּ نیستـــ...
مــُـوج ِ دَریاے غمَتـــ طوفانے اَستـــ
و در ایـטּ راه ، اَز ایـטּ مــُـوج گــــُـذر بایـَد ڪَرد
صَبــــــر بایـَد مے ڪَرد ،
مــُـوج دَریاے غمَتـــ رامــ شوَد ،
شایـَد آرامــ شوَد...
گُنجشڪ ها دیر عاشــِـق میشـَـوند ؛
اما عَمیـــــق
پاڪ
معصــُـوم...
بیچاره قلوه سنگی که از دست کودکی به سوی پرنده ای پرتاب می شود
مانده بر سر دو راهی...
دل کودک را بشکند یا بال پرنده..
هـم‌چنــان حـالـــم خـوب نیـست!
احـساس می‌کنـم شکــست خـــورده‌ام،
در زمــان ُ در عــرض!
از کـه؟
صحبـت ِ کَس نیـست
نمــی‌دانــم ...
احـساس می‌کنـم،
کلمـه ی ابــد گنجـشک ِ وجـــودم را مسحـــور ِ چـشمان ِ خـــود کــــرده است!..
صــدای بـــاد و بــارونـ ه
صــدای شُـرشُـر آروم نــاودونــ ه
یکــی داره تـــو تنــهایـــی
یـ ه شـعر تــازه میــخونــ ه
خــودش تـنــها،
صــداش غمـگیــن،
دلــش کوچیــک،
غـمش انـــدازه دنــیـاست:
" دلـــم غمگیـــن و بیــتابــ ه
مـث مـاهــی تـــوی یــک تـنــگ بـی آبـ ه
دلـــم گنجـشک پـــر بستـ ه س
تــک و تـنـهاست از ایـن بــی همــدمــی خستـ ه س
دلــــم یــ ه همـزبـــون مــی خــواد
یـ ه دوست مهـربـــون مــی خــواد
یـــکی بــاشـ ه دلـــم واشــ ه
مـث یــک نـقطــ ه روشن
تـــوی تــاریـــکی پیـــدا شــ ه
بـــبـار ای نــم نـــم بـــارون
کــ ه بـــاز آبــــی بــشن ابـــرا
بتـــاب ای قـــرص مــاه نـــو
کــ ه روشن شــ ه دل ؛ تـنــها تــرین تـنــها
گنجشک با خدا قهر بود ...
روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت .
فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت:
می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد…
و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.
فرشتگان چشم به لب هایش دوختند، گنجشک هیچ نگفت و ...
خدا لب به سخن گشود : با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست.
