شبگیر...

دیگـــَر ایـטּ پنجـــِـره بـُگشـــاے ڪِـہ مـَטּ

بـہ ستــُوه آمـَده‌ اَم زیـטּ شبــ ِ تـَنگ

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ دَر خانـہ ے مـَטּ خــوانده خــُـروس

ویـטּ شبـــ ِ تلــــخ ِ عبــُـوس

مے فــِشارد بـہ دلـــــ َم پاے درَنگ...

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ مـَטּ در دلـــ ِ ایـטּ شام ِ سیــاه ،

پـُشتـــ ِ ایـטּ پنجـــِـره ، بیـــــدار و خـَموش ،

مانــده‌ اَم چشـم‌ بـــِـراه...

همـہ چشم و همـہ گوش:

مستـــ ِ آלּ بانگ دلاویــــز ڪِـہ مے آید نـَـرم

محـــو ِ آלּ اَختـــَـر شبـــتاب ڪِـہ مے سـُوزد گــَـرم

ماتـــ ِ ایـטּ پــَـرده‌ ے شَبگیـــــر ڪِـہ مے بازد رَنگ...

ھ. ا. سایہ

مـُـــرغ دریــا...

آن که مسـت آمـد و دستـی به دل ما زد و رفـت

در ایـن خـانه نــدانم به چـه سـودا زد و رفـت


خـواست تنـهایــی ما را به رخ ما بکشــد  

تنـه ای بــر در ایـن خـانه ی تنــها زد و رفـت


دل تنـگش سـر گل چیــدن ازیـن باغ نــداشت

قـدمــی چنــد به آهنــگ تـماشا زد و رفـت


مــرغ دریـا خبــر از یـک شب تـوفانــی داشت

گـشت و فـریاد کـشان بـال به دریـا زد و رفـت


چـه هوایــی به سـرش بـود که بـا دست تهــی

پـشت پـا بـر هـوس دولت دنیـا زد و رفـت


بـس که اوضـاع جـهان در هـم و نـامـوزون دیـد

قــلم نسـخ بـرین خـط چلیپـا زد و رفـت


دل خـورشیـدی اش از ظلمت ما گـشت ملـول

چـون شفـق بـال به بـام شب یلــدا زد و رفـت


همنــوای دل مـن بـود به تنــگـام قفـس

نـاله ای در غـم مــرغان هـم آوا زد و رفـت

هـوشنـگ ابتــهاج

تـو بـمان...

 

بـا مـن بـی کس تنـها شـده، یـارا تـو بـمان

هـمه رفتنـد از ایـن خـانه خــدا را تـو بـمان

 

مـن بـی بـرگ خــزان دیـده دگــر رفتنـی ام

تـو هـمه بـار و بـری، تـازه بــهارا تـو بـمان

 

داغ و درد است هـمه نقـش و نـگار دل مـن

بنـگــر این نقـش بخـون شسته نـگارا تـو بـمان

 

زیـن بیـابان گـذری نیـست سـواران را لیـک

دل ما خـوش به فـریبـی است، غبـارا تـو بـمان

 

هــر دم از حلقه عـشاق، پـریشانـی رفـت

بسـر زلـف بتـان! سلسله دارا تـو بـمان

 

شهـریـارا، تـو بـمان بـر سـر این خیـل یتیـم

پــدرا، یـارا، انـدوه گـسارا تـو بـمان

 

سایـه، در پـای تـو، چون موج، دمـی زار گـریـست

که سـر سبــز تـو بـاد کنـارا تـو بـمان

 

هــوشنـگ ابتـــهاج