هیس دخترها فریاد نمی زنند...

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمے زَننــد!

هیــس دُختـــَرها بلنـــد نمے خنـدَنــد!

هیــس دُختـــَرها حَقے نـَدارنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ زنــــدگے ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد دَرد را تحــَمُل ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد بــِسُوزنـد و بــِسازَنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد ظلـــــم و حــَـرف ِ زُور را قبـــُـول ڪُننــد!

"فقــَـط بـہ جــُـرم دُختـــَر بودنـــِـشوלּ!!"

هیــس دُختـــَرها بایــَد تحــَمُل ڪُننــد و اِعتــــِـراض نڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها حتے حـق ِ اینــو نَدارלּ ڪِـہ عَڪس ِ شُوלּ روی آگهیـہ تــَرحیـــــم شُوלּ چاپ بشـہ!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ بمیــــرَنـد!

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمیــــزَننــد!

و ایـטּ داستاלּ اِدامـہ خـــــواهـَد داشت...

پـُوراלּ درخشنــده

نمی شود که نمی شود...

درد هایے هستــ ڪِہ

نمے شَود فــَـریادشاטּ ڪَرد

نمے شَود دَرمانــِـشاטּ ڪَرد

نمے شَود بہ ڪَسے گفتــِـشاטּ

نمے تواטּ بُغضــِـشاטּ ڪَرد

فقـَط بایـَد در تنـــہایے تحـَمُلــِـشاטּ ڪَرد

چـہ تَلــــــخ اَستــ واقعیتـــ ِ تنـــہایے ما...

سکوت...

چشمـ ـها موجودات صامتـی هستند که فــریـاد را می بینند!

و زبـان موجود شلوغـی است که سکـــوت را تعریف می کند...

کسی در باد...

ایـن روزها که مــی گـــذرد ، هــر روز

احــساس مـی کنـم که کسی در بـاد

فــــریـاد مـی زنـد

به یاد آرزوهایم...

در هجوم تنهایی...

پنــهان کــردن اشک پشت لبخـنــد خیلــی سختـه  !!!

اینکـه بغـض داشته بـاشــی

و ایـن که خــودت را در هجــوم تنــهایــی سـرپـا نگه داری

و دائــم به خـودت بگـی قــوی بـاش

 ولـی مـی دونــی که قــوی نیـستــی

و دلـت اونـقـــدر گــرفتــه و تـو سیـنه سنگینــی مـی کنـه

که احـساس خفـگـــی بهت دست میــده

 اونـجــاست که میخــواهـی با تمام وجــودت

 فــــریـاد بـزنـی فــــــریــاد...!!!

 امـا بغــض راه فــــریـاد تـو بسته

و تــو همچنـان سکــوت مـی کنــی ،

  سکـوتــــ

 و سکــــوتـــــ

  و سکــــوتـــــــ....

به همه چیز شک دارم...

یک حــــرفهایی می مــاند بیـــخ ” گلـــوی” آدم ...

می مــاند و فــریـــاد هم نمی شـــود ...

بــغض هم نمی شـــود ...

بــغض یــــواشکی حتی ...

بغض آخـــر شـــب توی رختخــــواب که با اشــــک آرام نمی شــــود حتی ...

می ماند بیــــخ ” گلـــوی” آدم ، هیــــچ چیـــزی نمی شـــود...

اصلا می ماند و یک خنـــده هایی را ،

یک لـــذت هایی را کمـــرنگ می کنـــد ، می مانـــد ...

و سایــــه می اندازد روی هــــر چه بعــد از این !

 

************************************

پی نوشت:

دیـگه به همه چــیز شَــک دارم...

وقتی تـــو به دوســــت داشــتـنِ مـن یـــقیـن داشتی

و بـی بـــهانـه رفــتی...!

هر روز و هر لحظه...

مـن هـر روز و هـر لحظـه نگــرانت مـی شـوم کـه چه مـی کنـی !؟

پنجــره ی اتاقــم را باز می کنــم و فریــاد می زنــم

تنهـاییـت بــرای من ...

غصـه هایت بــرای من ...

همه بغـض ها و اشک هایت بــرای من ..

بخنــد برایــم بخنــد آنقـــدر بلنـــد

تا من هـم بشنــوم صــدای خنــده هایت را...

صـــدای همیشـه خوب بــودنت را...

دلــــم بــرایت تنـگ شــــده...

اُمید تازه میخواهم...

بــر لبـــانـــم غنچـــه لبخنـــد پــــژمـرده است

نغمــه ام دلگیــــر و افســـرده است

نــه ســـــرودی؛ نــه ســــروری

نــه همــــاوازی نــه شـــــوری

زنــدگــــی گــویـــی ز دنیــا رخــت بــر بستـــه است

یــا که خــاک مــــرده روی شهــــر پــاشیـــده است

ایــن چه آییـنــی؟ چه قانــونـــی؟ چه تدبیـــری است؟

من از این آرامـــش سنگیـــن و صامــت عاصیــــم دیگـــــر

من از ایــن آهنـــگ یکســــان و مکـــــرر عاصیــــم دیگــــر

من ســـــرودی تـــازه مــی خــــواهـــم

جنبـشـــی؛ شـــوری؛ نشاطـــی، نغمــه ای، فــــریادهایی تـــازه مــی جـــویــم

مـن به هــــر آییـــن و مسلک کــو، کســـی را از تلاشـش باز دارد یــاغیــم دیگــــر

من تـــو را در سینه امیـــد دیـــرین سال خــــواهـم کـشت

من امیــــد تـــازه مــی خــــواهـم....

لبخند می زنم...

لبخـنــد کـ ه مـی زنــم پیــدایـم مـی کنــی

بـاران مـی بـارد ، تـو از کنــارم مـی گـذری

فـریـاد نمـی کشـم کـ ه بـازگــردی

مـی دانـم امشبــ ایـن آســمان تـابــ مـاه را نــدارد

لبخـنــد مـی زنــم ،

فــرامـوش مـی کنـم ...