بعد از آن شب...

شُما ڪِـہ غــَریبـہ نیستید ،

بعــد اَز آלּ شَب ،

دوست داشتَم ،

ڪِسے ، جائے مُنتظــِـرم باشَد...

هایڪو ڪِتاب

شبگیر...

دیگـــَر ایـטּ پنجـــِـره بـُگشـــاے ڪِـہ مـَטּ

بـہ ستــُوه آمـَده‌ اَم زیـטּ شبــ ِ تـَنگ

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ دَر خانـہ ے مـَטּ خــوانده خــُـروس

ویـטּ شبـــ ِ تلــــخ ِ عبــُـوس

مے فــِشارد بـہ دلـــــ َم پاے درَنگ...

دیـــرگاهے ستـــ ڪِـہ مـَטּ در دلـــ ِ ایـטּ شام ِ سیــاه ،

پـُشتـــ ِ ایـטּ پنجـــِـره ، بیـــــدار و خـَموش ،

مانــده‌ اَم چشـم‌ بـــِـراه...

همـہ چشم و همـہ گوش:

مستـــ ِ آלּ بانگ دلاویــــز ڪِـہ مے آید نـَـرم

محـــو ِ آלּ اَختـــَـر شبـــتاب ڪِـہ مے سـُوزد گــَـرم

ماتـــ ِ ایـטּ پــَـرده‌ ے شَبگیـــــر ڪِـہ مے بازد رَنگ...

ھ. ا. سایہ

از خلأ پر بود...

خـُودم را مے زَنم بـہ خیاباלּ هاے

شبـــ هاے...

سیــــگار هاے...

هاے هاے  ِ منے ڪِـہ اَز خـَـلأ پــُر بود...

همیـטּ طور بـَراے خـُودم مے خـَندم

همیـטּ طور بـَراے خـُودش اَشک مے آیـَد...

گروس عبدالملکیاלּ

چشمان من...

شَبـــ دَر چشماלּ مـَטּ اَستـــ

بـہ سیاهے چشمانم نــِـگاه کـُטּ

روز دَر چشماלּ مـَטּ اَستـــ

بـہ سـَـفیدے چشمانم نــِـگاه کـُטּ

شَبـــ و روز دَر چشماלּ مـَטּ اَستـــ

بـہ چشم هاے مـَטּ  نــِـگاه کـُטּ

پلڪ اگــَـر فــُـرو بــَـندم

جَهانے دَر ظُلماتـــ فــُـرو خواهــَـد رَفتـــ

مـــَـرحوم حُسیـטּ پـَـناهے

به یادِ رویِ تو...

به یـادِ رویِ تـو

بر مه

شبی نظـــر کردم

نه اینکه رفتی و رو بَـــر مه دگــــر کردم!

زِ دستِ هجـــــرِ تـو

تا

دیگــــری بسر نکند

تمامِ خـــاکِ درت را زِ گــــریه تَـــــر کردم!

هاتف اصفهانی



مانــــده ام لحظه ی پیچیـــــدن عطــــــر تـو به شهر ...

ملک المـــــوت پی چنـد نفــــــر می آید؟

کاظم بهمنی

یلدا یعنی...

 یلـدا یعنــی یـادم ؛ یـادت بـاشـــد که زنــدگـــی آنقـــدر کـوتـاه است کـه

یـک دقیــقه بیـشتــــر بـا هـم بـــودن را

بایــد جـشن گـرفـت

♥ یلـــدا مبـارک ♥

ای جان غم گرفته...

ای جـان غـــم گـــرفتـه بگـــو دور از آن نــگاه

در چـشمه کـــدام تبـســـم بشــویـمـت...

ایــن روزها پــوستـــم کمـی نـازکــتـــر شـده

ایــن روزها طاقتـــم کمـی بـی حـوصله تـــر شـده

ایــن روزها انتــظارم کمـی بــی صبـرتـــر شـده

ایــن روزها شبـــ ـهایـم کمـی بــی مـاه تـــر شـده

ایــن روزها دسـتـــ ـهایـم کمـی خــالــــی تـــر شـده

ایــن روزها وجــــودم پــُـر از تَـــرک شـده....

تـلنـگــــر نـــزن ، مـی شکنـــم....

شب بود... سیاه تر از گذشته...

شبــ بود ، شبی که تصــویـری سیاه تر از گـذشتـ ه هـا داشت...

شبی که مهتـابـش در پشت ابــرـهای سیـاه به خـواب رفته بود

شبی که گهگاهی ستــارهـ ـهای نـادری در آسـمان سیاه و ابـری می درخشیـدنـد

ستـارهـ ـهایــی که نــوری نداشتنـد...

شب سـوت و کــور شده بود ، بدون مهتـابــ ، بدون ستــاره!


ابــرـها به آرامی از کنـار ماه می گذشتند...

وقتـی ابــرـهای سیاه بر روی ماه می نشستند

احـساس تنـهایــی و سیـاهــی در من بیشتـر می شد...

شب نمی گذشت ، بـی پـایـان بود...

کاش هر چه زودتر این شب بی پایان ، پـایـان داشت...

سکوتی ســرد در تنـهایـی و درد در قلب آسـمان دلــم احساس می شد...

سیـاهی شب...

تنهایی مرد همیشه تنــها !

ستـارهـ ـها درد مرا نمی فهمند ، مهتـابــ خامـوش مانده است،

چون ابــرـهای سیاه روی آن را پوشانده اند...


تنها امیــدم به مهتـابـــ بود اما...

حالا به چه کسی بگویم درد دلــم را در این شب غــریبــ ه!...

ستـارهـ ـها هر کدام در آســمان برای یک دل هستند

و برای هــزار چشم چشمکــ می زنند ...


من دلــم می خواهد درد دلــم را برای کسی بگویم که یکـــ دل و یکــرنـگـــ باشد اما!..

پس همان بهـتــر که درد دلــم درونــم بماند و تبدیل به بـغــض شود

و در آخر سر بغضم تبدیل به همان گــریــ ه شبـانـ ه شود...

همان بهتــر....

---------------------------------------------------

خیلـــی خیلـــــی دلــم برای نوشتن توی دلــــنوشتـه هام تــنـگ شده ؛ منـتـــظر ی فرصت مناسب م تا بیام و بازم بنویسم

اینجا رو خیلــــی خیلـــــــی دوســـتــــــ دارم

مـــاه و سـنـگ...

اگـــر مـــاه بــودم بـ ه هـرجـا کـ ه بــودم

سـراغ تــــــو را از خــدا مـی گـرفـتـم

وگـــر سـنـگ بـودم بــ ه هـر جـا کـ ه بــودی

سـر رهـگـذار تــــــو جـا مـی گـرفـتـم

اگـــر مـاه بـودی بــ‌ ه صـد نــــاز شـایـد

شبـــی بـر لـب بــام مـــن مـی نـشـسـتــی

وگـــر سـنـگ بـودی بــ ه هـرجـا کـ ه بـودم

مـرا مـی شـکـسـتــی، مــرا مـی شـکـسـتــی


فـریـدون مـشـیـری

خیالت راحت...

قــول داده ام...

گاهـــــــی

هــر از گاهـــــی

فانـــــوس یـــادتــــ را

میــــان ایــن کـــوچـ ه هــای بــــی چــــراغ و بــــی چـلچـلـــ ه، روشــن کنــــم

خیـــالتـــ راحــــتـــ! مــن همـان منـــــم؛

هنــــــوز هــــم در ایــــن شبــــ هـــای بــــی خــــوابــــ و بــــی خـــاطـــــره

میــــان ایـــن کـــوچـ ه هـــای تـــاریـــکــــ پـــرسـ ه مـیـــــزنـــم

امـــا بــ ه هیــــچ ستــــاره‌ی دیـــــگری ســـلام نــخـواهــــــم کـــرد ....