- بـہ تنـهایے گـِـرفتارند مـُشتے بے پــَـناه اینجـا
مـُـسافــِـرخانـہ ے رَنـــــج اَست یا تبعیــــدگاه اینجـا
- اگـــر شادے سـُـراغ اَز مـَטּ بگیــــرَد جاے حیــــرت نیـست
نـِـشاלּ مے جویــَد اَز مـَטּ تا نـــیایـَد اِشتـــباه اینجـا
- غـَـرض رنجیـــدלּ ما بود اَز دنـــیا ، ڪِـہ حاصــِل شُد...
اُستاد فـاضــِـل نظـــَــرے
نـ ه تـو مــی مانـــی نـ ه انــدوه
و نـ ه هیــچ یــکــ از مـــردم ایــن آبـــادی
بــ ه حبــاب نــگران لــبــ یـــکــ رود قــسم
و بــ ه کـوتاهــی آن لحـظ‌ـ ه شـادی کـ ه گـذشت
غـصـ ه هــم خـــواهـد رفـت...
آنـچـنانــی کـ ه فـقــط خـاطــره ای خــواهـد مـانـــد
لحــظـ ه ها عـــریـانـنـــد
بـ ه تــن لحــظـ ه خــود جـامـ ه انــدوه مپــوشان هـرگـــز
تــو بـ ه آیـیـنــ ه ، نـ ه! آیـیـنــ ه بـ ه تــو خـیـــره شــده ستـــ
تــو اگـــر خـنـده کنـــی او بـ ه تــو خـواهـد خــنـدیــد
و اگــر بـغـض کنـــی
آه از آیـیـنــ ه دنـیــا کـ ه چـ ه هـا خــواهـد کـــرد
گنـجـ ه دیــروزتـــ ، پــر شـــد از حـسرتــ و انــدوه و چـ ه حـیـفــ!
بسـتــ ه هـای فــردا هـمــ ه ای کـاش ای کــــاش!
ظــرف ایـــن لحــظــ ه ولـیکن خــالــــی سـتـــ
سـاحـتـــ سیــنـ ه پــذیـرای چــ ه کس خــواهـد بــود
غـــم کــ ه از راه رسـیـــد در ایــن خــانـ ه بـــر او بــاز مـکن
تــا خـــدا یـکــ رگــ گـــردن بــاقـــــی سـتــ
تــا خـــدا مــانــده بــ ه غــم وعـــده ایــــن خــانــ ه مـــده! ....
کیـــوان شاهـبـــداغـــــی
هیـچـــوقـــت از هیچــــ چیــز مطمئن نـبـــاش !
مثـلاً اگــه کسی خـنـدیــد فکـــ نـکــُن آدم شادیـــِـه !
شایـــد از همــه چـیز بــُـریـده، شایـــد خـسـتـــه َس !
شایـــد خـنــده رو لباشـ ه ، تـا غـــم تــو سیـنـ ه ش دیـــده نـشــ ه !
شایـــد دنــیا واســَـش بی ارزشــ ه و داره بـه اون میــخـنـده !
شایـــد . . .
من بـ ه انـــدازه چشـمـان تــو غمــگین مــانـدم و بـ ه انــدازه هـر بــرق نـــگاهت بـ ه نـگاهــی نــگران ....
تـــو بـ ه انـــدازه تــنـهایـــی مـن شــاد بـــمـان ....
ای زیـبـاتـــریـن
شــادی را بـه کسانـی هــدیـه مــی کنـــم که آنـــرا از مـن گرفتـنـد
عشــقـم را بیــن کسانــی تقـسیــم مـی کنــم که دلـــم را شکستـنــد
دعـایـــم را نـثـــار کسانـــی مـی کنـــم که نـفــریـنــم کـردنــد
مـحـبـتم را بـه کسانــی مــی دهـــم که بــر دلــم زخم نــهادنــد
مــی خواهم بر غــم تبـرها، درخـت شــوم
مـــی خـواهــم بــر روی پــاهـایـــم بـایــستـــم تــا آسـمان شـــانـه هـــایــم را لـمس کنــد
مــی خـواهـم بـــخنـدم
چـــون که هنــــوز تــو بـــا منـــی
خـــدایــا عـاشقــت هستــــم ... مــــرا دوست بــــدار
با تــوام
ای لنــگر تـسکیـــن!
ای تــکان مـــوج های دل!
ای آرامـش ساحــل!
با تـــوام
ای نــور !
ای مـنـشور!
ای تــمام طیـــف آفـتــابـــی!
ای کبــود ارغـوانـــی!
ای بـنـفشابـــی!
با تــوام ای شــور!
ای دلـشوره ی شـیـریـن!
با تــوام
ای شــادی غـمگیـن!
با تــوام
ای غـم!
ای غـم مبـهم!
ای ...
نمیدانم!
هـر چـه هستـــی بـاش!
اما کاش ...!
نه جز اینم ارزویی نیست :
هـر چه هستـی بـاش!
امـا .... بـاش!
مـرحـوم قیـصر امیــن پــور
