تار و پود روح مادر را از مهربانی بافته اند...

مـادر... سَلامـــ...

نامـہ اے را ڪِـہ بــَر روے گلبــَرگ هایے اَز دلـــتنگے نوشتَمـــ در سڪُوتے زیــبا آب بــُرد...

مـَטּ خــُدا را نَقاشے ڪَردمـــ مـادر...

خــُدا بـہ شِڪل ِ بـُوسـہ هاے تـو بــَر پیـشانے مـَטּ بـُود...

مـادر... مـَטּ اَز آלּ آخـــریـטּ بـَدرقـہ اَت تا پـُشت ِ دیـــوار ِ بیڪَسے نوشتَمـــ و بُغـض ڪَردمـــ...

مـادر... دَر ایـטּ سُوے بیخـــوابے...

مـَטּ هــَر شَب پــُر نـُورتـــَریـטּ ستــ✩ـاره‌ را تـو مے بینَمـــ...

شنیـــده اَمـــ ڪُولـہ بار دُوراלּ ڪُودڪے مـــَـرا سنگ ِ صبــُور خـویش ڪَرده اے مـادر...

مـَטּ همــ دَر آלּ آیینـہ ڪِـہ دادے یـــادگارے ،

دَر آלּ هــَر شَب تصـــویــرے اَز تـَبسمـــ ِ تـو را مے بینَمـــ...

مـادر...

اے زیــباتــَریـטּ اِحساس ،

قـَشنگتــَریـטּ بنَفشـہ ،

ستــ✩ـاره‌ اَمـــ را چنــدیست گــُم ڪَرده اَمـــ...



مـادر...

اگــَـر نـَباشے

دلـــ َم ڪِـہ هیـــــچ ،

دُنـیا هَمــ تــَنگ مے شَود...

پنجره نیست ؛ دیوار است...

پنجــَره‌ اے ڪِـہ نشَود

اَز آלּ پــَرواز پــَرنـــده‌ اے را نــِـگاه ڪَرد

و یا ستــ✩ـاره‌ اے را بـہ تَماشا نشَست ،

پنجــَره‌ نیـست ؛ دیـــوار اَست...

شب بود... سیاه تر از گذشته...

شبــ بود ، شبی که تصــویـری سیاه تر از گـذشتـ ه هـا داشت...

شبی که مهتـابـش در پشت ابــرـهای سیـاه به خـواب رفته بود

شبی که گهگاهی ستــارهـ ـهای نـادری در آسـمان سیاه و ابـری می درخشیـدنـد

ستـارهـ ـهایــی که نــوری نداشتنـد...

شب سـوت و کــور شده بود ، بدون مهتـابــ ، بدون ستــاره!


ابــرـها به آرامی از کنـار ماه می گذشتند...

وقتـی ابــرـهای سیاه بر روی ماه می نشستند

احـساس تنـهایــی و سیـاهــی در من بیشتـر می شد...

شب نمی گذشت ، بـی پـایـان بود...

کاش هر چه زودتر این شب بی پایان ، پـایـان داشت...

سکوتی ســرد در تنـهایـی و درد در قلب آسـمان دلــم احساس می شد...

سیـاهی شب...

تنهایی مرد همیشه تنــها !

ستـارهـ ـها درد مرا نمی فهمند ، مهتـابــ خامـوش مانده است،

چون ابــرـهای سیاه روی آن را پوشانده اند...


تنها امیــدم به مهتـابـــ بود اما...

حالا به چه کسی بگویم درد دلــم را در این شب غــریبــ ه!...

ستـارهـ ـها هر کدام در آســمان برای یک دل هستند

و برای هــزار چشم چشمکــ می زنند ...


من دلــم می خواهد درد دلــم را برای کسی بگویم که یکـــ دل و یکــرنـگـــ باشد اما!..

پس همان بهـتــر که درد دلــم درونــم بماند و تبدیل به بـغــض شود

و در آخر سر بغضم تبدیل به همان گــریــ ه شبـانـ ه شود...

همان بهتــر....

---------------------------------------------------

خیلـــی خیلـــــی دلــم برای نوشتن توی دلــــنوشتـه هام تــنـگ شده ؛ منـتـــظر ی فرصت مناسب م تا بیام و بازم بنویسم

اینجا رو خیلــــی خیلـــــــی دوســـتــــــ دارم

خیالت راحت...

قــول داده ام...

گاهـــــــی

هــر از گاهـــــی

فانـــــوس یـــادتــــ را

میــــان ایــن کـــوچـ ه هــای بــــی چــــراغ و بــــی چـلچـلـــ ه، روشــن کنــــم

خیـــالتـــ راحــــتـــ! مــن همـان منـــــم؛

هنــــــوز هــــم در ایــــن شبــــ هـــای بــــی خــــوابــــ و بــــی خـــاطـــــره

میــــان ایـــن کـــوچـ ه هـــای تـــاریـــکــــ پـــرسـ ه مـیـــــزنـــم

امـــا بــ ه هیــــچ ستــــاره‌ی دیـــــگری ســـلام نــخـواهــــــم کـــرد ....

ستاره های آسمان...

اگـــر سهـــم من از همـ ه ستــــاره هــای آسمـان

ســو ســـوی غــریــبـی است ؛

غـمــی نیـــست همیـــن انتــظار رسیـــدن شب

بـــرایـــــم کافــــی است ....!!!

باران می بارد...

ای مهربـان تـر از برگ در بوسه های باران ....

بیـــــداری ستــــــاره در چـــــشـــــــم جویباران

آیینه نگـــاهت پـــیوند صــبــــح و ســـــــاحل ....

لبخـند گــاهگــاهت صــــبــــح سـتـــــاره باران

بــآزا که در هــوایت خــــامـــــوشی جنـــــونم ....

فریـــــادهــا برانگیــخت از سنــگ کوهساران

ای جویـبار جــاری ، زین سایه برگ مگریز ....

کاین گونه فرصت از کف ، دادند بی شماران

گفتی : ((به روزگاری مهری نشسته)) گفتم ....

بیـرون نمیتوان کرد (( حتی )) به روزگاران

بیگانگی ز حـد رفــت ای‌ آشـنـــا مپــرهیز ....

زیــن عــاشق پشیمــان ، سرخیـل شرمساران

بیش از مـن و تـو بسیار،بسیار نقش بستند ....

دیــــوار زندگـــــی را ، زیـــن گـونه یــادگاران

وین نغمـه محـبت ، بعــد از مـن و تـو مـاند ....

تا در زمــــانه بـــــاقــی است آواز باد و باران

شفیعی کدکنی

رها رها رها من...

این شعرو خیلی دوست دارم ، هر وقت دلم میگیره و بعضی چیزا یادم میره میخونمش تا برام یادآوری بشه ....

نه بسته ام به کس دل

نه بسته کس به من دل

چو تخته پاره بر موج

رها رها رها من ....

ز من هر آن که او شد

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک

از او جدا جدا من ...

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی

به یاد آشنا من ...

ستاره ها نهفتند

در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من ...