از سخـن چیـنان شنیــدم آشنـایـت نیـستم
خـاطـراتـت را بیــاور تـا بگویـم کیـستم
سیلـی هـم صحبتـی از مـوج خـوردن سخـت نیـست
صخــره ام هــر قــدر بـی مهــری کنــی مـی ایـستم
تـا نگویــی اشکـــ ــهای شمـع از کـم طاقتــی اسـت
در خــودم آتـش بـه پـا کـــردم ولـی نگـــریستـم
چـون شکست آیـنه، حیـــرت صـد بـــرابـر مــی شــود
بـی سبـب خــود را شکستــم تـا بینـنم کیـستم
زنــدگــــی در بـــرزخ وصـل و جـدایـــی سـاده نیـست
کـاش قــدری پــیش از ایـن یـا بعــد از آن مـی زیـستـــم
«فـاضـل نـظــــری»
گــر چه چشمـان تـو جــز در پـی زیبایـی نیـست
دل بکــن! آیــنه این قـــدر تماشایــی نیـست
حاصـل خیـــره در آیــنه شـدن ها آیـا
دو بــرابـر شـدن غصه تنــهایـی نیـست؟!
بـی‌سبب تـا لب دریــا مکشان قایـــق را
قایـقت را بشکـن! روح تــو دریایـی نیـست
آه در آیــنه تنـــها کـدرت خـواهـد کـرد
آه! دیگـــر دمـت ای دوست مسیحـایــی نیـست
آنـکه یـک عمـــر به شــوق تـو در ایـن کــوچه نشسـت
حـال وقتــی به لـب پنـجـــره مـی‌آیــی نیـست
خــواستـم با غـــم عشقـش بنـویــسم شعــری
گفـت: هـر خـواستنــی عیـن تـوانایــی نیـست
دکتر فـاضــل نظـــری
