هیس دخترها فریاد نمی زنند...

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمے زَننــد!

هیــس دُختـــَرها بلنـــد نمے خنـدَنــد!

هیــس دُختـــَرها حَقے نـَدارنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ زنــــدگے ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد دَرد را تحــَمُل ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد بــِسُوزنـد و بــِسازَنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد ظلـــــم و حــَـرف ِ زُور را قبـــُـول ڪُننــد!

"فقــَـط بـہ جــُـرم دُختـــَر بودنـــِـشوלּ!!"

هیــس دُختـــَرها بایــَد تحــَمُل ڪُننــد و اِعتــــِـراض نڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها حتے حـق ِ اینــو نَدارלּ ڪِـہ عَڪس ِ شُوלּ روی آگهیـہ تــَرحیـــــم شُوלּ چاپ بشـہ!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ بمیــــرَنـد!

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمیــــزَننــد!

و ایـטּ داستاלּ اِدامـہ خـــــواهـَد داشت...

پـُوراלּ درخشنــده

نمی شود که نمی شود...

درد هایے هستــ ڪِہ

نمے شَود فــَـریادشاטּ ڪَرد

نمے شَود دَرمانــِـشاטּ ڪَرد

نمے شَود بہ ڪَسے گفتــِـشاטּ

نمے تواטּ بُغضــِـشاטּ ڪَرد

فقـَط بایـَد در تنـــہایے تحـَمُلــِـشاטּ ڪَرد

چـہ تَلــــــخ اَستــ واقعیتـــ ِ تنـــہایے ما...

درد نام دیگر عشق است...

مـادرَمــ مے گفتــ : دُختــَـرم ، دَرد ها همیــشـہ بدوלּ دعـــوت مے آیـَـند ،

ســَـرزده...! بے خبـــَـر...

حـَواستـــ باشـَد ، همیــشـہ خانـہ را مــُرتبـــ نــِگاه دار ،

مبــادا دَرد جایے بـَراے نشستَن پیــــدا نـَڪُند ، خانـہ‌ اَتـــ را شُلوغ نـَڪُـטּ...

همیــشـہ بـَرایش آלּ بالاها جایے خالے بــِگذار ، جایے بـہ «قــَـدر» دَرد...

مے گفتـــ : بایــَد بــِدانے ڪِـہ جــُـز دَرد نـَبایـــد بالا نشیـטּ خانـہ‌ اَت باشـَد ،

دَرد مهماלּ عـزیــــزے ستـــ ، مهماלּ آرامے ڪِـہ بے صــِـدا مے آیــَد... مے نــِـشینــَد... بے صــِـدا مے ‌رَود...

گاهے آלּ‌ قـــَـدر آرامــ ڪِـہ تـو حَتے نمے فـَهمے آمـَـدنش را... رفتــَـنش را...

فقـَـط جاے خالے اَش مے مانــَد ڪِـہ دلـــ َتـــ را هــُـرّے مے ‌ریـــزَد...

ڪِـہ نا آرامـَتـــ مے ڪُـند...

تـو هم بایــَد همیــشـہ ایـטּ "جاے" را خالے نـِگـَہ دارے...

نـَگـــُذارے ڪَسے جاے آלּ بنـشینــَد...

مـادر مے گفتـــ : بـُگـــذار جاے دَرد فقـَـط دَرد بنـشینــَد...

فقـَـط دَرد بمانـَد...

بازی با درد...

با «دَرد» نـبایـــد بازے ڪَرد...

بازے با دَرد ، فــَـرسایـش مے آورد

دَرد را بایـــد پـَذیــــرفتـــ...

یڪ پـذیــــرفتـטּ ِ واقـــِـعے ، حس ِ «قــُـدرت» مے آورد...



بـــَـراے تـو نــِـگاهے تــَـر نڪـردَنـد

گلے را قـــَـد تـو پـــَـرپــــَـــر نڪـردَنـد

«دلـــ ِ گنجشکـــ ـها تــُـرد استـــ» صـَد بار

بـہ مــَـردم گفتم و باور نڪـردَنـد...

حبیبـــ نظارے

دَردهای ِ مُشتَرک...

اَز وقتے فهمیــدم با خیلــے از آدمــ ـها دَردهاے مـُشتـَـرڪے دارمــ ،

یـاد گــِـرفتم دیگـــَـر  وسَـط اَحــوال پـُـرسے ها ، همیـشـہ راستــَـش را نگــویم…

یـاد گــِـرفتم، خیلے خـُوب نـباشم و بگــویم خـُـوبم…!

هـــر غــَـ ــم رد ِ چــُـروڪے اَنـــداختـہ بـہ ایـטּ پیــــڪَر پیــــر...

درد های من...

دردهـــای مـن جـامه نیــستند تـا ز تـــن در آورم...

درد اینجاست...

تلخ بود اما عادت شد...

سـاده بــود واژه رفتــن

امـا... تـلــــخ شـد...!!!

نبـودنــت سخـت بــود

امـا... عــادت شـد...!!!

می شماری درد هایت را...

 

ایـن قانـون طبیــعت است

زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود

و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد

آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی

کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!

من درد تو را ز دست آسان ندهم...

مـن درد تـــو را ز دسـت آسـان نــدهـم...

آبــی کـه از ایــن دیــده چـو خـون مـی‌ریـــزد

خــون اسـت بیــا ببـیــن کـه چــون مـی‌ریـــزد

 پیــداسـت کـه خــون مـن چـه بـــرداشت کنــد

دل مـــی‌خــورد و دیــده بــرون مــی‌ریــــزد