هیس دخترها فریاد نمی زنند...

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمے زَننــد!

هیــس دُختـــَرها بلنـــد نمے خنـدَنــد!

هیــس دُختـــَرها حَقے نـَدارنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ زنــــدگے ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد دَرد را تحــَمُل ڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد بــِسُوزنـد و بــِسازَنــد!

هیــس دُختـــَرها بایــَد ظلـــــم و حــَـرف ِ زُور را قبـــُـول ڪُننــد!

"فقــَـط بـہ جــُـرم دُختـــَر بودنـــِـشوלּ!!"

هیــس دُختـــَرها بایــَد تحــَمُل ڪُننــد و اِعتــــِـراض نڪُننــد!

هیــس دُختـــَرها حتے حـق ِ اینــو نَدارלּ ڪِـہ عَڪس ِ شُوלּ روی آگهیـہ تــَرحیـــــم شُوלּ چاپ بشـہ!

هیــس دُختـــَرها بایــَد آرامــ بمیــــرَنـد!

هیــس دُختـــَرها فــــَـریــاد نمیــــزَننــد!

و ایـטּ داستاלּ اِدامـہ خـــــواهـَد داشت...

پـُوراלּ درخشنــده

درد نام دیگر عشق است...

مـادرَمــ مے گفتــ : دُختــَـرم ، دَرد ها همیــشـہ بدوלּ دعـــوت مے آیـَـند ،

ســَـرزده...! بے خبـــَـر...

حـَواستـــ باشـَد ، همیــشـہ خانـہ را مــُرتبـــ نــِگاه دار ،

مبــادا دَرد جایے بـَراے نشستَن پیــــدا نـَڪُند ، خانـہ‌ اَتـــ را شُلوغ نـَڪُـטּ...

همیــشـہ بـَرایش آלּ بالاها جایے خالے بــِگذار ، جایے بـہ «قــَـدر» دَرد...

مے گفتـــ : بایــَد بــِدانے ڪِـہ جــُـز دَرد نـَبایـــد بالا نشیـטּ خانـہ‌ اَت باشـَد ،

دَرد مهماלּ عـزیــــزے ستـــ ، مهماלּ آرامے ڪِـہ بے صــِـدا مے آیــَد... مے نــِـشینــَد... بے صــِـدا مے ‌رَود...

گاهے آלּ‌ قـــَـدر آرامــ ڪِـہ تـو حَتے نمے فـَهمے آمـَـدنش را... رفتــَـنش را...

فقـَـط جاے خالے اَش مے مانــَد ڪِـہ دلـــ َتـــ را هــُـرّے مے ‌ریـــزَد...

ڪِـہ نا آرامـَتـــ مے ڪُـند...

تـو هم بایــَد همیــشـہ ایـטּ "جاے" را خالے نـِگـَہ دارے...

نـَگـــُذارے ڪَسے جاے آלּ بنـشینــَد...

مـادر مے گفتـــ : بـُگـــذار جاے دَرد فقـَـط دَرد بنـشینــَد...

فقـَـط دَرد بمانـَد...

درد دل...

حـَـرفی که تــُوی دلـــ تــ بمــُونه و هیــــچ وَقـت نتـــونی بـــِـزنیش حــَـرف نیـست؛ درده...!

حس خوب دلتنگی...

آدمــ ها گاهے دلـــ شاטּ مے خواهد

دلـــ ڪسے برایشاטּ تنــگ شود

دلـــ شاטּ براے ڪسے تنــگ شود

دلتنــگے ، با همـﮧ سختے اش ، حـِس خوبے ست...

دل که می گیرد...

زخـــ ــم ها بسیار اما نـُوشـداروها کم است

دلــــ❤ که می گیــــرد تمام سِحـــر و جـادوها کم است

رضا نیکوکار

چشم هایت ، هرگز دروغ نمی گویند...

همیشه همه ی حرف ها را ، با آدم ها نزن...

گاهی بگذار ، حرف هایت را ؛ با چشمان شان از چشم های تو بخوانند...

زیرا چشم هایت ، هرگز دروغ نمی گویند...

چه جوری؟

آقای مجری: واسه چی در ُ باز گذاشتی؟

فامیل دور: واسه بهار ، از در بسته دزد رد می‌شه ولی از در باز رد نمی‌شه

 وقتی یه در ُ باز بذاری که دزد نمیاد توش ، فکر می‌کنه یکی هست که در ُباز گذاشتی دیگه

ولی وقتی در بسته باشه، فکر می‌کنه کسی نیست ُ یه عالمه چیز خوب اون ‌تو هست ُ می‌ره سراغ‌شون دیگه

در باز ُ کسی نمی‌زنه ، ولی در بسته رو همه می‌زنند

خود شما به خاطر این‌که بدونی توی این پسته دربسته چیه، می‌شکنیدش شکسته می‌شه اون در

دل آدم هم مثل همین پسته می‌مونه ، یه سری از دل‌ها درشون بازه... می‌فهمی تو دلش چیه

ولی یه سری از دل‌ها هست که درش بسته ‌اس

این‌قدر بسته نگهش می‌دارند که بالاخره یه روز مجبور می‌شند بشکنند و همه‌چی خراب می‌شه

آقای مجری: در دل آدم چه‌جوری باز می‌شه؟

فامیل دور: در دل آدم با درد دله که باز می‌شه...

درد های من...

دردهـــای مـن جـامه نیــستند تـا ز تـــن در آورم...

راز داری...

راز هایـت را فـقـــط لبـــ ـهای دوخــتـه شده ات میتـواند حـفـــظ کنـد

راز دارتـــرین دوستان هم حتـما دوستــان راز داری دارنــد ...

درد اینجاست...