تلخ است...

از لیواטּ ها

بـہ لیواטּ ِ شڪَستـہ فِڪر مےڪُنے

اَز آدمــ ـها

بـہ ڪسے ڪِـہ بـہ دستـــ نیاورده‌ اے

بـہ ڪسے ڪِـہ از دستـــ داده‌ اے...

هَمیشـہ

چیـــزے ڪِـہ نیستـــ

بهتــَـر اَستـــ...

علیـــرضا روشـטּ



تلـــ ـــخ اَستـــ آدمــ عادَتـــ ڪُند بـہ بـُـودטּ ها...

بـہ هــَـر “بـُود”نے ڪِـہ روزے نا”بــُـود” مے شَود...

آטּ یــــار ڪِـہ عَهـــد دوستـــدارے بــِشکستـــ

مے رفتـــ و منـَـش گــِـرفتـہ دامـَטּ در دستـــ...

مےگفتـــ دگــَـر باره بـہ خـــوابم بینے

پنـــداشتــ ڪِـہ بعـــد اَزو مــَـرا خـــوابے هـَستـــ...

اَبوسعیــــد اَبـُوالخیــــر

خوابم میاد... :D

حرف های تکراری...

ایـن روزهــا.... 

به قـــــول پنـــاهی

دروغ گفتــــن را خــــــوب یـاد گرفتــــــــــه ام

حــال مـ ــن خــــــــوب است

خــوبِ خــوب

فقـط زیــــاد تا قسمتــی هــــوای دلــ ــم طوفــــانی

همــراه با غبـــارهـای خستگـــــــــــــی ست

و فکـر مـی کنـــم

ایـن روزهـــا...

خــدا هـم از حـــرف هـای تکـــ ــراری مــ ــن خستـــه است

چـه حــس مشتـرکـــی داریــم مــ ــن و خـــدا

او...

از حــرف هـای تکـــ ـــراری مــن خستـــه است

و مـــن...

از تکـــ ــرار غـــــم انگیــز روزهــــایم...

مرا با من رها کنید...

خـستــه ام ....

خـستــه تـــر از تـمام خستگــی هایــم ...
بسان بیـابـان خشکــی که خــو گـــرفتـه بـاشـــد به خشکسـالــی

و در خـواب هـم نــدیـده بـاشــد خنـکای آب را

بسان خـاری بــی تــصـور بـاران
... خـستــه ام ....
مـــرا بـا مـن رهـا کنیــد اگـــر بـاران نیـستیـــد....

تنهام ولی خسته...

تنهام ولی از این تنهایی خستم

این تنهایی حاصل دلی یه که شکستم

به یادش زیر بارون نشستم

منتظر تا روزی که ببخشم

بدون تو...

بــدون تـــو

خـــوبــم

بــاور کنـیــد

اشــکــ ـــها را ریـخـتــ ه امـــ

غصــ ه ـــها را خــورده امـــ

نــبـودن ــــها را شــمرده امــــ ....

... ایـــن روز ـــها کــ ه مـــی گـــذرد ...

خـــالـــــی امـــــ ....

خـــالــــی امـــ از خـــشمـــ ,

دلـتـــنگــی ,

نـــفرتــــ ...

و حـــتـی از عشــق

خـــالــــی امـــ از احـــساس

خــــوبــم ...

امـــا تـــو بـــاور نـــکن ....

ندیده ای مرا...؟

در انتـهای هــر سـفر

در آییــنه

دار و نـدار خویــش را مــرور مــی کنم

این خــاک تیــره ایــن زمیــن

پاپــوش پــای خستــه ام

این سقــف کوتــاه آسمــان

سرپــوش چشـم بســتـه ام

اما خـــدای دل

در آخریــن سـفر

در آیــینـه به جـز دو بیــکرانه کــران

به جز زمیــن و آسمـان

چیــزی نمـانـده است

گم گشــتـه ام ‚ کجـا

ندیــده ای مــرا ؟