هر که را دوست داشتم...

مثــل ِ رود

یڪ عُمـــــــر

هــَر ڪِہ را دُوستـــ داشتمــ

بـَدرقـِہ ڪَردمــ...

مــُژگاלּ عباسلو

فاصله ها را بردار...

در میان مـن و تــو فاصــــله هاست

گاه میاندیشم میتـــوانی تــو

به لبخنـــッـــدی

ایـن فاصـــله را بــــرداری...

حمیــــد مصـــدق



مینویسم دیـــــدار

تــو اگـــر بی مـن و دلـــ تنــگ منی

یک به یک فاصـــله ها را بـــردار...

میـــلاد تهــــرانی



مثـــل عکس رخ مهتـاب که افـــتاده در آب

در دلــم هستی و بیـــن مـن و تــو فاصــــله هاست...

فاضل نظری

عجب روزگاری...

مدونا به “نادر” جایزه گلدن گلوب می دهد

اوباما به “مصطفی” بمب مغناطیسی!

عجب روزگاری

این روزها همه هدیه می دهند

فرقش بین “این” و “آن” است فقط

و فرق بین “این” و “آن”

“راه”شان است! و “ره”بر شان...

حالا تو تصمیم بگیر!:

“جدایی” نادر از سیمین “هنر”می خواهد یا این پسر از پدر!؟

دیر باریدی باران...

چشم انتظار...

پـــرنـده گفـت: کــوچ

درخـت گفـت: آه...

پــــرنــده کـــوچ کـــرد و رفـت تـا بهـــار

درخــت مـانــــد و انــتــــــظار!

خاطره ها کمرنگ تر...

باد بــــرف همه جـا بـود

ســـوزی اما در کار نبــود

و

ایـــن خاطــــره ها بودنـد که هــر بار کمــرنگ تــر مــی شدنــد...

حالم بی تو اصلا تعریفی ندارد...

حس متـرسک مــزرعه ای را دارم

که گاهــی از تنـهایــی پـــرنـده ای به متـرسک پـناه مـی آورد

تعـــریـف از خـود نباشــد

ولــی اینـجــا حـالـم بــی تــو اصــلا تعــــریفـی نـــدارد....

رفیق روزهای خوب...

مـن از تــو دل نمـی بـرم اگــر چه از تـــو دلـخـورم

اگــر چه گفتـه ای تــرا بـه خــاطـــرات بسپــرم

 
هنــــوز هـم خیـــال کـن کنـار تـو نشستــه ام

 منــی کـه در جـــوانـی ام بـه خــاطــرت شکستــه ام

تــو در ســراب آینـــه شبـانه خنـــده مـی کنــی

مـن شکسـت داده را خــودت بـــرنـده مـی کنــی

نیـــامــدی و سالــ ــها نظـــر بـه جــاده دوختــم

 بیـا ببیــن کـه بـی تــو مـن چـه عـاشقـانه ســوختـــم

رفیـــق روزهای خـوب رفیـــق خـوب روزها

همیـشه مــانـــدگار مـن همیـشه در هنــوزها

صـــــدا بـزن مـــرا شبـی بـه غـــربتـــی کـه سـاختــی

بـه لحـظـه ای کـه عشـــق را بــدون مـن شنـاختــی

تو نمیدانی... نه...

مـن گمان میـکـــردم رفتنـت ممـکن نیـست

رفتنـت ممکـن شد بـاورش ممکـن نیـست

تــو نمیــدانـی نـه...

که چـه حســی دارد خـلاء جـای تـو را حـس کــردن

و ایـن درد همه جــان مــرا میــکاهـد

تــو نمیــدانـی نـه...

...

تلخ بود اما عادت شد...

سـاده بــود واژه رفتــن

امـا... تـلــــخ شـد...!!!

نبـودنــت سخـت بــود

امـا... عــادت شـد...!!!