حڪایتــ ِ باراלּ بے اماלּ اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شُوریـــده وار و پــَـریشاלּ باریــدَלּ
بــَر خـــَـزه ها و خیــــزاب ها
بـہ بے راهــِـہ و راه ها تاختـَטּ
بے تابـــ ٬ بے قــــَـرار
دریایے جُستـَטּ...
و بـہ سنگچیـטּ باغ بستـہ دَرے ســَـر نهادَלּ
و تـو را بـہ یـاد آوردלּ...
حڪایتــ ِ بارانے بے قــــَـرار اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شمـس لنگــِـرودے
منــــم...
درختے ڪِـہ بـــَـرگــــ ـهایــَـش را ریخـتـــــ
تـا، تـــو مــــاه را
اَز میــــــان شاخــِـہ هایـــَـش تـَماشا ڪُنے...
علیــرضا روشـטּ
دُنــبال بهانــِہ نیـستمــ ،
بے بهانــِہ همــ ، مے تـَواלּ بــَـراے تـُو نوشتـــ...
شَبــ هایے هستـــ ڪِہ مـَטּ ، سَختـــ لبــریـــز مے شَومــ اَز نوشتـَטּ...
و آלּ شَبــ ها ، تـُو نیـستے...
دَر ایـטּ فصــل ِ پاییـــــز ،
ڪِہ اَنار ِ خُشڪ ِ دلـــ ِ مـَטּ ،
سَختـــ دلـــتَنگے مے ڪُنـد ،
ســَـرشارمـــ ،
اَز شَبــ هایے ڪِہ تُهے اَز تـُوستـــ...
اَز خیـــــال مـَטּ
تـا نــِـگاه تـُو
تــَـنها هَمیـטּ چنــــد رَج مانــــده ؛
ڪِہ بــِـبافم و تصــــویـر شَوم
دَر قاب ِ چـَشماלּ اَت
فــُرصتـــ بــِده
ڪَمے ایـטּ تار و پـُود ها نــَـخ نما شُده اَند
چَنـــد ڪُوڪ ِ دیگـــَـر دوام بیـــاوَرے ؛
تمــــام مے شَوم!
ما را بجـــُــز خیـالتـــ ، فـڪرے دگــَـر نَباشــد...
باز ڪَبوتر دلــَـمــ پــَـر زده دَر هــــواے تـو
مے ڪِشَدم ز ِ هـــَـر طــَـرف جاذبــہ ے وفـاے تـو
دَر سفــَـرے دوباره امــ سـُوختــہ چـُوלּ ستـــاره اَمــ
آه ڪِـہ آتــَـش درون شـُـعلــہ زد اَز نــَواے تـو
گــَـر چــہ جــَواלּ دویده اَمــ پیـــــر بــہ تـو رسیـــــده ام
تا بــہ ڪُجا ڪِشَد مـــَـرا غــُـربـتـــــ ماجـــِـراے تـو
ساز ِ دلــــ شِڪَستــہ اَمــ مویــہ ز ِ داغ مے ڪند
بُغــــض زَماלּ گـِـرفتــہ اَز گــِـریــہ ے بے صــِـداے تِو
دَر شبـــ بے خــُـروش مـَטּ چنـــگ غــَـریبـــــ عشــق ڪُو
تا بــہ نــَواے غـــَـم زَند نغمــہ ے آشناے تـو
بــر سـَــر سجــده گاه دلــــ سـُوختــہ جاלּ نشستـہ اَم
تا دَمــ آخــــریـטּ نـَفـَـس بــَـر لب ِ مـَטּ دُعاے تـو
قـصــہ ے نا تــَــمام دلــــ با تـو تـــَـمام مے شــَود
شاخــہ ے سبــــز آرزو گل دهــَـد اَز صـَـفاے تـو
دَست خیالے خـِـرد خـُوشــہ ے گل سبـَد سبـَد
چیـــده ز ِ باغ آسـِماלּ شَبـــ همــہ شَبـــ بــراے تـو
عَطــــر تـــَـرانــہ هاے تـَر شعــــر ِ نگفتــہ ے سحــَـر
داشت نَسیــم خُوش خبـــَـر از گل گفتــہ هاے تـو
اِی همــہ آرزوے مـَטּ خوب ِ فـــِـرشتــہ خــُوے مـَטּ
شاخ ِ بهشتے غــَــزَل ریختــہ گل بــہ پاے تـو
«مـَטּ ڪِــہ مَلـــول گشتمے از نـَفـَس فـــِـرشتــگاלּ
قـالُُ و مَـقال عالمے مے ڪِشم از بــَـرای تـو»
نصرالــہ مردانے «ناصر»
با «دَرد» نـبایـــد بازے ڪَرد...
بازے با دَرد ، فــَـرسایـش مے آورد
دَرد را بایـــد پـَذیــــرفتـــ...
یڪ پـذیــــرفتـטּ ِ واقـــِـعے ، حس ِ «قــُـدرت» مے آورد...
بـــَـراے تـو نــِـگاهے تــَـر نڪـردَنـد
گلے را قـــَـد تـو پـــَـرپــــَـــر نڪـردَنـد
«دلـــ ِ گنجشکـــ ـها تــُـرد استـــ» صـَد بار
بـہ مــَـردم گفتم و باور نڪـردَنـد...
حبیبـــ نظارے
از لیواטּ ها
بـہ لیواטּ ِ شڪَستـہ فِڪر مےڪُنے
اَز آدمــ ـها
بـہ ڪسے ڪِـہ بـہ دستـــ نیاورده اے
بـہ ڪسے ڪِـہ از دستـــ داده اے...
هَمیشـہ
چیـــزے ڪِـہ نیستـــ
بهتــَـر اَستـــ...
علیـــرضا روشـטּ
تلـــ ـــخ اَستـــ آدمــ عادَتـــ ڪُند بـہ بـُـودטּ ها...
بـہ هــَـر “بـُود”نے ڪِـہ روزے نا”بــُـود” مے شَود...
آטּ یــــار ڪِـہ عَهـــد دوستـــدارے بــِشکستـــ
مے رفتـــ و منـَـش گــِـرفتـہ دامـَטּ در دستـــ...
مےگفتـــ دگــَـر باره بـہ خـــوابم بینے
پنـــداشتــ ڪِـہ بعـــد اَزو مــَـرا خـــوابے هـَستـــ...
اَبوسعیــــد اَبـُوالخیــــر
خـُداوند وقتــی تـُو را آفــَــرید
درختـــ های بهشتـــ شُکـُوفه دادند...
و بــَهار در زمین شکل گـِـرفت
خـُداوند بـــَهار را از روی طــَـرح لبـخـَنـــد تـُو زد...
لبـخـَنـــد هایتـــ را دوستـــ دارمــ
انحنـایِ لبتـــ ، انتـــهای سـَـرمستی ستـــ...
چشمــ هایـَم را می بنــدَم
ظاهـــِـر می شوی...
پُشتـــِ پلک هامــ مگــَـر
اُتاق ِ ظهــــور ِ عکــس های تـُوستـــ ؟!
رضا کاظمی
وَالْحَمْدُ للهِ الَّذی تَحَبَّبَ اِلَی وَهُوَ غَنِی عَنّی...
تمام سپاس از آنِ او که نیازی به من نداشت ولی گفت که دوستم دارد ؛
دعای ابوحمزه ثمالی
مانـــدگارتـرین دوست ِ تـو
کسی است که تـو را به خاطـــر خودت بخواهد
بی آنکه به تـو نــیاز داشته باشد...
