حڪایتــ ِ باراלּ بے اماלּ اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شُوریـــده وار و پــَـریشاלּ باریــدَלּ
بــَر خـــَـزه ها و خیــــزاب ها
بـہ بے راهــِـہ و راه ها تاختـَטּ
بے تابـــ ٬ بے قــــَـرار
دریایے جُستـَטּ...
و بـہ سنگچیـטּ باغ بستـہ دَرے ســَـر نهادَלּ
و تـو را بـہ یـاد آوردלּ...
حڪایتــ ِ بارانے بے قــــَـرار اَستــ
ایـטּ گـُونہ ڪِـہ مـَטּ دوستَتـــ مے دارمــ...
شمـس لنگــِـرودے
هــَـر وقتـــ بـاراלּ مے بـارَد
هــَـر وقتـــ پـاییـــــز اَستـــ و بـاراלּ مے بـارَد
بـا تمـــــام وجـــود
دوستــــ دارمـــ یڪ رفتگـــَـر ساده ے شهـــــردارے بـاشَم...
ڪِنار خیـاباלּ ارم راه بـــِـرَوم
و بہ خــِـش خــــِـش جــــارو گـُوش دَهـَـم...
پـاییـــز بـرای بعضــی ها دل انگیــز است و بـرای بعضــی ها غـم انگیــز…
بـرای مـن فـصل سـردی دلــ ـهاست...
فصـل بـاریــدن اشکــ ــها...
فصـل تنـهایــی قـدم زدن روی بــرگــ ـهای نـارنجـی...
فصـل رقصانــدن آتش سیـگار در سیـاهـی و سکـوت شـب…
ایــن روزها هـــوای دلــم هـم پـاییــزیـست...
...
************************************
پی نوشت:
بـــــــــــــرو!!!!
تـرس از هیـچ چیـز نـدارم
وقتــی یقیـن دارم بیشتـر از مـن
کسـی دوستت نخـــــــواهد داشت
بــــــــــــرو!!!!
تـرس بـرای چه؟؟
وقتـی مـی دانـم یکــ روز تُف مـی انـدازی به روی تمام آن اعتـقاداتـی که
بـه خاطرشــــان مـن را از دست دادی…
داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه
هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه
همیـن دیـــروز بود انـــگار تـو با من تـو همیـن کــوچه
میگفتــی زنـدگـــی وقتــی تـو با من نیستــی پــوچه
آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی
تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی
داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه
هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه
تــوی تقویـم ما دو تـا بهـــار از غصه مــی‌سـوزه
واسـه ما اول پــائیـــز هنـــوزم عیـــد نـــوروزه
آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی
تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی
تــرانه سـرا: امیـــر ارجینـــی
وقــتـی هــوا خیــس مــی شـود
دلـــم بـهانـ ه ی تـــو را مــی گیــرد
و گــونـ ه هـایــم ؛
بــــوی خـــاک بــاران زده مـــی دهنــد ...
پنــجـره را بــاز مـــی کنـــم ، نـفــسم مـــی گیـــرد !
.
.
.
نــفـسم مـــی گیـــرد ... !
درست مثـــل همــان لحـظـ ه کـ ه چشـمــان تــو در چشـمــان مـن مــانـــد
همــان لحـظـ ه کـ ه منـتــظر مـــانـــدی تـــا چیـــزی بـــگویــم ...
امّــا ...
تـــو دیـــگر منـتــظر نـمانـــدی ...
منـتــظر نـمانـــدی تـــا دوبـــاره نـــامـت را نــفس بــکشـم
و بـــگویــم ...
بــگویـــم کـ ه بـــی تـــو
دیــگر نــفسـم
برای همیــشـ ه مــی گیــرد !
وقتـــی کـ ه تـــو ....
وقــتــی کـ ه تــو بـــارانــی مــی‌شــوی در آسمــان چشمــانـت غــرق مـــی‌شــوم
و فــرامـوش مـــی‌کنــم کـ ه هــوا پـــایـیـــزی است.....
بــرخیـــز تــا پـنـــجـره ها را بـ ه روی خــزان بــبنــدیــم، بـیـــم دارم خــزان خـاطراتـــمان را غــارت کنــد ...
بــاغچــه از حجـــم علف هــای هـــرز ســکوت انـبــاشتـ ه شده ....
از خــلوت کــوچـ ه دلـــم مـــی‌گیــــرد و هنـــوز در انـتــــظار بـــارانــی شدن چشـمـــانت هستــم ....
هــر چنــــد کـ ه مـــی‌دانـــم بـــارانـــی شدن، دل آسمــانــــی مــــی‌خـواهـــد ....
