جگر انار خون شد...

غـَمگیـטּ نشُد اَز اینڪِـہ بـہ او تاختـہ اَنـد

یا اینڪِـہ بـہ جانــَش تبــَـر اَنداختـہ اَنـد

وقتـــی جگـــَـر اَنـــ ــار خـُوלּ شُد ڪِـہ شنیـد

اَز شاخـہ او چوب ِ فلڪ ساختـہ اَنـد

میلاد عــرفاלּ پـور

شب هایی که تُهی از توست...

دُنــبال بهانــِہ نیـستمــ ،

بے بهانــِہ همــ ، مے تـَواלּ بــَـراے تـُو نوشتـــ...

شَبــ هایے هستـــ ڪِہ مـَטּ ، سَختـــ لبــریـــز مے شَومــ اَز نوشتـَטּ...

و آלּ شَبــ ها ، تـُو نیـستے...

دَر ایـטּ فصــل ِ پاییـــــز ،

ڪِہ اَنار ِ خُشڪ ِ دلـــ ِ مـَטּ ،

سَختـــ دلـــتَنگے مے ڪُنـد ،

ســَـرشارمـــ ،

اَز شَبــ هایے ڪِہ تُهے اَز تـُوستـــ...

چه جوری؟

آقای مجری: واسه چی در ُ باز گذاشتی؟

فامیل دور: واسه بهار ، از در بسته دزد رد می‌شه ولی از در باز رد نمی‌شه

 وقتی یه در ُ باز بذاری که دزد نمیاد توش ، فکر می‌کنه یکی هست که در ُباز گذاشتی دیگه

ولی وقتی در بسته باشه، فکر می‌کنه کسی نیست ُ یه عالمه چیز خوب اون ‌تو هست ُ می‌ره سراغ‌شون دیگه

در باز ُ کسی نمی‌زنه ، ولی در بسته رو همه می‌زنند

خود شما به خاطر این‌که بدونی توی این پسته دربسته چیه، می‌شکنیدش شکسته می‌شه اون در

دل آدم هم مثل همین پسته می‌مونه ، یه سری از دل‌ها درشون بازه... می‌فهمی تو دلش چیه

ولی یه سری از دل‌ها هست که درش بسته ‌اس

این‌قدر بسته نگهش می‌دارند که بالاخره یه روز مجبور می‌شند بشکنند و همه‌چی خراب می‌شه

آقای مجری: در دل آدم چه‌جوری باز می‌شه؟

فامیل دور: در دل آدم با درد دله که باز می‌شه...

دلتنگِ رفتن...

گاهی  دل را تاب ماندن نیست و گاهی، عمر را...

و این روزهای پایانیِ آخرِ سال،

انار دلِ زمستان هم، دلتنگِ رفتن است...

عاقبت باید رفت...

مراقب انار دلت باش...

مــراقب انـار دلـت بـاش...

بخـــواهـی یـا نخــــواهـی انـــار دلــی که تـــــرک بخــــورد،

دانه ـهایــــش را همـگان مــی بیـننـــد!