نـه ...
دیگـــر ﻣـن چیــزی ﻧﻣـﯽ ﮔــویم ...
ﻣـﯽ ﺧـواھم از ﺗﮑـــرار ھﺎ ﻓــرار ﮐﻧـم ...
ﺷﺎیــد رﺳـیــدم ...
رﻓـﺗـــن رﺳـیــدن اﺳت ...
ﻣــﯽ روم ﺑه ﺟﺎیـــی دور ﺑه اﺳــم روز ھﺎی ﺟدیــد ...
اﻟﺑﺗــه ﺧیلــی ھم دور ﻧیـست ...
ﺷﺎیـــد ھم ﻧــــزدیک اﺳت ...
اﮔـــر دﺳت دراز ﮐﻧــم دﺳﺗــم ﻣــﯽ رﺳد ...
اﻣﺎ ھمیــن دﺳت دراز ﮐــــردن ﺧــودش ﺧیلـــی اﺳت ...
این ﺑﺎر ﻧﻣــﯽ ﮔــــویم...
ﻣـﯽ ﺧـواھم ﺗــو ﺑـﺧـــواﻧـﯽ ...
ایـن روز ھﺎ ﮐﻣﺗـــر ﮐﺳــﯽ در ﭼﺷـــم ھﺎیــم ﻧـــﮕﺎه ﻣــﯽ ﮐﻧـــد ...
ﺗـــو ﻧــــﮕﺎه ﮐــن ...
ﺣــــرف ھﺎیم آﺧــــر ﮔﻔﺗﻧــﯽ ﻧیست ...
روی زﺑــﺎن ﻧﻣــﯽ آینـد ...
ﺑه ھم ﻧﻣــﯽ ﭼﺳﺑﻧــد ...
واژه ﻧﻣـﯽ ﺷوﻧــد ...
ﻧوﺷﺗﻧـــﯽ ھم نیـستنـــد ...
ﻧـــﮕﺎه ﮐــن ...
ﺗــو این ﺣـــرفـــ ــھﺎ را ﺑـﺧــــوان ...
ﻧــــﮕﺎھـم آﻧﻘــــدر ھﺎ ھم ﺑـــد ﺧــط ﻧیـست ...
ﻧﺗــــرس ...
دﻟــــم ﺗﻧــﮓ ﺷـــده ﺑـــرای اینکه ﺑﺎ ﻧـــﮕﺎه ﺣــــرف ﺑـــــزﻧـم ...
ﺣــــرف دل ...
دﻟـــم ﺗﻧـــﮓ ﺷـــده ﺑـــرای ﺳﮑـــوت ...
ﺳﮑـــوت ھﺎیـــی ﮐه ﺑه اﻧـــدازه ی ﺗــــﻣﺎم دنیـــا ﻣﻌﻧـــﺎ دارﻧـــد ...
ﺧــــــدایـا ....
ﺑـﺧـــوان ...
ﺑﻠﻧــــد ﺑﻠﻧــــــد ﺑـﺧــــوان ...
