مـن هـر روز و هـر لحظـه نگــرانت مـی شـوم کـه چه مـی کنـی !؟
پنجــره ی اتاقــم را باز می کنــم و فریــاد می زنــم
تنهـاییـت بــرای من ...
غصـه هایت بــرای من ...
همه بغـض ها و اشک هایت بــرای من ..
بخنــد برایــم بخنــد آنقـــدر بلنـــد
تا من هـم بشنــوم صــدای خنــده هایت را...
صـــدای همیشـه خوب بــودنت را...
دلــــم بــرایت تنـگ شــــده...
بعضــی وقتـا کـ ه دلتــــ مـی گیــره ...
خیلـی بـده ...
اما بـد تــر از اون ایـنـ ه کـ ه کسـی رو نـداشتـ ه بـاشـی بـاهـاش درد و دل کنــی ...
اینـ ه کـ ه تنــهایـی رو سخـتـــ میـکنـ ه
شبــ بود ، شبی که تصــویـری سیاه تر از گـذشتـ ه هـا داشت...
شبی که مهتـابـش در پشت ابــرـهای سیـاه به خـواب رفته بود
شبی که گهگاهی ستــارهـ ـهای نـادری در آسـمان سیاه و ابـری می درخشیـدنـد
ستـارهـ ـهایــی که نــوری نداشتنـد...
شب سـوت و کــور شده بود ، بدون مهتـابــ ، بدون ستــاره!
ابــرـها به آرامی از کنـار ماه می گذشتند...
وقتـی ابــرـهای سیاه بر روی ماه می نشستند
احـساس تنـهایــی و سیـاهــی در من بیشتـر می شد...
شب نمی گذشت ، بـی پـایـان بود...
کاش هر چه زودتر این شب بی پایان ، پـایـان داشت...
سکوتی ســرد در تنـهایـی و درد در قلب آسـمان دلــم احساس می شد...
سیـاهی شب...
تنهایی مرد همیشه تنــها !
ستـارهـ ـها درد مرا نمی فهمند ، مهتـابــ خامـوش مانده است،
چون ابــرـهای سیاه روی آن را پوشانده اند...
تنها امیــدم به مهتـابـــ بود اما...
حالا به چه کسی بگویم درد دلــم را در این شب غــریبــ ه!...
ستـارهـ ـها هر کدام در آســمان برای یک دل هستند
و برای هــزار چشم چشمکــ می زنند ...
من دلــم می خواهد درد دلــم را برای کسی بگویم که یکـــ دل و یکــرنـگـــ باشد اما!..
پس همان بهـتــر که درد دلــم درونــم بماند و تبدیل به بـغــض شود
و در آخر سر بغضم تبدیل به همان گــریــ ه شبـانـ ه شود...
همان بهتــر....
---------------------------------------------------
خیلـــی خیلـــــی دلــم برای نوشتن توی دلــــنوشتـه هام تــنـگ شده ؛ منـتـــظر ی فرصت مناسب م تا بیام و بازم بنویسم
اینجا رو خیلــــی خیلـــــــی دوســـتــــــ دارم
جـاده جـدایــی
بـ ه آسـمان کـ ه مـی نـگــرم
آبــی دریـا را مـی بیـنم
بـ ه دریـا کـ ه مـی نـگــرم
آبــی احـساس
بـرای دیـدن زیـبایــی
چشمـ ـها را بـایــد بـستــ
بـرای حـس خـوبــ تـنهایــی
چنـد دل را بـایـد شکـستــ
زنـدگــی پــرده زیـبای نـهان در عکـس استــ
عکسـها پـرده زیـبای نـهان در ذهـن استــ
ذهـنـ ـها پـرده افــکار نـهان در رنـگــ ـها
...................
کـاش پــرده مـی دانستــ تـا زمانـی کـ ه پنجــره بـاز استــ
فـرصتــ رقصیــدن دارد ...
مــراقـبــ قـلبــ ـها بـاشیــم !!!
وقـتــی تــنهایـیم ، دنـبال دوسـتــ مـی گـردیـم
پــیدایـش کـ ه کـردیـم ، دنـبال عیـبـ ـهایـش مـی گـردیـم
وقـتــی کـ ه از دسـتــ دادیـمش ، دنـبال خـاطـراتـش مـی گـردیـم
و همچنـان تـنها مـی مانـیم
هیـچ چـیز آسـان تـر از قـلبــ نمـی شـکنــد !!!
(ژان پـل سـارتـر)
بــا تـــو هستـــم
تــویـــی کــ ه رویـتـــ را از مــن بـــر میـــگردانـــی
بــ ه چــشمانـــم نــگاه کــن
اشکـــ ـهایـــم هنــــوز خــشکــــ نــشده انــد
از چــ ه میــتـرســـی , مـــن گنــاهتـــ را بــخـشیـــده ام
هنـــوز آنـــقـدر عــاشــقـتــــ هستــم کــ ه هیـــچ کیــنـ ه ای از تـــو بــ ه دل نــــدارم
تـــو را بــ ه خـــدا سپــــرده ام , نــ ه نــگران نــباش نفــریــنـتـــ نـمـــی کنـــم
بــرایتـــ دعــا ی خیــــر میــکنــم
دعـــا میــکنـم کــ ه خـــدا هــم تـــرا بـبخـشد و تــنـهایتـــ نــگـذارد
دوسـتــــ نــــدارم تـــو هــم مثــل مـــن طعـــم تـــلخ تــنـهایــــی را حــس کنـــی
دوســتــــ نــــدارم تـــو هــم مثـــل مـــن شکـســتـــن قـلـبـتــــ را تــجـربــ ه کنـــی
پــس هـــرگــــز نـفــرینـتــــ نـخـــواهـــم کـــرد و تــــرا بــ ه خـــدا خـــواهـم سپـــرد
تــا در پــنـاه او بــ ه زنــدگیتــــ ادامــ ه دهـــی ...
در کنـــار هـــر کس و هـــر چــیـز کــ ه دوستــــش داری
بــ ه چـــشمانــم نـــگاه کــن , آنـــها را بـــ ه خـــاطــر بــسپـــار
آنـــها همیــشـ ه نــگـــران تـــو هستــنــد ....
پــــرستـــــو ...
آســمان هستــــ
مـــن هستـــــم
مثــــل یــکــــ پـــرستــــوی مهـــاجــــر بــا حســـی غـــریــبـــــ
امـــا نــ ه بــــرای تــــو و نــ ه بــــرای هیـــچـکس
در کـنار ایـن مـــردم
شــایــــد حـــضور صــدایی نــتـــوانــد
نـــگاه ـهایـــی چنــین سنگیــن را جـا بـ ه جـا کنــد
شــایــد بـــرای بــاور وجـــودم اثــبـاتــــی لازم بـاشـــد
امــا مــن وجـــود دارم
بـــرای تـــنـهایــــی دیــــوار ـهـای اتـــاق
بـــرای انتــظار قلبـــهای بـــدون عکـس
بـــرای تـــرکـــ خـــوردگـــی روح بــاغـچــ ه
مـــن هستــــم بـا قلبـــــی شکـستــ ه
امــا در حـــال تــپیدن جـــدا از همــ ه بـــودنــــها
هـمانـــطور کــ ه آســمان هسـتــــ
تنهام ولی از این تنهایی خستم
این تنهایی حاصل دلی یه که شکستم
به یادش زیر بارون نشستم
منتظر تا روزی که ببخشم
در قــدمـگاه خـیـال
زیـــر سـایــ ه ی نــهال
پــیـش آنــان کــ ه دلـــم بــا آنـــهاست
مـــی خــنـدم
مــن کــ ه ایــنـجا مستـــم
پــس چـــرا در دنــیـا دل مــن تــاریــک است؟
دل مــن مـــی گیــــرد؟
از تـــنـهایــــی خــــود در دنــیـا خــنـده ام مـــی گیــــرد
...
