آدمــ هاے تنــها
آرزو هاے ڪُوچڪے دارند
شبیـﮧ ایـטּ ڪِـﮧ ڪسے
در خانـﮧ را بـﮧ رویشان باز ڪند...
طاهـــره قصـــدے
بے هم شُـدگانیم ڪِـﮧ پیـــدا هستیم
پنــهاטּ شُـدگاטּ خــواب و رُویا هستیم
در دُنـیاے چقـــدرها از هــم دور
آدمــ هاے چـﮧ قــَـدر تنــها هستیم
بیــــژטּ ارژטּ
پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست...
نمی‌دانست که تنهایی
را فقط در
شلوغی
می‌شود حس کرد!
هرگز حضور حاضر غایب شنیده‌ای
من در میان جمع و دلم جای دیگرست
سعدی علیه الرحمه
یـادمان باشـــد :
وقتــی کسـی را به خـــودمان وابستـه کـــردیـم !
در بـرابــــرش مسئــولیــم ...
در بـرابـــر اشکــ ــهایـش ؛
شکستـــن غــُــرورش ،
لحظـه های شکستنــش در تنـــهایـــی
و لحظــه های بـــی قــــراریـش ....
و اگـــر یـادمان بـــرود !
در جـایـــی دیگــــر سرنـوشت یـادمـــان خــواهـد آورد ،
و ایـن بـار ما خـــود فـــــرامــوش خــواهیـــم شـد ...
حس متـرسک مــزرعه ای را دارم
که گاهــی از تنـهایــی پـــرنـده ای به متـرسک پـناه مـی آورد
تعـــریـف از خـود نباشــد
ولــی اینـجــا حـالـم بــی تــو اصــلا تعــــریفـی نـــدارد....
پنــهان کــردن اشک پشت لبخـنــد خیلــی سختـه !!!
اینکـه بغـض داشته بـاشــی
و ایـن که خــودت را در هجــوم تنــهایــی سـرپـا نگه داری
و دائــم به خـودت بگـی قــوی بـاش
ولـی مـی دونــی که قــوی نیـستــی
و دلـت اونـقـــدر گــرفتــه و تـو سیـنه سنگینــی مـی کنـه
که احـساس خفـگـــی بهت دست میــده
اونـجــاست که میخــواهـی با تمام وجــودت
فــــریـاد بـزنـی فــــــریــاد...!!!
امـا بغــض راه فــــریـاد تـو بسته
و تــو همچنـان سکــوت مـی کنــی ،
سکـوتــــ
و سکــــوتـــــ
و سکــــوتـــــــ....
سـاده بــود واژه رفتــن
امـا... تـلــــخ شـد...!!!
نبـودنــت سخـت بــود
امـا... عــادت شـد...!!!
دنبـال مـن مـی‌گــردی و حـاصــل نـدارد
ایــن مــوج عاشـق کـار بـا سـاحــل نـدارد
بـایــد ببنــدم کـوله بـار رفتنـم را
مـــرغ مهـاجـــر هیـچ جـا منــزل نـدارد
مـن خـام بــودم، داغ دوری پختـه ام کرد
عمــری که پـایـت سوختــم قـابـل نـدارد
مـن عاشقـی کــردم تـو اما ســرد گفتـی:
از بـــرف اگـــر آدم بـسازی دل نـدارد
بـاشــد ولـم کـن بـا خـودم تنــها بـمانــم
دیـــوانـه بـا دیــوانـهـ ـها مشـکل نـدارد
شـایـــد بـه ســرگـــردانـی ام دنیـا بخنــدد
مــوجـی کـه عـاشـق مـی‌شــود سـاحــل نـدارد
مهــدی فــرجــی
کسـی تنـهایــی یک مـرد شـاعـــر را نمـی فهمــد
و جــاده وسعت درد مسافــــر را نمـی فهمــد
دوبـاره وقـت رفتـن مـی شــود کـوچ پـــرستـوها
و حتـی آسمـان مـــرغ مهاجـــر را نمـی فهمــد
پــر از شـک و یقیـنم بـی تـو ایمانـی نخــواهم داشـت
خـــدا حـرف دل ایـن نیـمه کافـــر را نمـی فهمــد
خیـابانــ ــها و ماشیـنــ ـهای ســـر در گـم نمــی داننـــد
کـــه دنیـــا درد انـسان معـاصـــر را نمـی فهمــد
چـــراغ سبـز یـا قـــرمـز چـه فــرقــــی مـی کنـد وقـتـــی
ســـواره خــط کشــی قـلبــــ عـابــر را نمـی فهمــد
حضـــور حـاضـــر غـایـب کـه مـی گویــند یعنــی مـن
غـــریـب افتـــاده ای کـه جمـــع حـاضـــر را نمـی فهمــد
نمــی خـواهــــد بپــرسـی حــال و روز واژهــ ــهایـم را
کســی تنــهایــی یـک مـــرد شـاعـــر را نمـی فهمــد
سیـــد علیـــرضا جعـفــــری
.jpg)
به راستــی چه سخت است خنــــدان نگهداشتــن لـب ها
در زمـان گریـستن قلـب ها
و تظاهـــــر به خــوشحالــی در اوج غمگینـــی
و چه دشــــوار و طاقت فـــرساست
گــــذراندن روزهـای تنهایــی
در حالــی که تظاهـــر می کنـی هیـچ چیـــز
بــرایت اهمیـت نــدارد
هیــس...
حـــواس تنــهایـــی امـــ را
بـا خـاطـراتـــــ
بـا تــو بـــودن
پـــرتــــــ کــــرده ام...
بـگـــو کسـی حـــرفـی نـــزنـد…
بـگـــــذار
لحـظـه ای آرامــــ بگیــــرم...
