به غم وعده مده...

نـ ه تـو مــی مانـــی نـ ه انــدوه

و نـ ه هیــچ یــکــ از مـــردم ایــن آبـــادی

بــ ه حبــاب نــگران لــبــ یـــکــ رود قــسم

و بــ ه کـوتاهــی آن لحـظ‌ـ ه شـادی کـ ه گـذشت

غـصـ ه هــم خـــواهـد رفـت...

آنـچـنانــی کـ ه فـقــط خـاطــره ای خــواهـد مـانـــد

لحــظـ ه ها عـــریـانـنـــد

بـ ه تــن لحــظـ ه خــود جـامـ ه انــدوه مپــوشان هـرگـــز

تــو بـ ه آیـیـنــ ه ، نـ ه! آیـیـنــ ه بـ ه تــو خـیـــره شــده ستـــ

تــو اگـــر خـنـده کنـــی او بـ ه تــو خـواهـد خــنـدیــد

و اگــر بـغـض کنـــی

آه از آیـیـنــ ه دنـیــا کـ ه چـ ه هـا خــواهـد کـــرد

گنـجـ ه دیــروزتـــ ، پــر شـــد از حـسرتــ و انــدوه و چـ ه حـیـفــ!

بسـتــ ه هـای فــردا هـمــ ه ای کـاش ای کــــاش!

ظــرف ایـــن لحــظــ ه ولـیکن خــالــــی سـتـــ

سـاحـتـــ سیــنـ ه پــذیـرای چــ ه کس خــواهـد بــود

غـــم کــ ه از راه رسـیـــد در ایــن خــانـ ه بـــر او بــاز مـکن

تــا خـــدا یـکــ رگــ گـــردن بــاقـــــی سـتــ

تــا خـــدا مــانــده بــ ه غــم وعـــده ایــــن خــانــ ه مـــده! ....

کیـــوان شاهـبـــداغـــــی

پاییز بهاریست که عاشق شده است...

پـــیـداستـــ هنـــوز شــقـایــق نــشـدی ...

زنــــدانـــی زنـــدان دقـــایـــق نــشــدی ...

وقــتــــی کــ ه مـــرا از دل خـــود مـــی رانـــی ...

یـــعـنــــی کــ ه تـــو هیــچ وقـــتــــ عــاشق نــشـــدی ...

تــــلخ اسـتــــ کــ ه بـا درد مـــوافـــق شــده اسـتــــ ...

زرد اسـتــــ کــ ه لــبـــریــــز حـقـایــــق شــده اسـتــــ ...

شـــاعــــر نـــشــدی وگـــرنــ ه مــــی فــهمـیــــدی ...

پــــایـیـــز بـهـــاریــسـتـــــ کــ ه عــاشــق شـده اسـتـــ ...!

مـیـلاد عـرفـان پــور

و نترسیم از مرگ...

و نترسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست

مرگ وارونه یک زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاری است

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید

مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان

مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است

مرگ گاهی ریحان می‌چیند

مرگ گاهی ودکا می نوشد

گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد

و همه می‌دانیم

ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است...

بر گرفته از شعر بلند “صدای پای آب” نوشته سهراب سپهری

بی قراری...

بـ ه خـــدا حــافــظـی تـــلخ تـــو سـوگنــد نــشد

کـ ه تـــو رفـتـــی و دلـــــم ثـــانـیـ ه ای بـنـد نـشد

لــــب تــــو مـیـــوه ممـــنـوعـ ه ولـــی لبـــ هــایــم

هـــر چـ ه از طــعم لــب ســرخ تــو دل کنــد نــشد

بــا چـــراغــی هــمـ ه جــا گـشتـم و گشتــم در شـهر

هــیــچ کس، هــیــچ کس ایــنـجا بـ ه تـــو مــانـنـد نـشد

هــــر کســـی در دل من جــــای خــــودش را دارد

جـــانـشیــن تـــو در ایـــن سیـــنـ ه خـــداونـد نـشد

خــــواستــنـد از تـــو بـگویــنـد شبــــی شـــاعـر هــا

عـــــاقبـــت بـــا قـلــــم شــــرم نــوشتــنـد : نـــشـد!!

فـاضل نـــظری

قــَــ فــَـــ ســـــ ...

چـرا مــردم قـفـس را آفــریـدنـد ؟

چـرا پـــروانـ ه را از شــاخـ ه چـیـدنـد ؟

چـرا پــرواز هــا را پـــر شـکستــنـد ؟ چــرا آوازهــا را ســر بـــریـدنـد ؟

پــس از کشـف قـفـس پـــرواز پــژمــرد،

ســرودن بــر لــب بـلبـل گــره خـــورد

کـلاف لالـ ه ســردرگــم فـــرو مـــانـد،

شــکفـتــن در گـلـوی گـل گــره خـــورد

چــرا نـیــلوفـــر آواز بـلبـل بـ ه پـــای میــلـ ه هــای ســرد پــیـچیــد ؟

چــرا آواز غــمگیــن قـنــاری درون سیــنـ ه اش از درد پـیـچیــد ؟

چــرا لبــخنــد گل پــر پــر شـد و ریــخـت ؟

چــ ه شــد آن آرزوهــای بــهاری ؟

چــرا در پــشت میــلـ ه خــط خــطـی شــد صــدای صــاف آواز قــنــاری ؟

چــرا لای کتـــابــی ،‌خــشک کــردن بــرای یـــادگاری پیــچــکـی را ؟

بـ ه دفـتــرهــای خــود سنــجـاق کـردن پــر پــروانـ ه و سنـجـاقــکـی را ؟

خـــدا پــر داد تــا پـــرواز بـــاشد ،‌گلــویــی داد تــا آواز بـــاشــد

خـــدا مـــی خـــواست بـــاغ آسمـان هــا

بـ ه روی مــا همـیـشـ ه بــاز بـــاشــد

خـــدا بـــال و پـــر و پــــرواز شـــان داد

ولـــی مــردم درون خـــود خـــزیــدنــد

خـــدا هـفت آسمـان بـــاز را ســاخـت

ولـــی مـــردم قـفـس را آفـــریــدنــد!!

قـیـصر امیــن پـــور

ادمــک اخــــر دنـیـــاست بــخنــــد...

ادمـک مـــرگ همیــن جاست بـخنــد

دست خطـــی که تـــو را عــاشق کــرد،

شوخیــ ه کاغـذیـ ه ماست بـخنــد

ادمــک خـل نـشوی گریـ ه کنــی

کل دنـیــا یـ ه ســراب بــخنــد

ان خـــدایــی کـ ه بــزرگش خــوانــدی

بـ ه خــدا مـثلـ ه تــو تـنـــهاست بـخنــد

ادمــک تـنــها نـشیــن، پــــرواز کن

عشــق را از جـهان اغــاز کن

ادمـــک آسـمـان در بــر گیـــر

مـــرگ در کمیــن است،

دفتـــر عشق را دوبـــاره بــاز کن

ادمـــک تـنــهایـــی سختـ ه بــخـــدا

دل من میــگیــره ایـنــجا بـخــدا

ادمــک دلـــم بـــرات تـنـــگ شده است

ادمـــک قـــدر تــو رو دارم بـخـــدا

فــکر کن درد تـــو ارزشمـنـــد است

فـــکر کن گریـ ه چـ ه زیــبـاست، بــخـنـــد

تـــازه انـــگار کـ ه فـــرداست ، بـــخـنـــد

راستـــی آنـچـ ه بـ ه یـــادت دادیـــم

پـــر زدن نیـــست کـ ه درجـــاست ، بــخـنــد

آدمـــک نــغمـ ه ی آغـــاز نـخــوان

بـ ه خـــدا آخــر دنـیـــاست ، بـخـنـــد....

بــرخــورد...

نوری به زمین فرود آمد : 

دو جا پا بر شن های بیابان دیدم .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود .

ناگهان جا پا ها به راه افتادند .

روشنی همراهشان می خزید .

جا پا ها گم شدند ،

خود را از رو به رو تماشا کردم :

گودالی از مرگ پر شده بود .

و من در مرده خود به راه افتادم .

صدای پایم را از راه دوری می شنیدم ،

شاید از بیایانی می گذشتم .

انتظاری گمشده با من بود .

ناگهان نوری در مرده ام فرود آمد

و من در اظطرابی زنده شدم :

دو جا پا هستی ام را پر کرد .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

سهراب سپهری

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند...

مــا چــــون ز دری پـــای کشـیـــدیـــم ... کشـیــدیــم

امـیــد ز هـر کس که بـریـــدیـم ... بـریـــدیــم


دل نیـست کبــوتـر ... که چـــو بـرخاست ... نـشیـــنـد

از گـوشه بـــامــی که پــریـدیـم ... پــریــدیــم


رم دادن صیــــد خـــود ... از اغـــاز غـلط بــــود

حالا که رمــا نـدی و رمـیـــدیـــم ... رمـیـــدیـــم


کـــوی تــــو که بــــاغ ارم و روضه خـــلـد اسـت

انــــگار که دیــــدیـم نـدیـــدیـــم ... نـدیـــدیـــم


صـد بـــاغ بـهــــار است و صـلای گـــل و گـــلشن

گــــر میــــوه یـــک بــــاغ نـچـیـــــدیـــم ... نـچــیــدیـــم


سـر تــــا بـه قــــدم ... تـیـــغ دعایــیــــــم و تـــو غـــافــل

هـــــان واقــــف دم بــــاش رسیـــدیـــم ... رسیـــدیـــم


وحــــشی سبـــب دوری و ایــن قــسم سخــن ها

ان نیــــست که مــا هـــم نشـنـیــدیــــم ... شنـیــدیـــــم


وحـشـــی بـافـقـــی

با توام...

با تــوام

ای لنــگر تـسکیـــن!

ای تــکان مـــوج های دل!

ای آرامـش ساحــل!

با تـــوام

ای نــور !

ای مـنـشور!

ای تــمام طیـــف آفـتــابـــی!

ای کبــود ارغـوانـــی!

ای بـنـفشابـــی!

با تــوام ای شــور!

ای دلـشوره ی شـیـریـن!

با تــوام

ای شــادی غـمگیـن!

با تــوام

ای غـم!

ای غـم مبـهم!

ای ...

نمیدانم!

هـر چـه هستـــی بـاش!

اما کاش ...!


نه جز اینم ارزویی نیست :

هـر چه هستـی بـاش!

امـا .... بـاش!


مـرحـوم قیـصر امیــن پــور

در کنج دلم...

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ی ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگه داری دیوانه ندارد

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

در بزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست

آن شمع که می سوزد و پروانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای در این خانه ی ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگه داری دیوانه ندارد

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

تا چند کنی قصه ی اسکندر و داراب

تا چند کنی قصه ی اسکندر و داراب

ده روزه ی عمر ده روزه ی عمر

این همه افسانه ندارد

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای دراین خانه ی ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگه داری دیوانه ندارد

♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥

حسین پژمان