دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند...
مــا چــــون ز دری پـــای کشـیـــدیـــم ... کشـیــدیــم
امـیــد ز هـر کس که بـریـــدیـم ... بـریـــدیــم
دل نیـست کبــوتـر ... که چـــو بـرخاست ... نـشیـــنـد
از گـوشه بـــامــی که پــریـدیـم ... پــریــدیــم
رم دادن صیــــد خـــود ... از اغـــاز غـلط بــــود
حالا که رمــا نـدی و رمـیـــدیـــم ... رمـیـــدیـــم
کـــوی تــــو که بــــاغ ارم و روضه خـــلـد اسـت
انــــگار که دیــــدیـم نـدیـــدیـــم ... نـدیـــدیـــم
صـد بـــاغ بـهــــار است و صـلای گـــل و گـــلشن
گــــر میــــوه یـــک بــــاغ نـچـیـــــدیـــم ... نـچــیــدیـــم
سـر تــــا بـه قــــدم ... تـیـــغ دعایــیــــــم و تـــو غـــافــل
هـــــان واقــــف دم بــــاش رسیـــدیـــم ... رسیـــدیـــم
وحــــشی سبـــب دوری و ایــن قــسم سخــن ها
ان نیــــست که مــا هـــم نشـنـیــدیــــم ... شنـیــدیـــــم
وحـشـــی بـافـقـــی
