آیـــنه...

 

گــر چه چشمـان تـو جــز در پـی زیبایـی نیـست

دل بکــن! آیــنه این قـــدر تماشایــی نیـست

 

حاصـل خیـــره در آیــنه شـدن‌ ها آیـا 

دو بــرابـر شـدن غصه تنــهایـی نیـست؟!

 

بـی‌سبب تـا لب دریــا مکشان قایـــق را  

قایـقت را بشکـن! روح تــو دریایـی نیـست

 

آه در آیــنه تنـــها کـدرت خـواهـد کـرد

آه! دیگـــر دمـت ای دوست مسیحـایــی نیـست

 

آنـکه یـک عمـــر به شــوق تـو در ایـن کــوچه نشسـت

حـال وقتــی به لـب پنـجـــره مـی‌آیــی نیـست

 

خــواستـم با غـــم عشقـش بنـویــسم شعــری  

گفـت: هـر خـواستنــی عیـن تـوانایــی نیـست

 

دکتر فـاضــل نظـــری

علامت سوال...

یـه پنـجــره با یـه قفـس ، یـه حنـجـــره بـی هم نفـس

سهــم مـن از بــودن تــو ، یـه خـاطـرس همیـن و بـس

تــو ایــن مثــلث غـــریب ، ستـــارهـ ـها رو خــط زدم

دارمـــ به آخـــر مـی رســم ، از اونـــور شب اومـدم

یــه شــب کـه مثــل مـــرثیـه ، خیــمه زده رو بـاورم

میـخـــوام تـو ایـن سکــوت تلــخ ، صـداتـو از یـاد ببــرم

بـــزار کــوله بـارم رو شــونه شــب بـــزارم

بـایـــد کـه از اینـجـــا بـرم ، فـرصت مونـدن نـدارم

داغ تــرانـه تــو دلـــم ، شـوق رسیـدن تـو تنـم

تــو حجــم ســرد ایـن قفـس ، منتــظـر پــر زدنـم

مـن از تـبــار غــربتــم ، از آرزو های مـحـــال

قصــه مـا تمـــوم شـده ، بـا یـه عــلامت ســوال

بـــزار کـــوله بـارم رو شـونـه شـب بـــزارم

بـایــد که از اینـجــا بــرم ، فــرصت مــونـدن نـدارم

بیـا که در غـم عشقت مشـوشم بـی تـو...

بیـا که در غــم عشقت مشــوشم بـی تـو

بیـا ببیـن که در این غــم چه ناخـوشم بـی تـو

 

شب از فـــراق تـو می‌نالــم ای پـری رخـسار

چــو روز گـردد گویــی در آتشـم بـی تـو

 

دمـی تـو شربـت وصلــم نــداده‌ای جـانـا

همیشـه زهــر فــراقت همـی چشـم بـی تـو

 

اگــر تـو با من مسکیـن چنیــن کنــی جـانـا

دو پایـم از دو جــهان نیــز درکشـم بـی تـو

 

پیــام دادم و گفتــم بیــا خــوشم مــی‌دار

جـواب دادی و گفتـی که من خــوشم بـی تـو

 

سعــدی

بن بست...

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود

گاهی تمام حادثه از دست می رود

 

گاهی همان کسی که دم از عقل می زند

در راه هوشیاری خود مست می رود

 

گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست

وقتی که قلب خون شده بشکست می رود

 

اول اگر چه با سخن از عشق آمده

آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

 

وای از غرور تازه به دوران رسیده ای

وقتی میان طایفه ای پست می رود

 

هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ

بر ما هر آنچه لایق مان هست می رود

 

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند

وقتی غبار معرکه بنشست می رود

 

اینجا یکی برای خودش حکم می دهد

آن دیگری همیشه به پیوست می رود

 

این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست

تیریست بی نشانه که از شصت می رود

 

بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند

اما مسیر جاده به بن بست می رود

 

 

دکتر افشین یداللهی

یـاد ایـام...

یاد ایامــی که در گلشـن فغانـــی داشتـم

در میــان لاله و گل آشیانــــی داشتـم

 

گــرد آن شمــع طرب مـی سوختــم پـــروانه وار

پـای آن ســرو روان اشـک روانــی داشتـم

 

آتشـــم بر جـــان ولـی از شکـــوه لب خامـــوش بـود

عشـــق را از اشـک حســـرت تـرجمانــی داشتـم

 

چــون سـرشک از شـــوق بودم خاکبـــوس در گهـی

چــون غبــار از شکـــر سر بر آستانـــی داشتـم

 

در خــــزان با ســرو و نسرینــم بهاری تـازه بـود

در زمیـــن با مـاه و پـــروین آسمانـــی داشتـم

 

درد بـی عشـق زجانــم بــرده طاقت ورنـه من

داشتـم آرام تـا آرام جانـــی داشتـم

 

بلبـل طبعــم «رهـــی» باشد زتنـهایـــی خمـــوش

نغمـه ها بــودی مــــرا تا هـم زبانــی داشتـم

 

رهـــی معیـــری

تـو را دوسـت دارمـــ...

تـو را دوسـت دارم

در ایـن بـاران

مــی‌خواستــم تــو

در انتـــهای خیـابان نشستـه بـاشـــی

من عبــــور کنــم

ســلام کنــم

لبخنـــد تـو را در بـاران مــی‌خواستــم

مــی‌خواهــم

تمـام لغاتـــی را که مــی دانــم بــرای تــو

به دریـــا بـریــزم

دوبــاره متــــولـد شــوم

دنیــا را ببینــم

رنـگ کـاج را ندانـــم

نامـم را فــــرامـوش کنــم

دوبــاره در آینه نــگاه کنــم

نـدانـــم پیــــراهـن دارم

کلمات دیـــروز را

امــــروز نگـویــم

خـانه را بـــرای تــو آمـاده کنــم

بــرای تـو یک چمــدان بخــرم

تـو معنــی سفـــر را از من بپـرســی

لغات تـازه را از دریــا صیـــد کنــم

لغات را شستـشو دهـــم

آنقـــدر بمیـــرم

تـا زنــــده شـــوم…

احمــدرضا احمـــدی بیــرجنـــدی

بـارون پائیــزی...

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

همیـن دیـــروز بود انـــگار تـو با من تـو همیـن کــوچه

میگفتــی زنـدگـــی وقتــی تـو با من نیستــی پــوچه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

تــوی تقویـم ما دو تـا بهـــار از غصه مــی‌سـوزه

واسـه ما اول پــائیـــز هنـــوزم عیـــد نـــوروزه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

تــرانه سـرا: امیـــر ارجینـــی

ای عشق...

 

عشـق به شکل پـــرواز پرنـده است

عشـق خــواب یه آهـــوی رمنده است

من زائـــری تشنه زیـر بــاران

عشـق چشمه آبــی اما کشنــده است

 

من مـی‌میــرم از این آب مسمــوم

اما اونکه مــرده از عشـق تا قیــامت هـر لحظه زنــده است

من مــی‌میــرم از این آب مسمــوم

مــرگ عـاشـق عین بودن اوج پـــرواز یه پرنـده است

 

تــو که معنـای عشقــی به من معنــا بده ای یــار

دروغ این صــدا را به گــور قصه‌ها بسپــار

صــدا کن اسمـمُ از عمـق شب از نَـقب دیــوار

 

بــرای زنـده بودن دلیــل آخرینــم بـاش

منـم من بــذر فـریـاد خـاک خوب ســرزمینم بـاش

طلــوع صـادق عصیان من بیــداریـم بـاش

 

عشـق گـذشتن از مــرز وجــوده

مــرگ آغـاز راه قصـه بــوده

من راهــی شدم نگــو که زوده

اون کســی که سـرسپـــرده مثل ما عـاشـق نبــوده

اما اونـکه عـاشقــونه جـون سپـــرده هـرگــز نمــرده

 

تـرانه سـرا : اردلان سـرفـــراز

خوش خیال کاغذی...

دستـــمال کاغـــذی به اشک گفت:

قطــره قطــره‌ات طلاست

یک کم از طلای خود حــراج می‌کنـی؟

عاشقــم.. با من ازدواج می‌کنــی؟

اشک گفت : ازدواج اشــک و دستــمال کاغـــذی!؟

تو چقــدر ساده‌ای خــوش خیـال کاغـــذی!

تـوی ازدواج ما، تــو مچاله می‌شــوی

چــرک می‌شوی و تــکه‌ای زباله می‌شوی

پــس برو و بـی‌ خیـال بـاش

عاشقـی کجـاست؟ تـو فقـط دستــمال بـاش!

دستــمال کاغـــذی، دلــش شکـست

گـــوشه‌ای کنـار جعبه‌اش نشست

گریـه کرد و گریـه کرد و گریـه کرد

در تـن سفیـد و نازکـش دویـد خـــون درد

 

آخـــرش، دستــمال کاغـــذی مچــاله شد

مثل تــکه‌ای زبــاله شد

او ولــی شبیه دیگـــران نشد

چـــرک و زشت مثــل این و آن نشد

 

رفت اگــرچه تــوی سطل آشغــال

پــاک بـود و عاشـــق و زلال

او با تمــام دستــمال‌ های کاغـــذی فــرق داشت

چـون که در میان قلـب خود دانه‌ های اشــک کاشت....

 

عـرفـان نظــرآهـاری

عجب بیهوده تکراری است دنیا...

 

دلــم تنـگ است دلــم مــی سوزد از باغــی که میــسوزد
 
نه دیـــداری نه بیـــداری نه دستـــی از سر یــاری
 
مــرا آشفته مــی دارد چنین آشفتــه بازاری
 
تمــام عمـــر بستیـم و شکستیـم بجـــز بار پشیمانــی نبستیـم

جوانــی را سفـــر کردیــم تا مــــرگ
 
نفهمیـــدیم به دنبــال چه هستیـم
 
عجـب آشفتــه بــازاری اسـت دنیــا
 
عجـب بیهــوده تکـــراری است دنیــا

چه رنجـــی از محبت ها کشیدیــم برهنه پا به تیغستـان دویدیــم
 
نگـــاه آشنا در این همه چشــم ندیدیــم و ندیدیـــم و ندیدیـــم
 

سبـک بالان ساحـــل ها ندیدنــد

به دوش خستــگان باریست دنیــا
 
مــــرا در اوج حســرت ها رها کرد عجـب یــار وفـا داریست دنیــا
 
عجـب آشفتــه بـــــازاریـست دنیــا
 
عجـب بیهـــوده تکــــراریست دنیــا
 
میـان آنچه بایــد باشــد و نیست
 
عجـب فـــرسوده دیــواریست دنیــا

عجـب خــواب پــریـشانیـست دنیــا

عجـب دریـــای طــوفـانیـست دنیــا

عجـب آشفتــــه بــــازاریـست دنیــا

عجـب بیهــوده تکــراری است دنیــا


اردلان ســرافـــراز