صدای باد و بارونه...

صــدای بـــاد و بــارونـ ه

صــدای شُـرشُـر آروم نــاودونــ ه

یکــی داره تـــو تنــهایـــی

یـ ه شـعر تــازه می‏ــخونــ ه

خــودش تـنــها،

صــداش غمـگیــن،

دلــش کوچیــک،

غـمش انـــدازه دنــیـاست:

" دلـــم غمگیـــن و بی‏ــتابــ ه

مـث مـاهــی تـــوی یــک تـنــگ بـی‏ آبـ ه

دلـــم گنجـشک پـــر بستـ ه‏ س

تــک و تـنـهاست از ایـن بــی‏ همــدمــی خستـ ه‏ س

دلــــم یــ ه همـزبـــون مــی‏ خــواد

یـ ه دوست مهـربـــون مــی‏ خــواد

یـــکی بــاشـ ه دلـــم واشــ ه

مـث یــک نـقطــ ه روشن

تـــوی تــاریـــکی پیـــدا شــ ه

بـــبـار ای نــم‏ نـــم بـــارون

کــ ه بـــاز آبــــی بــشن ابـــرا

بتـــاب ای قـــرص مــاه نـــو

کــ ه روشن شــ ه دل ؛ تـنــها تــرین تـنــها

می پسندم پاییز را...

می پسـندم پاییـز را ....

که معافـم میکنـد از پنـهان کردن ِ دردی(!) که در صـدایم می پیچـد

اشکی(!) که در نگاهـم میچرخـد

آخر همه مـی داننـد سـرما (!) خورده ام !! ... همین ...

من اینجا بس دلم تنگ است...

من ایـنـجــا بــس دلــم تـنـگ است ....

و هــر ســازی کـ ه مــی بیـنـم بــد آهنــگ است

بیــا ره تــوشـ ه بـــرداریــم

قــدم در راه بــی بـرگشت بــگذاریــم

ببــینیــم آسمـان هر کجــا آیـــا همیـن رنــگ است ؟

من ایـنجــا از نــوازش نـیــز چــون آزار تــرسـانــم

ز سیــلی زن، ز سیــلی خــور

و زیــن تــصویــر بــر دیــوار تــرسانــم

.
.
.

بـیـــا ای خستـ ه خاطـر دوست !

ای مانـند من دلکنــده و غمگیــن!

من ایـنجــا بــس دلـــم تـنــگ است ....

بـیـــا ره تــوشـ ه بـــرداریــم 

قـــدم در راه بـــی فــرجــام بــگذاریــم...

اخــوان ثــالث

هوا خیس می شود...

وقــتـی هــوا خیــس مــی شـود

دلـــم بـهانـ ه ی تـــو را مــی گیــرد

و گــونـ ه هـایــم ؛

بــــوی خـــاک بــاران زده مـــی دهنــد ...

پنــجـره را بــاز مـــی کنـــم ، نـفــسم مـــی گیـــرد !

.
.
.

نــفـسم مـــی گیـــرد ... !

درست مثـــل همــان لحـظـ ه کـ ه چشـمــان تــو در چشـمــان مـن مــانـــد

همــان لحـظـ ه کـ ه منـتــظر مـــانـــدی تـــا چیـــزی بـــگویــم ...

امّــا ...

تـــو دیـــگر منـتــظر نـمانـــدی ...

منـتــظر نـمانـــدی تـــا دوبـــاره نـــامـت را نــفس بــکشـم

و بـــگویــم ...

بــگویـــم کـ ه بـــی تـــو

دیــگر نــفسـم

برای همیــشـ ه مــی گیــرد !

شاد بمان...

من بـ ه انـــدازه چشـمـان تــو غمــگین مــانـدم و بـ ه انــدازه هـر بــرق نـــگاهت بـ ه نـگاهــی نــگران ....

تـــو بـ ه انـــدازه تــنـهایـــی مـن شــاد بـــمـان ....

ادمــک اخــــر دنـیـــاست بــخنــــد...

ادمـک مـــرگ همیــن جاست بـخنــد

دست خطـــی که تـــو را عــاشق کــرد،

شوخیــ ه کاغـذیـ ه ماست بـخنــد

ادمــک خـل نـشوی گریـ ه کنــی

کل دنـیــا یـ ه ســراب بــخنــد

ان خـــدایــی کـ ه بــزرگش خــوانــدی

بـ ه خــدا مـثلـ ه تــو تـنـــهاست بـخنــد

ادمــک تـنــها نـشیــن، پــــرواز کن

عشــق را از جـهان اغــاز کن

ادمـــک آسـمـان در بــر گیـــر

مـــرگ در کمیــن است،

دفتـــر عشق را دوبـــاره بــاز کن

ادمـــک تـنــهایـــی سختـ ه بــخـــدا

دل من میــگیــره ایـنــجا بـخــدا

ادمــک دلـــم بـــرات تـنـــگ شده است

ادمـــک قـــدر تــو رو دارم بـخـــدا

فــکر کن درد تـــو ارزشمـنـــد است

فـــکر کن گریـ ه چـ ه زیــبـاست، بــخـنـــد

تـــازه انـــگار کـ ه فـــرداست ، بـــخـنـــد

راستـــی آنـچـ ه بـ ه یـــادت دادیـــم

پـــر زدن نیـــست کـ ه درجـــاست ، بــخـنــد

آدمـــک نــغمـ ه ی آغـــاز نـخــوان

بـ ه خـــدا آخــر دنـیـــاست ، بـخـنـــد....

حواسمون باشه...

حــواسمــون بــاشـ ه .....

دل آدما...!!

شیشـ ه نیست که روی آن...!!

* هــــــا * کنیم...!!

.
.
.
.
.


بعد با انگـــشت قـــ♥ ـلب بکشیم و...!!

وایسیم آب شـــدنش رو تماشــــا کنیم...!!

و کیـــــف کنیم...!!

رو شیشه نـــازک دل آدمـــا...!!

اگـــه قلبــــــ♥ ـــی کشیدی...!!

باید مــــــــردونـ ه پـــــــاش وایســــتی...!!

تــنـهایـــی...

دلـــم گاهـــی مـی گیـــرد

گاهـــی مــی ســوزد

گاهـــی تـنــگ مـــی شــود

و حتـــی گاهـــی ...

گاهـــی نـ ه خیـلـی وقـــت هــا

مــی شکنــد ....

امــا هنــــوز مــــی تـپــد

بـــرای یک لحـــظه دیــدن تــــو

بــرخــورد...

نوری به زمین فرود آمد : 

دو جا پا بر شن های بیابان دیدم .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود .

ناگهان جا پا ها به راه افتادند .

روشنی همراهشان می خزید .

جا پا ها گم شدند ،

خود را از رو به رو تماشا کردم :

گودالی از مرگ پر شده بود .

و من در مرده خود به راه افتادم .

صدای پایم را از راه دوری می شنیدم ،

شاید از بیایانی می گذشتم .

انتظاری گمشده با من بود .

ناگهان نوری در مرده ام فرود آمد

و من در اظطرابی زنده شدم :

دو جا پا هستی ام را پر کرد .

از کجا آمده بود ؟

به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می شد .

شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

سهراب سپهری

رنگ آســ ــ ــ ـــ ــمان...

مـی خواهــم بــرای آسمـان شعر بــگویــم

آسمـان آبــ ـ ـی است ...

نـ ه خاکستـــری است ...

نـ ه ابـــ ـ ــری است ...

نـ ه قـرمـ ـز است ...

ای وای آسمـان سـیــاه شد ...

آسمـان در شــعر من

مـــــــــــــــــــــــــدام

رنگ عـــوض میکند ...

اصــــــــــــــــــلا

آسمـان آسمـان است دیـگر .....

این که دیـگر شعر لازم ندارد !!!