بــاران هـمــ ه حــرف هـای نـگفـتــ ه من بــ ه تــوسـتــــ...
حـــرف هــایـــی عـاشــقانــ ه ســرشــار از مــحبـتـــ و پــیــونـــد!
و من تـــو را دوسـتـــ میـــدارم بـیــش از هــمــ ه
حـــرف هــای نــگفـتــ ه ام ...
بــاران هـمــ ه حــرف هـای نـگفـتــ ه من بــ ه تــوسـتــــ...
حـــرف هــایـــی عـاشــقانــ ه ســرشــار از مــحبـتـــ و پــیــونـــد!
و من تـــو را دوسـتـــ میـــدارم بـیــش از هــمــ ه
حـــرف هــای نــگفـتــ ه ام ...
آسمانــم ابــریــست .....
ابــرهایــش را مـــی ستـــایـــم تـــا
ســر پــنـاه روزگـار بـــاران خـــورده ام بـــاشنـــد .....
امروز همش بارون بارید، عاشــــق بارونـــــم ،عاشــــــــق دعــــــای زیر بارونــــــم...
وقتی بارون میاد یه حس خیلی خوبــــی دارم ...
وقتی بارون میاد یاد خاطـــــــــــــــره های خوب میفتم ، یاد آدمای خـــــــوب خاطــــــــره هام میفتم...
و
باز حــــس دلتنگـــــــی که میاد سراغــــــــم...
امروزم یاد دوستای خوبم افتادم، یادمه یه روز که از دانشگاه زدیم بیرون تا بریم خونه یه دفعه یه بارون بهاری شدید گرفت ازون بارونا که سریع جوی های آب رو سرریز میکنه...
یادمه یه دایره کوچیک تشکیل دادیم و صورت هامون رو کردیم رو به آسمون و دستامونو به حالت دعا گرفتیم و هرکدوم از بچه ها یه دعایی رو بلند میخوند وبقیه آمین میگفتیم هیچ کس از خیس شدن نمی ترسید...
ای خدا دلم برای دوستای خوبم تنگ شد ، دلم برای دلهای پاکشون تنگ شد ، دلم برای احساسات قشنگشون تنگ شد
بارون که می باره دلم براش تنگ تر میشه
راه می افتم توی خیابون بدون چتر
من بغض میکنم ...
آسمون گریه...
باران مـــــی بارد...
یعنــــــی خــــــدا با هـــمه جــــــبروتش دارد ناز مـــــیخرد...
نیاز کن تعجیل فرج را...
باز باران بارید
خیس شد خاطـــــــره ها
مـــــرحبا بر دل ابــری هــــوا
هــــر کجا هستــــــی باش
آسمانت آبـــــــی
و
تمام دلت از غــــصه ی دنیا خالـــــی
وقــتـی هــوا خیــس مــی شـود
دلـــم بـهانـ ه ی تـــو را مــی گیــرد
و گــونـ ه هـایــم ؛
بــــوی خـــاک بــاران زده مـــی دهنــد ...
پنــجـره را بــاز مـــی کنـــم ، نـفــسم مـــی گیـــرد !
.
.
.
نــفـسم مـــی گیـــرد ... !
درست مثـــل همــان لحـظـ ه کـ ه چشـمــان تــو در چشـمــان مـن مــانـــد
همــان لحـظـ ه کـ ه منـتــظر مـــانـــدی تـــا چیـــزی بـــگویــم ...
امّــا ...
تـــو دیـــگر منـتــظر نـمانـــدی ...
منـتــظر نـمانـــدی تـــا دوبـــاره نـــامـت را نــفس بــکشـم
و بـــگویــم ...
بــگویـــم کـ ه بـــی تـــو
دیــگر نــفسـم
برای همیــشـ ه مــی گیــرد !
وقتـــی کـ ه تـــو ....
وقــتــی کـ ه تــو بـــارانــی مــیشــوی در آسمــان چشمــانـت غــرق مـــیشــوم
و فــرامـوش مـــیکنــم کـ ه هــوا پـــایـیـــزی است.....
بــرخیـــز تــا پـنـــجـره ها را بـ ه روی خــزان بــبنــدیــم، بـیـــم دارم خــزان خـاطراتـــمان را غــارت کنــد ...
بــاغچــه از حجـــم علف هــای هـــرز ســکوت انـبــاشتـ ه شده ....
از خــلوت کــوچـ ه دلـــم مـــیگیــــرد و هنـــوز در انـتــــظار بـــارانــی شدن چشـمـــانت هستــم ....
هــر چنــــد کـ ه مـــیدانـــم بـــارانـــی شدن، دل آسمــانــــی مــــیخـواهـــد ....
بـــاران ....
از چـشم یــا آسمــان
فــرقـــی نـمـیکنـــد
بـــاران وقـتــی بـــر زمـیـــن افـتــاد
دیـــگر بـــاران نیــــست ....
.... بـاران بـــاش تــــا بـ ه تــــو عــادت نـکنـنــــد ، هـر وقـت بـیـــایــی دوستـــت داشتــ ه بــاشنـــد ....
آسمان رعـدی زد
ابـرها غریـدنـد
قـطرات بـاران
نـم نـم بـاریـدنـد
بـوی آب و کاهگل
تـق تـق شیـروانــی
نـاله نـاودانــی
تـوی کـوچــه پـیــچیــد
کاشکــی دل ها نیـــز
چون هـــوای کـوچـه
پـس از ایـن بـاریـــدن
بـوی پـاکـــی میــداد ...
در خـلــــوت کـوچـه هـایـــم
بـاد مـــی آیـد
ایـنــجا من هستــم ؛
دلـم تـنـــگ نیـست ....
تـنـها مـنـتـــظر بـارانـــم
تـا قـطره هایـش بـهانـــه ایــــی بـاشنـد
بـرای نـم نـاک بـودن لـحظه هـایـــم
و اثـبـاتــــی
بر بــی گنـاهـــی چشـمـانـــم ...