بـارون پائیــزی...

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

همیـن دیـــروز بود انـــگار تـو با من تـو همیـن کــوچه

میگفتــی زنـدگـــی وقتــی تـو با من نیستــی پــوچه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

تــوی تقویـم ما دو تـا بهـــار از غصه مــی‌سـوزه

واسـه ما اول پــائیـــز هنـــوزم عیـــد نـــوروزه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

تــرانه سـرا: امیـــر ارجینـــی

ای عشق...

 

عشـق به شکل پـــرواز پرنـده است

عشـق خــواب یه آهـــوی رمنده است

من زائـــری تشنه زیـر بــاران

عشـق چشمه آبــی اما کشنــده است

 

من مـی‌میــرم از این آب مسمــوم

اما اونکه مــرده از عشـق تا قیــامت هـر لحظه زنــده است

من مــی‌میــرم از این آب مسمــوم

مــرگ عـاشـق عین بودن اوج پـــرواز یه پرنـده است

 

تــو که معنـای عشقــی به من معنــا بده ای یــار

دروغ این صــدا را به گــور قصه‌ها بسپــار

صــدا کن اسمـمُ از عمـق شب از نَـقب دیــوار

 

بــرای زنـده بودن دلیــل آخرینــم بـاش

منـم من بــذر فـریـاد خـاک خوب ســرزمینم بـاش

طلــوع صـادق عصیان من بیــداریـم بـاش

 

عشـق گـذشتن از مــرز وجــوده

مــرگ آغـاز راه قصـه بــوده

من راهــی شدم نگــو که زوده

اون کســی که سـرسپـــرده مثل ما عـاشـق نبــوده

اما اونـکه عـاشقــونه جـون سپـــرده هـرگــز نمــرده

 

تـرانه سـرا : اردلان سـرفـــراز

غروب...

خیــال نکـن

اگـر برای کسـی

تمـام شـدی

امیــدی هست...

 

خـــورشیـد

از آنجــا که غــــروب مــی کند

طلــوع نمــی کند...

 

دکتـر افشیـن یـداللهـی

خوش خیال کاغذی...

دستـــمال کاغـــذی به اشک گفت:

قطــره قطــره‌ات طلاست

یک کم از طلای خود حــراج می‌کنـی؟

عاشقــم.. با من ازدواج می‌کنــی؟

اشک گفت : ازدواج اشــک و دستــمال کاغـــذی!؟

تو چقــدر ساده‌ای خــوش خیـال کاغـــذی!

تـوی ازدواج ما، تــو مچاله می‌شــوی

چــرک می‌شوی و تــکه‌ای زباله می‌شوی

پــس برو و بـی‌ خیـال بـاش

عاشقـی کجـاست؟ تـو فقـط دستــمال بـاش!

دستــمال کاغـــذی، دلــش شکـست

گـــوشه‌ای کنـار جعبه‌اش نشست

گریـه کرد و گریـه کرد و گریـه کرد

در تـن سفیـد و نازکـش دویـد خـــون درد

 

آخـــرش، دستــمال کاغـــذی مچــاله شد

مثل تــکه‌ای زبــاله شد

او ولــی شبیه دیگـــران نشد

چـــرک و زشت مثــل این و آن نشد

 

رفت اگــرچه تــوی سطل آشغــال

پــاک بـود و عاشـــق و زلال

او با تمــام دستــمال‌ های کاغـــذی فــرق داشت

چـون که در میان قلـب خود دانه‌ های اشــک کاشت....

 

عـرفـان نظــرآهـاری

عجب بیهوده تکراری است دنیا...

 

دلــم تنـگ است دلــم مــی سوزد از باغــی که میــسوزد
 
نه دیـــداری نه بیـــداری نه دستـــی از سر یــاری
 
مــرا آشفته مــی دارد چنین آشفتــه بازاری
 
تمــام عمـــر بستیـم و شکستیـم بجـــز بار پشیمانــی نبستیـم

جوانــی را سفـــر کردیــم تا مــــرگ
 
نفهمیـــدیم به دنبــال چه هستیـم
 
عجـب آشفتــه بــازاری اسـت دنیــا
 
عجـب بیهــوده تکـــراری است دنیــا

چه رنجـــی از محبت ها کشیدیــم برهنه پا به تیغستـان دویدیــم
 
نگـــاه آشنا در این همه چشــم ندیدیــم و ندیدیـــم و ندیدیـــم
 

سبـک بالان ساحـــل ها ندیدنــد

به دوش خستــگان باریست دنیــا
 
مــــرا در اوج حســرت ها رها کرد عجـب یــار وفـا داریست دنیــا
 
عجـب آشفتــه بـــــازاریـست دنیــا
 
عجـب بیهـــوده تکــــراریست دنیــا
 
میـان آنچه بایــد باشــد و نیست
 
عجـب فـــرسوده دیــواریست دنیــا

عجـب خــواب پــریـشانیـست دنیــا

عجـب دریـــای طــوفـانیـست دنیــا

عجـب آشفتــــه بــــازاریـست دنیــا

عجـب بیهــوده تکــراری است دنیــا


اردلان ســرافـــراز

 

فقط یک چیز می خواهم!

از این شب های بی پایان،

چه می خواهم به جز باران

که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم

نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم

و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...

به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،

دریغ از لکه ای ابری که باران را

به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند

نه همدردی،

نه دلسوزی،

نه حتی یاد دیروزی...

هوا تلخ و هوس شیرین

به یاد آن همه شبگردی دیرین،

میان کوچه های سرد پاییزی

تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟

ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن

که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم

ببار امشب!

من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.

ببار امشب

که تنها آرزوی پاک این دفتر

گل سرخی شود روزی!

و دیگر من نمی خواهم از این دنیا

نه همدردی،

نه دلسوزی،

فقط یک چیز می خواهم!

و آن شعری

به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...

سر ساعت...

مدتی است از آن بی‌ نظمی در آمده‌ام

هر روز صبح

درست سر ساعت،

پرده‌های اتاقم را

نسیم تکان می‌دهد ؛

سر ساعت

گنجشک‌ها حیاط را روی سرشان می‌گذارند

و نیلوفرهای لب حوض

باز می‌شوند

مدتی است

درست سر ساعت

دیرم می‌شود


مهدی سیار

هم کسی گریه کند پیش تو هم فکر کند...

 
من ندیدم که کریمــی به کــرم فکر کند
به چه مقـــدار به زائـــر بدهــم فکر کند


از شما خواسـتـن عشــق است، ضــرر خواهد کرد
هر که در وقت گــدایـی به رقــــم فکر کند


 بهتـــر این است که زائـــر اگر آمــد به حـرم
دو قـــدم عشق بــورزد سه قـــدم فکر کند
 

به کـف صـحـن به گنبـــد به غم گوهـرشاد
زیــر این قبه به هستــی به عـــدم فکر کند


به دو گلــدسته دو تا ساق به دوش گنبـــد
به رواقــی که شــده پیـش تـو خــم فکر کند


به چـــرا سال گذشتـه دو سـه بار و امـسال-
فقــط این بـار... به این قسمت کـــم فکر کند

 
به خــودش... نه به کسانــی که به یــادش آمد
چــون  که در آینــه کاری حـــرم فکر کند


 موقـــع دست به سینه شــدن و عــرض سلام
کربلایـــی شده هــرکس به عَلَــم فکر کند


چــون که از باب جـــواد تـو کسـی داخل شد
خنـــده دار است که دیگـــر به قســم فکر کند
 

بهتــریـن نـوع زیـارت شده اینکـه امشب-
هم کســی گریه کند پیش تــو هـم فکر کند...

 

(مهـدی رحیمـی)

سنـگ حـــرم تـو  نـور پیشانــی هاست
همسایگـــی ات ، فخـــر خــراسانـی هاست

ننــداخته، تاس...«جفـت- هشـت» آوردیـم!!
ایـن قاعــده قمــار « ایـرانــی» هاست...

غریبی می کنند...

خوب رویان بر سر بازار عشق با نگاهی دل فریبی می کنند

ما که عمری دل به خوبان داده ایم پس چرا با ما غریبی می کنند...!؟

مجبـور نیستــی...

اخـلاقـم گنــد است؟!

به خــودم مربــوط است!!!

غــرورم از حـد گـذشتـه است؟!

به خــودم مربــوط است!!!

تـمام زنـدگــی ام خــود خواهانـه است؟!

زنـدگــی خـودم است!!!

 از عــده ای متنـفـر شــده ام؟!

به خــودم مربــوط است!!!

نــگاه هایــم به افــق دوختـه اسـت؟!

چشـمان خــودم است!!!
 
از نـاصحـان خــوشـم نمـی آیــد؟!....

سلیــقه ی خــودم است!!!

 صــدای خنــده هـایم از حـد عادی بلند تـر است؟!

خــوش حالــی خــودم است!!!

عــده ای را به فـــراموشی سپــرده ام؟!

حافـظه ی خـودم است!!!

 

دلــــم مـی خـواهـــد این گــونه بـاشم ...!!!

 

مجـبـور بـه تحـمل من نیستــی ...!