لب اگر باز کنم...

مـن که در تـُنـــگــــ بـــرای تــو تـــماشا دارمــ

بـا چـــه رویـــی بنـــویسم غـــم دریــا دارمــ ؟

دل پـُــر از شـوق رهایـــی است، ولـــی ممکـــن نیـست

بـه زبـــان آورم آن را کــه تمنــــا دارمــ

چیـــستم؟! خـاطـــــره ی زخـــم فــــرامـوش شــده

لــب اگـــر بـاز کنـــم با تـــو سخـــن هـا دارمــ

با دلــــت حســـرت هم صحبتــی ام هـست، ولــی

سنــگ را بـا چــه زبـانـــی به سخــن وا دارمــ ؟

چیــــزی از عمــــر نمــانـــده ست، ولـــی مــی خـواهـمــ

خـــانه ای را کــه فــــرو ریختــه بــر پـا دارمــ

استاد فاضل نظری

مـــــادر ِ مـن...

در کـلاس درس خانم معلـم گفت

درس امـــروز جمله ســازی است

اول بـا واژه (مـــــادر) شــروع مـی کنیـم

هــر چه مــی دانیــد بگوییــد

یکـی از دانـش آمــوزان تــند و سـریــع گفت

مــــادر من مهــــربان است

دیگـــری گفت ، مــــادر من فــــرشته است

یکـی گفت ، مــــادر مــرا دوست دارد در آغــوشــم مــی گیـرد

یکـی دیگـــر از دانش آموزان از آخــر کلاس با صـــدای بلـنـــد گفت

مـن و مــــادرم با هــم نمــاز مـی خـوانـیــم

همـه دانــش آمـوزان شـاد و خـوشحــال

هــرکـدام جمله ای در وصـف مــــادر مــی گفت

یکــی از دانش آمــوزان که جایــش میــز اول بـود

ساکـت و غمگیــن مثـل قنـاری بــغ کــرده بـود

از جایــش بــرخـواست به چشمـان معلـم خیــره شـد

بغــض سنگیـنــی راه گلــویش را بستـه بـود

اشـک در چشمانــش حلقـه زده بـود

معلـم بـا دیــدن چهـــرۀ غمگیـنـش به طــرفـش رفت

چـــرا ناراحتــی عــزیـــز دلــــم

بگــو نـازم چـه مـی خـواهـی بگــویــی

دانــش آموز بغـضـش شکـست

اشـک از چشـمانـش ســرازیـر گشـت

با صــدایـی غمـــبار گفت

مــــادر مـن چنــد سالـیـــــست رفـتـــه آســـمان

خـانم اجــازه هیــچ وقـت بــه دیـدنم نیـــامـده اسـت

آیـــنه...

 

گــر چه چشمـان تـو جــز در پـی زیبایـی نیـست

دل بکــن! آیــنه این قـــدر تماشایــی نیـست

 

حاصـل خیـــره در آیــنه شـدن‌ ها آیـا 

دو بــرابـر شـدن غصه تنــهایـی نیـست؟!

 

بـی‌سبب تـا لب دریــا مکشان قایـــق را  

قایـقت را بشکـن! روح تــو دریایـی نیـست

 

آه در آیــنه تنـــها کـدرت خـواهـد کـرد

آه! دیگـــر دمـت ای دوست مسیحـایــی نیـست

 

آنـکه یـک عمـــر به شــوق تـو در ایـن کــوچه نشسـت

حـال وقتــی به لـب پنـجـــره مـی‌آیــی نیـست

 

خــواستـم با غـــم عشقـش بنـویــسم شعــری  

گفـت: هـر خـواستنــی عیـن تـوانایــی نیـست

 

دکتر فـاضــل نظـــری

علامت سوال...

یـه پنـجــره با یـه قفـس ، یـه حنـجـــره بـی هم نفـس

سهــم مـن از بــودن تــو ، یـه خـاطـرس همیـن و بـس

تــو ایــن مثــلث غـــریب ، ستـــارهـ ـها رو خــط زدم

دارمـــ به آخـــر مـی رســم ، از اونـــور شب اومـدم

یــه شــب کـه مثــل مـــرثیـه ، خیــمه زده رو بـاورم

میـخـــوام تـو ایـن سکــوت تلــخ ، صـداتـو از یـاد ببــرم

بـــزار کــوله بـارم رو شــونه شــب بـــزارم

بـایـــد کـه از اینـجـــا بـرم ، فـرصت مونـدن نـدارم

داغ تــرانـه تــو دلـــم ، شـوق رسیـدن تـو تنـم

تــو حجــم ســرد ایـن قفـس ، منتــظـر پــر زدنـم

مـن از تـبــار غــربتــم ، از آرزو های مـحـــال

قصــه مـا تمـــوم شـده ، بـا یـه عــلامت ســوال

بـــزار کـــوله بـارم رو شـونـه شـب بـــزارم

بـایــد که از اینـجــا بــرم ، فــرصت مــونـدن نـدارم

بیـا که در غـم عشقت مشـوشم بـی تـو...

بیـا که در غــم عشقت مشــوشم بـی تـو

بیـا ببیـن که در این غــم چه ناخـوشم بـی تـو

 

شب از فـــراق تـو می‌نالــم ای پـری رخـسار

چــو روز گـردد گویــی در آتشـم بـی تـو

 

دمـی تـو شربـت وصلــم نــداده‌ای جـانـا

همیشـه زهــر فــراقت همـی چشـم بـی تـو

 

اگــر تـو با من مسکیـن چنیــن کنــی جـانـا

دو پایـم از دو جــهان نیــز درکشـم بـی تـو

 

پیــام دادم و گفتــم بیــا خــوشم مــی‌دار

جـواب دادی و گفتـی که من خــوشم بـی تـو

 

سعــدی

بن بست...

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود

گاهی تمام حادثه از دست می رود

 

گاهی همان کسی که دم از عقل می زند

در راه هوشیاری خود مست می رود

 

گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست

وقتی که قلب خون شده بشکست می رود

 

اول اگر چه با سخن از عشق آمده

آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

 

وای از غرور تازه به دوران رسیده ای

وقتی میان طایفه ای پست می رود

 

هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ

بر ما هر آنچه لایق مان هست می رود

 

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند

وقتی غبار معرکه بنشست می رود

 

اینجا یکی برای خودش حکم می دهد

آن دیگری همیشه به پیوست می رود

 

این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست

تیریست بی نشانه که از شصت می رود

 

بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند

اما مسیر جاده به بن بست می رود

 

 

دکتر افشین یداللهی

هجـــر تـو کـرده خـــزان ؛ فصـل همه عمـــر ما...

نشان از بی نشانی

من نشانی از تو ندارم،

اما نشانی ام را برای تو می نویسم: در عصرهای انتظار،

به ‏حوالی بی کسی قدم بگذار خیابان غربت را پیدا کن

و وارد کوچه پس کوچه های ‏تنهایی شو کلبه ی غریبی ام را پیدا کن ،

کنار بید مجنون خزان زده و کنار مرداب ‏آرزوهای رنگی ام!

در کلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو!

حریر ‏غمش را کنار بزن!

مرا خواهی دید با بغضی کویری که

غرق عصاره ی انتظار پشت ‏دیوار دردهایم نشسته

-------------------------------------------------------------

امام زمانم ...

مرا ببخش ...  

نمیدونم با دل سیاهم چه کنم من ؟!

حرف و عمل که یکی نیس را چه کنم ؟!

یـاد ایـام...

یاد ایامــی که در گلشـن فغانـــی داشتـم

در میــان لاله و گل آشیانــــی داشتـم

 

گــرد آن شمــع طرب مـی سوختــم پـــروانه وار

پـای آن ســرو روان اشـک روانــی داشتـم

 

آتشـــم بر جـــان ولـی از شکـــوه لب خامـــوش بـود

عشـــق را از اشـک حســـرت تـرجمانــی داشتـم

 

چــون سـرشک از شـــوق بودم خاکبـــوس در گهـی

چــون غبــار از شکـــر سر بر آستانـــی داشتـم

 

در خــــزان با ســرو و نسرینــم بهاری تـازه بـود

در زمیـــن با مـاه و پـــروین آسمانـــی داشتـم

 

درد بـی عشـق زجانــم بــرده طاقت ورنـه من

داشتـم آرام تـا آرام جانـــی داشتـم

 

بلبـل طبعــم «رهـــی» باشد زتنـهایـــی خمـــوش

نغمـه ها بــودی مــــرا تا هـم زبانــی داشتـم

 

رهـــی معیـــری

انتـ ـ ـ ـ ـ ـظار...

ایـن چنـــــد مـاه

که منتــــظرت بـودم

به انـــدازۀ چنــــد سال نگـــــذشت

به انـــدازۀ همیـن چنــــد مـاه گـــــذشت

اما فهمیـــــدم

مـاه یعنــــی چـه

روز یعنــــی چـه

لحظــه یعنــــی چـه

ایـن چنــــد مـاه گـــــذشت

و فهمیـــــدم...

گــــذشتــن، زمـــان، انتـــ ــ ــ ــ ـظار

یعنـــی چـه...

دکتــر افشیـــن یداللهــــی

تـو را دوسـت دارمـــ...

تـو را دوسـت دارم

در ایـن بـاران

مــی‌خواستــم تــو

در انتـــهای خیـابان نشستـه بـاشـــی

من عبــــور کنــم

ســلام کنــم

لبخنـــد تـو را در بـاران مــی‌خواستــم

مــی‌خواهــم

تمـام لغاتـــی را که مــی دانــم بــرای تــو

به دریـــا بـریــزم

دوبــاره متــــولـد شــوم

دنیــا را ببینــم

رنـگ کـاج را ندانـــم

نامـم را فــــرامـوش کنــم

دوبــاره در آینه نــگاه کنــم

نـدانـــم پیــــراهـن دارم

کلمات دیـــروز را

امــــروز نگـویــم

خـانه را بـــرای تــو آمـاده کنــم

بــرای تـو یک چمــدان بخــرم

تـو معنــی سفـــر را از من بپـرســی

لغات تـازه را از دریــا صیـــد کنــم

لغات را شستـشو دهـــم

آنقـــدر بمیـــرم

تـا زنــــده شـــوم…

احمــدرضا احمـــدی بیــرجنـــدی