حمـاقـت کـه شـاخ و دم نــدارد!
حمـاقـت یـعنــﮯ مــن کـه
اینقـــدر میـــروم تــا تـــو دلتنــگ ِ مــن شــوﮮ!
خـبــــری از دل تنـگـــﮯ ِ تــــو نمــی شـود!
.
.
.
بـــرمیگــــردم چــون
دلـتنــگـت مـــی شـــوم!!!
حمـاقـت کـه شـاخ و دم نــدارد!
حمـاقـت یـعنــﮯ مــن کـه
اینقـــدر میـــروم تــا تـــو دلتنــگ ِ مــن شــوﮮ!
خـبــــری از دل تنـگـــﮯ ِ تــــو نمــی شـود!
.
.
.
بـــرمیگــــردم چــون
دلـتنــگـت مـــی شـــوم!!!
بـاران که می بارد...
دلــــم برایت تنــگ تــــر میشود ;
راه می افتم بــدون چتــــر
من بغض می کنم آسمان گـــریه...
گاهـــی حــجـم دلتــنگـــی ـــهایــم آنــقـدر زیـــاد مـــی شـود
کــ ه دنــیـا بـا تـــمام وسعـتـش بـرایـــم تــنـگــــ مـــی شـود
دلتـــنگـم.....
دلتـــنگ کســی کــ ه گـــردش روزگـارش بــ ه مـا کــ ه رسیـــد از گــردش ایــستـاد
دلتـــنگ کســـی کــ ه دلتــنگـــی ــــهایـم را نــدیـد
دلتــنگ خـــودم.....
خـــودی کــ ه مــدتـهاستـــ گــم کـــرده ام ...
گــذشتـــ دیـــگر آن زمـان کــ ه فـقـــط یکبـار از دنــیـا مـــی رفـتـیم
حـــالا یکبــار از شهــر مـــی رویــم
یــک بــار از یـــاد،
یــک بــار از دل،
و یــک بــار از دســتــــ ...
دلتــنـگــــی پــیـچیده نـیــستــــ ...
یــکـــ دل و یــکـــ آسـمون
و یــکـــ بــغض
و آرزو ــهای تـــرکــــ خـــورده !
بـــ ه همیــن سـادگــــی...
بــاران کــ ه مــی بـارد
تـــمام کـوچــ ه ــهای شهـــر پـــر از فـــریـاد مــن اسـتــــ ...
کـــ ه مـــی گــویـم: مــن تــنـها نــیـستــم, تــنـها منــتــــظرم پـــنـجــــره ی بــاران خـــورده ات را بــاز کــن
چــنـد ســطر پــس از بـــاران چـــشمـــ ـــهایم را بـــبـین کــ ه هـــوایــتـــ دیـــوانـ ه شـــان کـــرده
دلــــم بـــرایــتـــــ تـــنـگــــ اســـتـــــ ....
بــدون تـــو
خـــوبــم
بــاور کنـیــد
اشــکــ ـــها را ریـخـتــ ه امـــ
غصــ ه ـــها را خــورده امـــ
نــبـودن ــــها را شــمرده امــــ ....
... ایـــن روز ـــها کــ ه مـــی گـــذرد ...
خـــالـــــی امـــــ ....
خـــالــــی امـــ از خـــشمـــ ,
دلـتـــنگــی ,
نـــفرتــــ ...
و حـــتـی از عشــق
خـــالــــی امـــ از احـــساس
خــــوبــم ...
امـــا تـــو بـــاور نـــکن ....
قــطره اشـکـــی بــدرقــ ه ی راهـــم کن...
یــکــــ قـــطره کــافــیـستــــ...!
بـــرای دخــتـــری کــ ه وقــتــی دلـــتـنـگــــ مـیـشــد
آسـمـان را بـــ ه گـــریــ ه مـــی انـــداخـــتـــــ...
ردپــای دلتـــنـگـــی....
پــنـهان کـــردن اشـک پــشت لبـــخنـد خیـلـــی سختـ ه !!!
ایــنـکـ ه بــغض داشتــ ه بــاشـــی
و این کــ ه خـــودت را در هجــــوم تــنـهایـــــی ســرپــا نـگــ ه داری
و دائـــم بــ ه خـــودت بـگـــی قـــوی بــاش
ولـــی مــــی دونـــی کــ ه قـــوی نیــستـــی
و دلــت اونـــقـدر گـــرفتــ ه و تـــو سیـنـ ه سنـــگینـــی مـــی کنــ ه
کــ ه احـــساس خـفگـــی بـــهت دست میـــده
اونـــجـاست کــ ه میـــخـواهـــی بــا تـــمام وجـــودت
فــریــاد بـــزنــــی فــریـــاد...!!!
امـا بــغـض راه فـــریـــاد تـــو بـستــ ه
و تـــو هــمچنـــان ســـکوتـــــ مـــی کنـــی ، ســـکوتـــــ !!!
گـــاهـــی دلـــــم را پـــرت مـــی کنـــم آن طـــرف دیــــوار , آن طـــرف حیـــاط خـــانـ ه ی خـــداست ...
بـــعد هـــی در میـــزنـــم , در میـــزنـــم , در میـــزنـــم و مـــی گویـــم :
دلــــم افــتــاده تـــوی حیـــاطــ شمــا,مــــی شــود دلـــم را پـس بـدهیـــد؟
آنـــقدر دلــــم را پــــرت مـــی کنــم تـــا دیـــگر دلــــم را پــس نـــدهنـــد , تـــا آن در را بـــاز کنـنــد و بــگویــنــد :
بـیــــا خـــودت دلـــت را بــــردار و بـــرو , آنــــوقت داخــــل مـــی شــوم و دیـــگر بـــر نـمـــی گــردم.....
مـــن ایـــن بـــازی را ادامـ ه مــی دهـــم....
فـقــط کســـی مــعنـی دل تــنـگــی را درک مــی کنــد که طــعم وابـستـگـی را چـــشیـده بـــاشد ....
پــس هیـــچ وقت بــ ه کســی وابـستـ ه نـــشو ....
کـ ه ســـرانـــجـام اون وابــستـگـــی دل تــنـگیـــست ......