حرف های نگفته...

بــاران هـمــ ه حــرف هـای نـگفـتــ ه من بــ ه تــوسـتــــ...

حـــرف هــایـــی عـاشــقانــ ه ســرشــار از مــحبـتـــ و پــیــونـــد!

و من تـــو را دوسـتـــ میـــدارم بـیــش از هــمــ ه

حـــرف هــای نــگفـتــ ه ام ...

کسی از جنس باران...

کســی از جنــس بــاران ....





بــاران کــ ه مـــی بــارد

بـــایــد کســی بـاشــد، کســی از جنــس بــاران

بــا پــنـجــره ای بــاز و در انــتــظار ...!!!

بـــوی خــوش خـــاک ،‌ سرمــای دلپــذیــر هـــوا

مـــوسیــقــــی زیـــبـای بــاران

بــا تـــرنـــم صـــدای تــبــش قـــلب ها

بــاران کــ ه مـــی بـــارد بـــایــــد کســـی بـــاشـــد

کســی از جنــس بـــاران ... !!!

تنهایی را دوست دارم...

تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....

تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .

عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،

دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،

تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....

پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،

ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....

تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛

چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،


در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد

میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....

بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ

زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم

بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم

ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....

حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !

راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....

دل پاییزی ام...

دلـم امــروز بــی رنــگ است

هــوایــش آفتـــابــی نیــست !

کمــی تـــا قسمتـــی غمـگیــن

دلــــم امــروز طـوفــانی است

دل پائــیـزی ام امـــروز گرفتـ ه ، ابـــری است و ســـرد

تــــمام کوچـ ه هـــای او پـــر است از بـــرگ هـــای زرد

ولـــی من مــطمئـــن هستـــم کـ ه از غــصـ ه نمـــی مـیـــرد

مـــدارا مـــی کنــم بـــا او ،‌خــــودش آرام مــی گیـــرد


دلـــــم ایــن قـــدرهـا بـــد نیـــست ،

نــــمـی رنـجـم از او اصلا !!

هـــوایـــی مـــی شود گاهـــی ،

دلـــــم را مــــی شنــــاســم مــن !!

اگــر از ابـــر هــای او بـبـــارد نـم نـم بــاران

دوبـــاره مـــی شـود زیــبـا شبـیـ ه آبــی دریـــا!!

آسمانم ابری ست...

آسمانــم ابــریــست .....

ابــرهایــش را مـــی ستـــایـــم تـــا

ســر پــنـاه روزگـار بـــاران خـــورده ام بـــاشنـــد .....

هوای بارونی...

امروز همش بارون بارید، عاشــــق بارونـــــم ،عاشــــــــق دعــــــای زیر بارونــــــم...

وقتی بارون میاد یه حس خیلی خوبــــی دارم ...

وقتی بارون میاد یاد خاطـــــــــــــــره های خوب میفتم ، یاد آدمای خـــــــوب خاطــــــــره هام میفتم...

و

باز حــــس دلتنگـــــــی که میاد سراغــــــــم...




امروزم یاد دوستای خوبم افتادم، یادمه یه روز که از دانشگاه زدیم بیرون تا بریم خونه یه دفعه یه بارون بهاری شدید گرفت ازون بارونا که سریع جوی های آب رو سرریز میکنه...
یادمه یه دایره کوچیک تشکیل دادیم و صورت هامون رو کردیم رو به آسمون و دستامونو به حالت دعا گرفتیم و هرکدوم از بچه ها یه دعایی رو بلند میخوند وبقیه آمین میگفتیم هیچ کس از خیس شدن نمی ترسید...

ای خدا دلم برای دوستای خوبم تنگ شد ، دلم برای دلهای پاکشون تنگ شد ، دلم برای احساسات قشنگشون تنگ شد



بارون که می باره دلم براش تنگ تر میشه

راه می افتم توی خیابون بدون چتر

من بغض میکنم ...

آسمون گریه...







باران مـــــی بارد...

یعنــــــی خــــــدا با هـــمه جــــــبروتش دارد ناز مـــــیخرد...

نیاز کن تعجیل فرج را...



باز باران بارید

خیس شد خاطـــــــره ها

مـــــرحبا بر دل ابــری هــــوا

هــــر کجا هستــــــی باش

آسمانت آبـــــــی

و

تمام دلت از غــــصه ی دنیا خالـــــی

صدای باد و بارونه...

صــدای بـــاد و بــارونـ ه

صــدای شُـرشُـر آروم نــاودونــ ه

یکــی داره تـــو تنــهایـــی

یـ ه شـعر تــازه می‏ــخونــ ه

خــودش تـنــها،

صــداش غمـگیــن،

دلــش کوچیــک،

غـمش انـــدازه دنــیـاست:

" دلـــم غمگیـــن و بی‏ــتابــ ه

مـث مـاهــی تـــوی یــک تـنــگ بـی‏ آبـ ه

دلـــم گنجـشک پـــر بستـ ه‏ س

تــک و تـنـهاست از ایـن بــی‏ همــدمــی خستـ ه‏ س

دلــــم یــ ه همـزبـــون مــی‏ خــواد

یـ ه دوست مهـربـــون مــی‏ خــواد

یـــکی بــاشـ ه دلـــم واشــ ه

مـث یــک نـقطــ ه روشن

تـــوی تــاریـــکی پیـــدا شــ ه

بـــبـار ای نــم‏ نـــم بـــارون

کــ ه بـــاز آبــــی بــشن ابـــرا

بتـــاب ای قـــرص مــاه نـــو

کــ ه روشن شــ ه دل ؛ تـنــها تــرین تـنــها

هوا خیس می شود...

وقــتـی هــوا خیــس مــی شـود

دلـــم بـهانـ ه ی تـــو را مــی گیــرد

و گــونـ ه هـایــم ؛

بــــوی خـــاک بــاران زده مـــی دهنــد ...

پنــجـره را بــاز مـــی کنـــم ، نـفــسم مـــی گیـــرد !

.
.
.

نــفـسم مـــی گیـــرد ... !

درست مثـــل همــان لحـظـ ه کـ ه چشـمــان تــو در چشـمــان مـن مــانـــد

همــان لحـظـ ه کـ ه منـتــظر مـــانـــدی تـــا چیـــزی بـــگویــم ...

امّــا ...

تـــو دیـــگر منـتــظر نـمانـــدی ...

منـتــظر نـمانـــدی تـــا دوبـــاره نـــامـت را نــفس بــکشـم

و بـــگویــم ...

بــگویـــم کـ ه بـــی تـــو

دیــگر نــفسـم

برای همیــشـ ه مــی گیــرد !

without rain

بـدون بـــاران ...

هوا پاییزی است...

وقتـــی کـ ه تـــو ....

وقــتــی کـ ه تــو بـــارانــی مــی‌شــوی در آسمــان چشمــانـت غــرق مـــی‌شــوم

و فــرامـوش مـــی‌کنــم کـ ه هــوا پـــایـیـــزی است.....

بــرخیـــز تــا پـنـــجـره‌ ها را بـ ه روی خــزان بــبنــدیــم، بـیـــم دارم خــزان خـاطراتـــمان را غــارت کنــد ...

بــاغچــه از حجـــم علف هــای هـــرز ســکوت انـبــاشتـ ه شده ....

از خــلوت کــوچـ ه دلـــم مـــی‌گیــــرد و هنـــوز در انـتــــظار بـــارانــی شدن چشـمـــانت هستــم ....

هــر چنــــد کـ ه مـــی‌دانـــم بـــارانـــی شدن، دل آسمــانــــی مــــی‌خـواهـــد ....