مرگ سهم ماست...

مــــــرگ سهــــم مــاست

مـــی دانــم قسمت چشمــ ــهای بــارانـی گریــــه بــی صـــداست

مـــی دانـــم مــــــادرم با نگـــاه خـــود مــی گفت زندگـــی اشتـباست

مـــی دانـــم یـک نفــــر بهانــه مــی گیـــــرد در دلــش جـــای پـــاست

مــی دانـــم یـــک نفـــر بــی گنــــاه مــی میـــرد آه

او آشنـاست مــی دانــم....

 

تقـــدیم به آنهایــی که بــی تقصیـــرند...

تقـــدیم به چشم هایــی که در راه ماندند...

و دل هایـــی که آنـــها را راندند...

تقـــدیم به اشـــک هایــی که غـــــرورشان شکـست...

و عهــــد هایـــی که هـــرگــــــز کســی آنها را نبـست...

کاش اینجا بودی...

مـــی نویســـم بــــاران!!

مـــی نویســـم ســــرما!!!

مـــی نویســـم غــــم و انـــــدوه و نفــس!!!!!

مــــی نویســـم احســــاس ،

 تا بـــدانــی دل من بــــی تــو گلــــم مـــی میــــرد

 و بــــدان دل ســــرد است و کمــــی بــارانـــی ،

غـــــم ســــراســـــر دل من پـــــر کـــــرده...

کــــــاش اینـجــــــا بــــودی.....

تـو را دوسـت دارمـــ...

تـو را دوسـت دارم

در ایـن بـاران

مــی‌خواستــم تــو

در انتـــهای خیـابان نشستـه بـاشـــی

من عبــــور کنــم

ســلام کنــم

لبخنـــد تـو را در بـاران مــی‌خواستــم

مــی‌خواهــم

تمـام لغاتـــی را که مــی دانــم بــرای تــو

به دریـــا بـریــزم

دوبــاره متــــولـد شــوم

دنیــا را ببینــم

رنـگ کـاج را ندانـــم

نامـم را فــــرامـوش کنــم

دوبــاره در آینه نــگاه کنــم

نـدانـــم پیــــراهـن دارم

کلمات دیـــروز را

امــــروز نگـویــم

خـانه را بـــرای تــو آمـاده کنــم

بــرای تـو یک چمــدان بخــرم

تـو معنــی سفـــر را از من بپـرســی

لغات تـازه را از دریــا صیـــد کنــم

لغات را شستـشو دهـــم

آنقـــدر بمیـــرم

تـا زنــــده شـــوم…

احمــدرضا احمـــدی بیــرجنـــدی

بـارون پائیــزی...

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

همیـن دیـــروز بود انـــگار تـو با من تـو همیـن کــوچه

میگفتــی زنـدگـــی وقتــی تـو با من نیستــی پــوچه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

داره بــارون میاد کـوچه بازم لبــریــزه احسـاسه

هنـــوزم نـم نـم بــارون صـــدای ما رو میشنـاسه

 

تــوی تقویـم ما دو تـا بهـــار از غصه مــی‌سـوزه

واسـه ما اول پــائیـــز هنـــوزم عیـــد نـــوروزه

 

آهــای بــارون پــائیـــزی کـی گفته تــو غــم‌انگیـــزی

تــو داری خـاطـــراتم رو تـو ذهـن کـوچه مـی‌ریــزی

 

تــرانه سـرا: امیـــر ارجینـــی

از تمام تو...

مــن، از تمام آسمـــان یکــ بــــاران را مـی خـواهـم ...

و از تمــــام زمیــــن ، یکــ خیـابـان را ...

و از تمــــام تـــــو ، یکــ دستــ کـ ه قفــــل شـده در دستــ مـــــن ...

لبخند می زنم...

لبخـنــد کـ ه مـی زنــم پیــدایـم مـی کنــی

بـاران مـی بـارد ، تـو از کنــارم مـی گـذری

فـریـاد نمـی کشـم کـ ه بـازگــردی

مـی دانـم امشبــ ایـن آســمان تـابــ مـاه را نــدارد

لبخـنــد مـی زنــم ،

فــرامـوش مـی کنـم ...

باور کن...

پـلکـــ ــهای مـــرطـوبــــ مــــرا بـــاور کــن ،

ایـــن بــاران نــیـستـــ کــ ه میـــبـارد ،

صـــدای خـستـ ه ی مـن اسـتـــ کــ ه از چــشمانــم بــیـرون میــریــزنــد ....

تنها نیستم ، تنها منتظرم...

بــاران کــ ه مــی بـارد

تـــمام کـوچــ ه ــهای شهـــر پـــر از فـــریـاد مــن اسـتــــ ...

کـــ ه مـــی گــویـم: مــن تــنـها نــیـستــم, تــنـها منــتــــظرم پـــنـجــــره ی بــاران خـــورده ات را بــاز کــن

چــنـد ســطر پــس از بـــاران چـــشمـــ ـــهایم را بـــبـین کــ ه هـــوایــتـــ دیـــوانـ ه شـــان کـــرده

دلــــم بـــرایــتـــــ تـــنـگــــ اســـتـــــ ....

سنگینی...

نــ ه هــوا ابـریـسـت ،

نـ ه بـارانـی مـی بـارد ...

پـس بـهـانـه ی دلـم

بـرای ایـن هـمـ ه سـنگیـنـی چـیـسـت...؟

آسمان بارانیست...

آسـمان بـارانـــی اسـتـــ ...

اشـکـــ مــن هـــم جـــاری اسـتـــ

شـایــد ایـــن ابـــر کــ ه مــی نـالـد و مــی گـریـــد از درد مــن اسـتـــ

آخــری اخــر ابــر هــم - از دلـــم بــا خـبـــر اسـتـــ

شـایــد او مــی دانــد

کــ ه فــرو خــوردن اشـکـــ

قـاتــل جــان مــن اسـتـــ

مــن بــ ه زیـــر بــاران از غـــم و درد خــودم مـــی نــالــــم

اشـکـــ خـــود را کــ ه نـگــ ه مـــی دارم بــا یــ ه بـغـض کـهنــ ه

مــن رهــایــش کــردم بـــاز زیـــر بـــاران

مــن بــ ه زیـــر بـــاران اشــکــ ــها مـــی ریـــزم

هـمـگان در گـــذرنـــد

بـــاز بـــی هیــــچ تـــامـل در مــن

ســر بــ ه ســوی آســمان مـــی ســـایـــم؛

مــن نمـــی دانــــم

صـــورتــــم بـــارانـــی اســتــــ یـــا آســـمان بـــارانــــی اســتــــ!!!