ای جـان غـــم گـــرفتـه بگـــو دور از آن نــگاه
در چـشمه کـــدام تبـســـم بشــویـمـت...
ایــن روزها پــوستـــم کمـی نـازکــتـــر شـده
ایــن روزها طاقتـــم کمـی بـی حـوصله تـــر شـده
ایــن روزها انتــظارم کمـی بــی صبـرتـــر شـده
ایــن روزها شبـــ ـهایـم کمـی بــی مـاه تـــر شـده
ایــن روزها دسـتـــ ـهایـم کمـی خــالــــی تـــر شـده
ایــن روزها وجــــودم پــُـر از تَـــرک شـده....
تـلنـگــــر نـــزن ، مـی شکنـــم....
اینکه مدام به سینه ات میکوبد...
قلب نیست...
ماهی کوچکی است که دارد نهنگ می شود!...
ماهی ای که طعم تنگ آزارش می دهد و بوی دریا هواییش کرده....
قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس...
اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی می تپد؟!!!
چقدر زیبا گفت متـــرسک :
وقتی نمی تـــوان و نمی شــود رفت
همین یــک پــا هم اضافـــی است...!
مـن هـر روز و هـر لحظـه نگــرانت مـی شـوم کـه چه مـی کنـی !؟
پنجــره ی اتاقــم را باز می کنــم و فریــاد می زنــم
تنهـاییـت بــرای من ...
غصـه هایت بــرای من ...
همه بغـض ها و اشک هایت بــرای من ..
بخنــد برایــم بخنــد آنقـــدر بلنـــد
تا من هـم بشنــوم صــدای خنــده هایت را...
صـــدای همیشـه خوب بــودنت را...
دلــــم بــرایت تنـگ شــــده...
سکـــوت زیبــاست!
وقتـــی تــمام حـــرفــها
از تــوصیـف مهــــربانـــی های
تـــو عــاجـــزنـد
آدمــ ـــها همه مــی پنــدارند که زنــــده انـد؛
بــــرای آنـــها تنـــها نـــشانه ی حیـــات؛
بخــــار گـــرم نفـســ ـــهایشان است!
کســـی از کسـی نمــی پـــرســـد : آهـای فلانـــی!
از خـــانه ی دلــت چه خبـــر؟!
گــــرم است؟
چــــراغش نـــوری دارد هنــــوز؟ ...
یکــرنـگ که بـاشـی...
زود چشمــ شان را مـی زنـی...
خسته مـی شونـد از رنـگ تکــراریـت!
ایـن روزها
دوره رنگیــن کـمان هاست...
همیـشه بــرای عـاشق شـدن
به دنبـــال بـاران و بـــهار و بـابونه نبـاش
گاهـــی
در انتـــهای خارهـای یک کاکتـــوس
به غنـچـــه ای مـی رسـی
که مـاه را بـــر لبـانت مــی نشانـــد
گـروس عبـدالملکیــان
نـه ...
دیگـــر ﻣـن چیــزی ﻧﻣـﯽ ﮔــویم ...
ﻣـﯽ ﺧـواھم از ﺗﮑـــرار ھﺎ ﻓــرار ﮐﻧـم ...
ﺷﺎیــد رﺳـیــدم ...
رﻓـﺗـــن رﺳـیــدن اﺳت ...
ﻣــﯽ روم ﺑه ﺟﺎیـــی دور ﺑه اﺳــم روز ھﺎی ﺟدیــد ...
اﻟﺑﺗــه ﺧیلــی ھم دور ﻧیـست ...
ﺷﺎیـــد ھم ﻧــــزدیک اﺳت ...
اﮔـــر دﺳت دراز ﮐﻧــم دﺳﺗــم ﻣــﯽ رﺳد ...
اﻣﺎ ھمیــن دﺳت دراز ﮐــــردن ﺧــودش ﺧیلـــی اﺳت ...
این ﺑﺎر ﻧﻣــﯽ ﮔــــویم...
ﻣـﯽ ﺧـواھم ﺗــو ﺑـﺧـــواﻧـﯽ ...
ایـن روز ھﺎ ﮐﻣﺗـــر ﮐﺳــﯽ در ﭼﺷـــم ھﺎیــم ﻧـــﮕﺎه ﻣــﯽ ﮐﻧـــد ...
ﺗـــو ﻧــــﮕﺎه ﮐــن ...
ﺣــــرف ھﺎیم آﺧــــر ﮔﻔﺗﻧــﯽ ﻧیست ...
روی زﺑــﺎن ﻧﻣــﯽ آینـد ...
ﺑه ھم ﻧﻣــﯽ ﭼﺳﺑﻧــد ...
واژه ﻧﻣـﯽ ﺷوﻧــد ...
ﻧوﺷﺗﻧـــﯽ ھم نیـستنـــد ...
ﻧـــﮕﺎه ﮐــن ...
ﺗــو این ﺣـــرفـــ ــھﺎ را ﺑـﺧــــوان ...
ﻧــــﮕﺎھـم آﻧﻘــــدر ھﺎ ھم ﺑـــد ﺧــط ﻧیـست ...
ﻧﺗــــرس ...
دﻟــــم ﺗﻧــﮓ ﺷـــده ﺑـــرای اینکه ﺑﺎ ﻧـــﮕﺎه ﺣــــرف ﺑـــــزﻧـم ...
ﺣــــرف دل ...
دﻟـــم ﺗﻧـــﮓ ﺷـــده ﺑـــرای ﺳﮑـــوت ...
ﺳﮑـــوت ھﺎیـــی ﮐه ﺑه اﻧـــدازه ی ﺗــــﻣﺎم دنیـــا ﻣﻌﻧـــﺎ دارﻧـــد ...
ﺧــــــدایـا ....
ﺑـﺧـــوان ...
ﺑﻠﻧــــد ﺑﻠﻧــــــد ﺑـﺧــــوان ...
اگـر نمـی توانـی بلوطـی بر فـراز تپه ای بـاشـی
بـوته ای در دامنه ای بـاش
ولـی بهتـرین بـوته ای بـاش که در کنـاره راه مـی رویـد
اگر نمـی توانـی درخـت بـاشـی ، بـوته بـاش
اگـر نمـی توانـی بـوته ای بـاشـی ، علف کـوچکـی بـاش
و چشـم انـداز کنـار شاه راهـی را شـادمانه تـر کـن
اگـر نمـی توانـی نهنـگ بـاشـی ، فقـط یک ماهـی کـوچـک بـاش
ولـی بازیگـوش تـرین ماهـی دریـاچه
همه مـا را که نـاخـدا نمـی کننـد ، ملـوان هم مـی تـوان بـود
در ایـن دنیـا بـرای همه مـا کـاری هست
کـارهای بــزرگ و کـارهای کمـی کـوچکتــر
و آنـچه که وظیفـه ماست ، چنــدان دور از دستــرس نیـست
اگـر نمـی توانـی شاه راه بـاشـی ، کــوره راه بـاش
اگـر نمـی توانـی خــورشیـد بـاشـی ، ستـاره بـاش
با بــردن و بـاختن انــدازه ات نمـی گیــرند
هــر آنـچــه که هستـی ، بهتـرینـش بـاش
"داگلاس مالـوچ"
