گاهی دلت...

گاهی دلت بهانه ی من را گرفت ، انگیزه بهانه ی او را عوض نکن!

با عشق اهل خانه هر کس که میشوی ، با کعبه نیز خانه او را عوض نکن!

فراموشت کردم...

انگشتــم را نــخ بسـتــم

تـا بـه یــــاد آورم

فـــرامـــوشــت کــــرده ام !

دلتنگت می شوم...

حمـاقـت کـه شـاخ و دم نــدارد!

حمـاقـت یـعنــﮯ مــن کـه

اینقـــدر میـــروم تــا تـــو دلتنــگ ِ مــن شــوﮮ!

خـبــــری از دل تنـگـــﮯ ِ تــــو نمــی شـود!

.
.
.

 بـــرمیگــــردم چــون

دلـتنــگـت مـــی شـــوم!!!

به همه چیز شک دارم...

یک حــــرفهایی می مــاند بیـــخ ” گلـــوی” آدم ...

می مــاند و فــریـــاد هم نمی شـــود ...

بــغض هم نمی شـــود ...

بــغض یــــواشکی حتی ...

بغض آخـــر شـــب توی رختخــــواب که با اشــــک آرام نمی شــــود حتی ...

می ماند بیــــخ ” گلـــوی” آدم ، هیــــچ چیـــزی نمی شـــود...

اصلا می ماند و یک خنـــده هایی را ،

یک لـــذت هایی را کمـــرنگ می کنـــد ، می مانـــد ...

و سایــــه می اندازد روی هــــر چه بعــد از این !

 

************************************

پی نوشت:

دیـگه به همه چــیز شَــک دارم...

وقتی تـــو به دوســــت داشــتـنِ مـن یـــقیـن داشتی

و بـی بـــهانـه رفــتی...!

یک دنیا سردرگمی...

نـه آنقـــــدر سنـگـدلــم که غمـت را ببـینم

نـه آنقــــدر بـی خیـال که شـادیـت را بـا دیگـــری ببـینم

مانـــده ام دعـا کنـم شـاد بـاشــی

یـا دعـا کنــم حـال ِ ایـن روزهایـم را بفهمـی

مـن مـانـده ام میــان یک دنیـا سـردرگمــی ....

چه سخت است...

به راستــی چه سخت است خنــــدان نگهداشتــن لـب ها

در زمـان گریـستن قلـب ها

و تظاهـــــر به خــوشحالــی در اوج غمگینـــی

و چه دشــــوار و طاقت فـــرساست

گــــذراندن روزهـای تنهایــی

در حالــی که تظاهـــر می کنـی هیـچ چیـــز

بــرایت اهمیـت نــدارد

می شماری درد هایت را...

 

ایـن قانـون طبیــعت است

زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود

و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد

آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی

کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!

از امروزم گـریـزانم...

خــداونـدا از امـروزم گـریــزانـم

کـه در بـغـض گــران قـلب خـود یـک ریـز گـریانم

و "انـــدوهـی" بـه دل دارم

کـه "مــی سـوزد از آن اعـماق چشمـانـم"

خــداونـدا از امـروزم گـریــزانـم

کـه بیـهوده در ایـن ساعات لغـــزانـم

و گـویا مـاجــــرای تلـــخ چـشمانـم

بـه پـایـان مـی رسـد روزی

کـه هیـــچ از آن نمــی دانـم

بـه فــــردایـی مـی انـدیـشم

کـه مـی پـــرسنـد از میـــزان ایـمانـم

و مـن خـامـوش مـی مانــم....

هیس...

هیــس...

حـــواس تنــهایـــی امـــ را

بـا خـاطـراتـــــ

بـا تــو بـــودن

پـــرتــــــ کــــرده ام...

بـگـــو کسـی حـــرفـی نـــزنـد…

بـگـــــذار

لحـظـه ای آرامــــ بگیــــرم...

من درد تو را ز دست آسان ندهم...

مـن درد تـــو را ز دسـت آسـان نــدهـم...

آبــی کـه از ایــن دیــده چـو خـون مـی‌ریـــزد

خــون اسـت بیــا ببـیــن کـه چــون مـی‌ریـــزد

 پیــداسـت کـه خــون مـن چـه بـــرداشت کنــد

دل مـــی‌خــورد و دیــده بــرون مــی‌ریــــزد