مـن هـر روز و هـر لحظـه نگــرانت مـی شـوم کـه چه مـی کنـی !؟
پنجــره ی اتاقــم را باز می کنــم و فریــاد می زنــم
تنهـاییـت بــرای من ...
غصـه هایت بــرای من ...
همه بغـض ها و اشک هایت بــرای من ..
بخنــد برایــم بخنــد آنقـــدر بلنـــد
تا من هـم بشنــوم صــدای خنــده هایت را...
صـــدای همیشـه خوب بــودنت را...
دلــــم بــرایت تنـگ شــــده...
مـــی نویســـم بــــاران!!
مـــی نویســـم ســــرما!!!
مـــی نویســـم غــــم و انـــــدوه و نفــس!!!!!
مــــی نویســـم احســــاس ،
تا بـــدانــی دل من بــــی تــو گلــــم مـــی میــــرد
و بــــدان دل ســــرد است و کمــــی بــارانـــی ،
غـــــم ســــراســـــر دل من پـــــر کـــــرده...
کــــــاش اینـجــــــا بــــودی.....
دل مــن بــاور کــن ...
کــ ه خـــدا پــیـش مــن اســتــــ
دل مــن بــاور کــن ...
کــ ه خـــدا میـــدانـد راز انـــدوه مـــرا
کــ ه بــ ه غمــنـاکـــی یــکــــ بــغض عـجـیـبــــ
وسـعـتـــ ذهــن مـــرا پــــر کــــرده
و خـــدا مــــی دانـــد قــصـ ه رنـــج مــــرا
دل مــن بــاور کــن ...
کــ ه خـــدا پــیـش مــن اســتــــ
نـ ه تـو مــی مانـــی نـ ه انــدوه
و نـ ه هیــچ یــکــ از مـــردم ایــن آبـــادی
بــ ه حبــاب نــگران لــبــ یـــکــ رود قــسم
و بــ ه کـوتاهــی آن لحـظ‌ـ ه شـادی کـ ه گـذشت
غـصـ ه هــم خـــواهـد رفـت...
آنـچـنانــی کـ ه فـقــط خـاطــره ای خــواهـد مـانـــد
لحــظـ ه ها عـــریـانـنـــد
بـ ه تــن لحــظـ ه خــود جـامـ ه انــدوه مپــوشان هـرگـــز
تــو بـ ه آیـیـنــ ه ، نـ ه! آیـیـنــ ه بـ ه تــو خـیـــره شــده ستـــ
تــو اگـــر خـنـده کنـــی او بـ ه تــو خـواهـد خــنـدیــد
و اگــر بـغـض کنـــی
آه از آیـیـنــ ه دنـیــا کـ ه چـ ه هـا خــواهـد کـــرد
گنـجـ ه دیــروزتـــ ، پــر شـــد از حـسرتــ و انــدوه و چـ ه حـیـفــ!
بسـتــ ه هـای فــردا هـمــ ه ای کـاش ای کــــاش!
ظــرف ایـــن لحــظــ ه ولـیکن خــالــــی سـتـــ
سـاحـتـــ سیــنـ ه پــذیـرای چــ ه کس خــواهـد بــود
غـــم کــ ه از راه رسـیـــد در ایــن خــانـ ه بـــر او بــاز مـکن
تــا خـــدا یـکــ رگــ گـــردن بــاقـــــی سـتــ
تــا خـــدا مــانــده بــ ه غــم وعـــده ایــــن خــانــ ه مـــده! ....
کیـــوان شاهـبـــداغـــــی
آسـمان بـارانـــی اسـتـــ ...
اشـکـــ مــن هـــم جـــاری اسـتـــ
شـایــد ایـــن ابـــر کــ ه مــی نـالـد و مــی گـریـــد از درد مــن اسـتـــ
آخــری اخــر ابــر هــم - از دلـــم بــا خـبـــر اسـتـــ
شـایــد او مــی دانــد
کــ ه فــرو خــوردن اشـکـــ
قـاتــل جــان مــن اسـتـــ
مــن بــ ه زیـــر بــاران از غـــم و درد خــودم مـــی نــالــــم
اشـکـــ خـــود را کــ ه نـگــ ه مـــی دارم بــا یــ ه بـغـض کـهنــ ه
مــن رهــایــش کــردم بـــاز زیـــر بـــاران
مــن بــ ه زیـــر بـــاران اشــکــ ــها مـــی ریـــزم
هـمـگان در گـــذرنـــد
بـــاز بـــی هیــــچ تـــامـل در مــن
ســر بــ ه ســوی آســمان مـــی ســـایـــم؛
مــن نمـــی دانــــم
صـــورتــــم بـــارانـــی اســتــــ یـــا آســـمان بـــارانــــی اســتــــ!!!
هیـچـــوقـــت از هیچــــ چیــز مطمئن نـبـــاش !
مثـلاً اگــه کسی خـنـدیــد فکـــ نـکــُن آدم شادیـــِـه !
شایـــد از همــه چـیز بــُـریـده، شایـــد خـسـتـــه َس !
شایـــد خـنــده رو لباشـ ه ، تـا غـــم تــو سیـنـ ه ش دیـــده نـشــ ه !
شایـــد دنــیا واســَـش بی ارزشــ ه و داره بـه اون میــخـنـده !
شایـــد . . .
از میـــان مـــدادهـایـــم ...
"ســفـیـــد کـمــــرنـگ" را بــر مـــی گــزیــنــم ...
و حـــضـورم را نــقــاشـــی مـــی کنــم ...!
و ای کـاش بـــ ه زمـــانـــی بـر مــی گشتــیــــم
کــ ه تــنــــها غــــم زنـــدگـــی مــان
شـــکستــن نـــوک مـــدادمان بــــود ...
دلتنـگی...
هر چند کـ ه دلتـنــــگ تــر از تـُنـگ بــلورم
با کوه غمــت سنـگ تـــر از سنــگ صبـــورمـــ
انــــدوه من انـبـــوه تـــر از دامن الـوند
بـشکوه تــــر از کوه دمـــاونـد غــرورمـــ
یک عمــر پـــریـشانــی دل بستـ ه بـ ه مـــویـی است
تـنــها سر ِ مــویـی ز سر ِ مــوی تـــو دورمـــ
ای عشق بـ ه شـوق تـــو گـــذر مــی کنـــم از خــویــش
تــو قــاف قـــرار من و من عیــن عبـــورمــــ
بـــگذار بـ ه بـــالای بـلنـــد تـــو بـیــــالایـــمـــ
کز تـیـره ی نـیـــلوفـــرم و تـشنـ ه ی نــــورمــــ
ماه من غصه چرا ؟
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست، گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد
یا زمینی را که، دلش از سردی شبهای خزان نه شکست و نه گرفت
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید، زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست
ماه من غصه چرا ؟
تو مرا داری و من هر شب و روز، آرزویم همه خوشبختی توست
ماه من، دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کار آن هایی نیست که خدا را دارند
ماه من، غم و اندوه اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست
با نگاهت به خدا چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود که خدا هست، خدا هست هنوز
او همانیست که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد
او همانیست که هر لحظه دلش میخواهد همه زندگی ام، غرق شادی باشد
ماه من... غصه اگر هست بگو تا باشد
معنی خوشبختی، بودن اندوه است
اینهمه غصه و غم، اینهمه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ،میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین، ولی از یاد مبر
پشت هر کوه بلند سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند که
خدا هست
خدا هست
خدا هست هنوز
