حتی در رهایی...

می دانی...

اگر تـــــــو در آسمانِ رویاییِ آزادی نباشی،

پرنده ی دلـــــــــم، همه ی آرزویش، قفس می شود؟

برف نمی بارد...

بی تـــــو، اما...

زمستانی در دلم، برپاست...

حتی در رهایی...

درد های پنهانی...

دلـم قلمــــرو جغـــرافیـای ویـــرانـی است

هـــوای ناحـیه ی ما همیـشه بــارانـی است
 
دلــم میـان دو دریــای ســـرخ مانـــده سیـاه

همیـشه بـــرزخ دل تنـگه ی پـــریـشانـی است

مهـار عقـــده ی آتشفـشان خــامــوشـــم

گـــدازه های دلــم دردهای پنـهانــی است
 
صفـات بغـض مـــرا فــرصت بــروز دهیــد

درون سیـنه ی مــن انفـجـار زنـدانــی است

تـــو فیــض یک اقیـانــوس آب آرامــی

سخـاوتــــی ، که دلــم خــواهـشی بیـابـانــی است

قیـصــر سـرز میـن مـن

فراموش نخواهی شد...

زیبـایـی ها را چشـم می بینــد

و مهـــربانـــی ها را دل...

چشــم فــــرامـوش میکنــد...

اما دل ،هــــرگـز...

 تا زمانـــی که

دل زنــــده است..

فــــرامـوش نخـــواهی شـــد...

دیوانه با دیوانه ها مشکل ندارد...

دنبـال مـن مـی‌گــردی و حـاصــل نـدارد

ایــن مــوج عاشـق کـار بـا سـاحــل نـدارد

بـایــد ببنــدم کـوله بـار رفتنـم را

مـــرغ مهـاجـــر هیـچ جـا منــزل نـدارد

مـن خـام بــودم، داغ دوری پختـه ام کرد

عمــری که پـایـت سوختــم قـابـل نـدارد

مـن عاشقـی کــردم تـو اما ســرد گفتـی:

از بـــرف اگـــر آدم بـسازی دل نـدارد

بـاشــد ولـم کـن بـا خـودم تنــها بـمانــم

دیـــوانـه بـا دیــوانـهـ ـها مشـکل نـدارد

شـایـــد بـه ســرگـــردانـی ام دنیـا بخنــدد

مــوجـی کـه عـاشـق مـی‌شــود سـاحــل نـدارد

 مهــدی فــرجــی

هنوز هم دریاست...

یـادت هسـت...؟

گفتــه بـــودم دلـــم دریـاست

گاهــی ساکـــت و آرام

گاهــی طـوفانــی و مــوّاج

دل مــن

هنـــوز هم دریـاست

امـا

دریـــای خــون!

سیب دلم ای دوست...

امشـب کسـی بـه  سیـب دلــم  ناخنـک زده  است!

بــر زخمــ ـهای کهنـــه ی  قلبـــم نمـک زده است!

ایـن غــم نمــی رود بـه خـــدا از دلــم، مخـــواه!

خــون است اینـکه بـــر جگــــر ِ مـن شتـک زده است

قصـــدم گلایــه نیــست، خــودت جــای مـن، ببـیــن

مـا را فقــط نـه دوسـت، نـه دشمـن، فلـک زده است!

امـــروز هــم گـــذشت و دلـت میـهمان نـشد

بــر سفـــره ای که نـان دعــایـش کپــک زده است!

هــر شب مـن -آن غــریبـه کـه بـاور نمــی کنـد

نــامــــرد روزگار، بـه او هـم کلـک زده است-

دارد بــه بــاد مـی سپـــرد ایـــن پیــام را:

سیــب دلـــم بـــرای تــو ای دوست، لــک زده است!

من درد تو را ز دست آسان ندهم...

مـن درد تـــو را ز دسـت آسـان نــدهـم...

آبــی کـه از ایــن دیــده چـو خـون مـی‌ریـــزد

خــون اسـت بیــا ببـیــن کـه چــون مـی‌ریـــزد

 پیــداسـت کـه خــون مـن چـه بـــرداشت کنــد

دل مـــی‌خــورد و دیــده بــرون مــی‌ریــــزد

کاش اینجا بودی...

مـــی نویســـم بــــاران!!

مـــی نویســـم ســــرما!!!

مـــی نویســـم غــــم و انـــــدوه و نفــس!!!!!

مــــی نویســـم احســــاس ،

 تا بـــدانــی دل من بــــی تــو گلــــم مـــی میــــرد

 و بــــدان دل ســــرد است و کمــــی بــارانـــی ،

غـــــم ســــراســـــر دل من پـــــر کـــــرده...

کــــــاش اینـجــــــا بــــودی.....

تو مرا می فهمی...

تـــو را مـــی فهـمــــی ....

هنوز هم گاهی...

هـنـوز هـمــ گـاهیــ

دلـتـنگتــ میـ شَـوَم ... بی آنکـ ه بخـواهم ...

دلـتـنگــ بـودنتــ ...

حـتـی هـمـان بــودن کم رنـگتــ...

خـیـلیــ وقتــ بـود کـ ه دلـم میـ خـواستــ بـگویـم

دوستـتـــ دارمــ........

تــو کـ ه غـریـبـ ه نیـستـیــ

دیـگـــر نـمیـ تـوانــم خــودم را بـ ه آن راهــی کـ ه

نمیـ دانـم کـجـاستـــ بــزنــم...

دلــم هـمـان راهیــ را میـ خـواهـد

کـ ه تـو در امــتـدادش ایـستــاده بـــاشیـــ

هـمـان تـمـام راهـ ـهـایی کـ ه میـ گـویـنـد بـ ه

عــــشـــق

خـتــم میـ شــود