مثل ویرانی هیروشیما...

و دلے را ڪِـہ ایـטּ همـہ تنـــهاستـــ ، ژاپنے ها قشنگ مے فهمـَند

مثل ویــــرانے هیـروشیماستـــ بعد ِ آלּ جَنگ هستـہ اے مثلا...

سیـد مهــــدے نقـبایے



گاهے از غــَـ ـــم مے شـود ویـــران دلـــــــ َم...

اگر دیده ای بگو...

دیــــریست دَر هــَوای دلـــ ـَم پــَر نمی زَنی

در دست ِ من اگـــر قفسی دیـــده ای بگــُو...

 محسن یاری

قصه ی نا تمام دل...

باز ڪَبوتر دلــَـمــ پــَـر زده دَر هــــواے تـو

مے ڪِشَدم ز ِ هـــَـر طــَـرف جاذبــہ ے وفـاے تـو

دَر سفــَـرے دوباره امــ سـُوختــہ چـُوלּ ستـــاره اَمــ

آه ڪِـہ آتــَـش درون شـُـعلــہ زد اَز نــَواے تـو

گــَـر چــہ جــَواלּ دویده اَمــ پیـــــر بــہ تـو رسیـــــده ام

تا بــہ ڪُجا ڪِشَد مـــَـرا غــُـربـتـــــ ماجـــِـراے تـو

ساز ِ دلــــ شِڪَستــہ اَمــ مویــہ ز ِ داغ مے ڪند

بُغــــض زَماלּ گـِـرفتــہ اَز گــِـریــہ ے بے صــِـداے تِو

دَر شبـــ بے خــُـروش مـَטּ چنـــگ غــَـریبـــــ عشــق ڪُو

تا بــہ نــَواے غـــَـم زَند نغمــہ ے آشناے تـو

بــر سـَــر سجــده گاه دلــــ سـُوختــہ جاלּ نشستـہ اَم

تا دَمــ آخــــریـטּ نـَفـَـس بــَـر لب ِ مـَטּ دُعاے تـو

قـصــہ ے نا تــَــمام دلــــ با تـو تـــَـمام مے شــَود

شاخــہ ے سبــــز آرزو گل دهــَـد اَز صـَـفاے تـو

دَست خیالے خـِـرد خـُوشــہ ے گل سبـَد سبـَد

چیـــده ز ِ باغ آسـِماלּ شَبـــ همــہ شَبـــ بــراے تـو

عَطــــر تـــَـرانــہ هاے تـَر شعــــر ِ نگفتــہ ے سحــَـر

داشت نَسیــم خُوش خبـــَـر از گل گفتــہ هاے تـو

اِی همــہ آرزوے مـَטּ خوب ِ فـــِـرشتــہ خــُوے مـَטּ

شاخ ِ بهشتے غــَــزَل ریختــہ گل بــہ پاے تـو

«مـَטּ ڪِــہ مَلـــول گشتمے از نـَفـَس فـــِـرشتــگاלּ

قـالُُ و مَـقال عالمے مے ڪِشم از بــَـرای تـو»

نصرالــہ مردانے «ناصر»

درد دل...

حـَـرفی که تــُوی دلـــ تــ بمــُونه و هیــــچ وَقـت نتـــونی بـــِـزنیش حــَـرف نیـست؛ درده...!

بوی تو را...

نکند بـُـوی تــو را باد به هـر جا ببــرد

خــوش ندارم دل ِ هـر رهگــُـذری را ببــری...

حس خوب دلتنگی...

آدمــ ها گاهے دلـــ شاטּ مے خواهد

دلـــ ڪسے برایشاטּ تنــگ شود

دلـــ شاטּ براے ڪسے تنــگ شود

دلتنــگے ، با همـﮧ سختے اش ، حـِس خوبے ست...

تو دریایی و من بی خانمان...

ماهے سـُــرخ دلمـــ مے گــوید...

مـَטּ از اینجــا خواهم گــُـریختـــ،

مـَטּ از تُنـــگ تنــهایے هایمــ،

آرامــ و بے صــِـدا به ســوے دریاے تــو خـواهم آمــد...

و فــَـــرقے هم نمے ڪُند

ڪِـﮧ خانـﮧ اے داشته باشم یا نـﮧ!

تــو دریایے و مـَטּ بے خانماטּ...

و آטּ ڪسے ڪِـﮧ مے گــُـریـزد،

از گــُــم شـدن نمے تــَرسـد...

دل که می گیرد...

زخـــ ــم ها بسیار اما نـُوشـداروها کم است

دلــــ❤ که می گیــــرد تمام سِحـــر و جـادوها کم است

رضا نیکوکار

در دل یک استکان...

عشق گاهی در دل یک استکان جا می شود...

نشانی بهشت...

کسی نشانی بهشت را نــداشت

و خــداوند

مـــادر را آفــــرید !



سکـــوت می کنم در برابر واژگانی که تـو را به خاطـــــر می آورد...

و آرزو می کنم خـــورشید تابان وجــود هر بهشت

بر گستــــره ی جان های خاکـــی آدمیان تابنـــده باشد...

تا باران ببــارد...



ضـــــربان قلبــــم...

بستـگی به صـــــدای نفـس های مــادرم دارد...