تــنــهـایـــی را دوســتــــ دارمـــــ ....
تـنــهــایـــی را دوســتــ دارمـــ .
عـــادت کـــرده ام کــ ه تــنـها بــا خــــودم بــاشــم ،
دوستـــی میـــگفـت عیـــب تـنـهایـــی ایـن است کــ ه عـــادت میـــکنـی خــودت تــصمیـــمـی مـــی گیـــری،
تـنـها بــ ه خیـــابـان مــی روی، بــ ه تــنـهایـــی قــــدم میـــزنـــی ....
پـــشت میـــز کافـــی شــاپ تــنـهایـــی مـــی نــشیــنـی و آدم هـــا را نـــگاه میـــکنـــی ،
ولـــی من بــ ه خـــاطـر همیـن حــــس دوستـــش دارم ....
تـنـها کــ ه بـــاشــی نـــگاهت دقـیـــق تــــر مـــی شـــود و مـعنــا دار ؛
چــیـــزهــایـــی مـــی بـیـنـــی کــ ه دیـــگران نـمـــی بـیـنـنــد،
در خیـــابــان زود تــر از همـ ه میــفهمـــی پــایــیـز آمـــده و ابـــرهــا آسمـان را مـحکـــم در آغــوش کشیــــده انـــد
میــتـوانـــی بـــی تـــوجـ ه بــ ه اطــراف، ســاعت هــا چـــشم بــ ه آسمــان بـــدوزی و تــــولد بـــاران را نـــظاره گــر بــاشـــی....
بــــرای همیـن تــنـهایـــی را دوســتـــ دارمــــ
زیــــرا تـنـها حـــسـی است کــ ه بــ ه من فــــرصت مـــی دهـــد خـــودم بــاشــم
بــا خـــودم کــ ه تـــعارف نـــدارم
ســال هـاست بـــ ه تــنـهایـــی عــادت کـــرده ام....
حـــل شــده ام، مــثــل یــــک مـــعمـا !
راسـت مـــــی گفتـــی کــ ه خیــلــــی ســـاده ام ....
