مـــادر که می رود ،
چیـــزی درون انسان گــُم می شود
هــر طرف را که نـــگاه می کنی...
هــر طرف که مــی روی
چیـــزی درونت نیـست
گــُم شده است...
ته دلــــ ت خالـــی ست همیشــه
انگار عضــــوی از بـدنت نیـست
قلبــــ تـــ...
قلبـــ تـــ نیـست
بــــرای همیــــشه....!
ماهے سـُــرخ دلمـــ مے گــوید...
مـَטּ از اینجــا خواهم گــُـریختـــ،
مـَטּ از تُنـــگ تنــهایے هایمــ،
آرامــ و بے صــِـدا به ســوے دریاے تــو خـواهم آمــد...
و فــَـــرقے هم نمے ڪُند
ڪِـﮧ خانـﮧ اے داشته باشم یا نـﮧ!
تــو دریایے و مـَטּ بے خانماטּ...
و آטּ ڪسے ڪِـﮧ مے گــُـریـزد،
از گــُــم شـدن نمے تــَرسـد...
گاهـــی حــجـم دلتــنگـــی ـــهایــم آنــقـدر زیـــاد مـــی شـود
کــ ه دنــیـا بـا تـــمام وسعـتـش بـرایـــم تــنـگــــ مـــی شـود
دلتـــنگـم.....
دلتـــنگ کســی کــ ه گـــردش روزگـارش بــ ه مـا کــ ه رسیـــد از گــردش ایــستـاد
دلتـــنگ کســـی کــ ه دلتــنگـــی ــــهایـم را نــدیـد
دلتــنگ خـــودم.....
خـــودی کــ ه مــدتـهاستـــ گــم کـــرده ام ...
گــذشتـــ دیـــگر آن زمـان کــ ه فـقـــط یکبـار از دنــیـا مـــی رفـتـیم
حـــالا یکبــار از شهــر مـــی رویــم
یــک بــار از یـــاد،
یــک بــار از دل،
و یــک بــار از دســتــــ ...
کـوچـ ه هــا را بــلد شــدم ....
خیـابــان هــا را ....
مـغازه هــا را ....
رنـــگ چـــراغ راهنـــمایـــی را ....
جـــدول ضــرب را ....
و دیـــگر در راه هیـــچ مــدرسـ ه ای گـُـم نـمــی شــوم ....
امـــا هنـــــوز گاهــــی میــــان آدم هــا گـــم میــــشـوم ....
آدم هــا را خـــوب بـــلد نیـــستــم ....!
در انتـهای هــر سـفر
در آییــنه
دار و نـدار خویــش را مــرور مــی کنم
این خــاک تیــره ایــن زمیــن
پاپــوش پــای خستــه ام
این سقــف کوتــاه آسمــان
سرپــوش چشـم بســتـه ام
اما خـــدای دل
در آخریــن سـفر
در آیــینـه به جـز دو بیــکرانه کــران
به جز زمیــن و آسمـان
چیــزی نمـانـده است
گم گشــتـه ام ‚ کجـا
ندیــده ای مــرا ؟
