مــن، از تمام آسمـــان یکــ بــــاران را مـی خـواهـم ...
و از تمــــام زمیــــن ، یکــ خیـابـان را ...
و از تمــــام تـــــو ، یکــ دستــ کـ ه قفــــل شـده در دستــ مـــــن ...
مــن، از تمام آسمـــان یکــ بــــاران را مـی خـواهـم ...
و از تمــــام زمیــــن ، یکــ خیـابـان را ...
و از تمــــام تـــــو ، یکــ دستــ کـ ه قفــــل شـده در دستــ مـــــن ...
هـنـوز هـمــ گـاهیــ
دلـتـنگتــ میـ شَـوَم ... بی آنکـ ه بخـواهم ...
دلـتـنگــ بـودنتــ ...
حـتـی هـمـان بــودن کم رنـگتــ...
خـیـلیــ وقتــ بـود کـ ه دلـم میـ خـواستــ بـگویـم
دوستـتـــ دارمــ........
تــو کـ ه غـریـبـ ه نیـستـیــ
دیـگـــر نـمیـ تـوانــم خــودم را بـ ه آن راهــی کـ ه
نمیـ دانـم کـجـاستـــ بــزنــم...
دلــم هـمـان راهیــ را میـ خـواهـد
کـ ه تـو در امــتـدادش ایـستــاده بـــاشیـــ
هـمـان تـمـام راهـ ـهـایی کـ ه میـ گـویـنـد بـ ه
عــــشـــق
خـتــم میـ شــود
روزتــــ مبـــــارکـــــ مــــهربــــانــــــم
امـــروز روزِ تــــوستــــ ، ای مـــهربـان تــریـــن فـــرشتــ ه ی خــدا ...
بـــگو چـــگونــ ه تـــو را در قــابــــ دفـتـــرم تـــوصیــفــــ کنــــم؟
صبـــر و مـــهربـانـیـتــــ را چـــطور در ابـــعاد کـــوچـکــــ ذهنــــم جــــا دهـــم؟
آن زمـــان کــ ه خـــط خــطی هــای بــیقــــراری ام را بـــا مهـــر و مــحبّـتـتــــ پـــاکــــ مـــیکـــردی
و بـــا صبـــــر و بــــردبــــاری کلمــ ه بــ ه کلمــ ه ی
زنــــدگـــــی را بــ ه مـــن دیــکتــ ه مـــیگفـتـــی خـــوبــــ بــ ه خــــاطرم مـــانـــده اسـتـــــ ....
و مـــن بــــاز فــــرامـــوش مــــیکــــردم مــحـبـتـــــ تــشدیــــد دارد ....
در تـــمام مــــراحل زنـــدگــــی، قـــدم بـ ه قـــدم، هــم پـــای مـــن آمـــدی، بـــارهــا بـــر زمـیــن افــتــادم
و هـــر بــــار بـا مـــهربـانـــی دستــــم را گـــرفـتــــی ...
آری، از تــــو آمــــوخـتـــــم، حتــــی در سخـــتـــــ تـــریـــن شـــرایـــط، امیـــد را هـــرگــــــز از یــــاد نـبــرم ...
یــــادم نـمـــــیرود چــ ه شـبــــ ــــها کــ ه تــــا صبــــح بـــر بـــالیـــنِ مــن،
بـــوسـ ه بـــر پــیـشانــیِ تــبـــ دارم مـــیزدی و چــ ه روزهــا کــ ه بـــا مــــهر مــــادرانــ ه اتــــ لقـمـ ه ــــهای عشـــق را در دهــــانـــم مــــیگـــذاشـتــــی
و مــــن بـــاز لــجبـــازتـــر از همیــشـ ه دستــتــــــ را رد مـــیکــــردم! وقـتـــــی بــوسـ ه بــــر دستــــان چـــروکیـــده اتــــ مــــیزنـــــم،
یـــاد کـــودکـــــیام مــــیافـتـــــم کـ ه همـیـشـــ ه بــ ه خـــاطر لطــافـتــــ دستـانتـــ
بـ ه همـ ه فـخـــر مـــیفـــروخــتــــــم
و حــــال بــ ه خـاطـــر خـــشکـی دستـــانـتــــ بــا افـــتـخـار مـــیگـــویـــــم
ایــــن دستــــان مــــادر مـــن اســتـــــ کــ ه تـــمام زنـــدگــــیاش را بـــ ه پـــای مــــن گـــذاشــتــــ ؛
مـــن بـــا نــــوازش همیـــن دستـــ ـــها بــــزرگــــ شــــدم و امــــروز بـــا تــــمام وجــــودم مــــیگـــویــــم:
مـــــــادرم مــــدیـون تــــمام مـــهربـانــــیهــایــتـــــ هستــــم
و کمــی کمـتـــر از آنــچــ ه تــــو دوستــــم داری، دوستــتــــــ دارمـــــ ....
------------------------------
فریده سلیمانی
بـــرای تــــو ....
بـــرای تـــو و خـــویــش
چـــشمانـــی آرزو مـــی کنــــم
کــ ه چـــراغ هـــا و نـــشانــ ه هـــا را
در ظلـماتــــ مـان بـبـینـــد،
گــوشـــی
کــ ه صـــداهـا و شـنــاســ ه هـا را
در بـیــهوشــی مـان بــشنـــود،
بـــرای تــو و خــویـــش،
روحـــی
کــ ه ایــن هــمـ ه را
در خـــود گیـــرد و بـپــذیــرد،
و زبـــانــــی
کــ ه در صـــداقــتــــ خــود
مــا را از خــامــوشــی خــویــش
بیـــرون کـشــد
و بـــگذارد
از آن چــیــزهـا کــ ه در بـنـدمان کشـیــده اسـتـــ
سخــن بــگوئــیــم...
شاملو
من آن مــــوجـــم کــ ه عــشـقــتـــــ ســـاحـلـــــم شـــد...
عشـــــــق با مـــــداد!
چــ ه خــــوب مــــی شد اگر تو دنیا عشــــــــــق رو با مـــــداد نمی نوشتیم!
همه با مـــــــداد می نویسن که اگه روزی تو خوش خطــــــــی پیشرفت کردن پاکــــــش کنن!
اما وقتی پاکـــــــش می کنن این کاغـــــذ نیست که چــــــروک میشــــــ ه!
این یک قلـــــــبـــ ه.... برای هرکســــی که میخواد باشـــــ ه!
پاکــــنت رو محـــکم می کشـــــی روش!
یک وقتایــــــــی کاغــــــذ هـــــــیچ چیزش نمیشــــ ه!
یک وقتایــــــی چــــــروک میشـــــ ه!
یک وقتایـــــی پاره میشـــــ ه!
اما من عشـــــــق تو رو با خودکار تو دلـــم نوشـــتم!
حیف شد!
دلم رو شـــکوندی لاکــــش گـــــرفتم!
اما یکبار دیگه عاشـــــقتـــــــ شدم!
شدم مجــــــــنون!
اما این بار کار مجـــــــــنون رو تکــــــــرار کردم!
عشـــــــــق را روی سنگـــــــی نوشتم با دستــــــ خـــــــودم!
هزارسال میگذره ولــــــی هــــــنوز هرکــــــــی میاد می فـــهمــــــ ه که من عاشــــــقتـــــ بودم!
حـــــیف!
باد!
باد پاکــــــــش کرد!
به مـــــــــرور زمان!
.
.
.
.
.
.
.
تازه فــــــهمیدم مـــــــردم چه می گویند:
عشـــــــــق زمان را ازبین می برد و زمان عشـــــــــــق را!
کســی از جنــس بــاران ....
بــاران کــ ه مـــی بــارد
بـــایــد کســی بـاشــد، کســی از جنــس بــاران
بــا پــنـجــره ای بــاز و در انــتــظار ...!!!
بـــوی خــوش خـــاک ، سرمــای دلپــذیــر هـــوا
مـــوسیــقــــی زیـــبـای بــاران
بــا تـــرنـــم صـــدای تــبــش قـــلب ها
بــاران کــ ه مـــی بـــارد بـــایــــد کســـی بـــاشـــد
کســی از جنــس بـــاران ... !!!
حــواسمــون بــاشـ ه .....
دل آدما...!!
شیشـ ه نیست که روی آن...!!
* هــــــا * کنیم...!!
.
.
.
.
.
بعد با انگـــشت قـــ♥ ـلب بکشیم و...!!
وایسیم آب شـــدنش رو تماشــــا کنیم...!!
و کیـــــف کنیم...!!
رو شیشه نـــازک دل آدمـــا...!!
اگـــه قلبــــــ♥ ـــی کشیدی...!!
باید مــــــــردونـ ه پـــــــاش وایســــتی...!!
دلتنـگی...
هر چند کـ ه دلتـنــــگ تــر از تـُنـگ بــلورم
با کوه غمــت سنـگ تـــر از سنــگ صبـــورمـــ
انــــدوه من انـبـــوه تـــر از دامن الـوند
بـشکوه تــــر از کوه دمـــاونـد غــرورمـــ
یک عمــر پـــریـشانــی دل بستـ ه بـ ه مـــویـی است
تـنــها سر ِ مــویـی ز سر ِ مــوی تـــو دورمـــ
ای عشق بـ ه شـوق تـــو گـــذر مــی کنـــم از خــویــش
تــو قــاف قـــرار من و من عیــن عبـــورمــــ
بـــگذار بـ ه بـــالای بـلنـــد تـــو بـیــــالایـــمـــ
کز تـیـره ی نـیـــلوفـــرم و تـشنـ ه ی نــــورمــــ