مـی خواهــم بــرای آسمـان شعر بــگویــم
آسمـان آبــ ـ ـی است ...
نـ ه خاکستـــری است ...
نـ ه ابـــ ـ ــری است ...
نـ ه قـرمـ ـز است ...
ای وای آسمـان سـیــاه شد ...
آسمـان در شــعر من
مـــــــــــــــــــــــــدام
رنگ عـــوض میکند ...
اصــــــــــــــــــلا
آسمـان آسمـان است دیـگر .....
این که دیـگر شعر لازم ندارد !!!
دلتنـگی...
هر چند کـ ه دلتـنــــگ تــر از تـُنـگ بــلورم
با کوه غمــت سنـگ تـــر از سنــگ صبـــورمـــ
انــــدوه من انـبـــوه تـــر از دامن الـوند
بـشکوه تــــر از کوه دمـــاونـد غــرورمـــ
یک عمــر پـــریـشانــی دل بستـ ه بـ ه مـــویـی است
تـنــها سر ِ مــویـی ز سر ِ مــوی تـــو دورمـــ
ای عشق بـ ه شـوق تـــو گـــذر مــی کنـــم از خــویــش
تــو قــاف قـــرار من و من عیــن عبـــورمــــ
بـــگذار بـ ه بـــالای بـلنـــد تـــو بـیــــالایـــمـــ
کز تـیـره ی نـیـــلوفـــرم و تـشنـ ه ی نــــورمــــ
مــا چــــون ز دری پـــای کشـیـــدیـــم ... کشـیــدیــم
امـیــد ز هـر کس که بـریـــدیـم ... بـریـــدیــم
دل نیـست کبــوتـر ... که چـــو بـرخاست ... نـشیـــنـد
از گـوشه بـــامــی که پــریـدیـم ... پــریــدیــم
رم دادن صیــــد خـــود ... از اغـــاز غـلط بــــود
حالا که رمــا نـدی و رمـیـــدیـــم ... رمـیـــدیـــم
کـــوی تــــو که بــــاغ ارم و روضه خـــلـد اسـت
انــــگار که دیــــدیـم نـدیـــدیـــم ... نـدیـــدیـــم
صـد بـــاغ بـهــــار است و صـلای گـــل و گـــلشن
گــــر میــــوه یـــک بــــاغ نـچـیـــــدیـــم ... نـچــیــدیـــم
سـر تــــا بـه قــــدم ... تـیـــغ دعایــیــــــم و تـــو غـــافــل
هـــــان واقــــف دم بــــاش رسیـــدیـــم ... رسیـــدیـــم
وحــــشی سبـــب دوری و ایــن قــسم سخــن ها
ان نیــــست که مــا هـــم نشـنـیــدیــــم ... شنـیــدیـــــم
وحـشـــی بـافـقـــی
با تــوام
ای لنــگر تـسکیـــن!
ای تــکان مـــوج های دل!
ای آرامـش ساحــل!
با تـــوام
ای نــور !
ای مـنـشور!
ای تــمام طیـــف آفـتــابـــی!
ای کبــود ارغـوانـــی!
ای بـنـفشابـــی!
با تــوام ای شــور!
ای دلـشوره ی شـیـریـن!
با تــوام
ای شــادی غـمگیـن!
با تــوام
ای غـم!
ای غـم مبـهم!
ای ...
نمیدانم!
هـر چـه هستـــی بـاش!
اما کاش ...!
نه جز اینم ارزویی نیست :
هـر چه هستـی بـاش!
امـا .... بـاش!
مـرحـوم قیـصر امیــن پــور
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ی ویرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگه داری دیوانه ندارد
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
در بزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست
آن شمع که می سوزد و پروانه ندارد
در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ی ویرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگه داری دیوانه ندارد
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
تا چند کنی قصه ی اسکندر و داراب
تا چند کنی قصه ی اسکندر و داراب
ده روزه ی عمر ده روزه ی عمر
این همه افسانه ندارد
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای دراین خانه ی ویرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگه داری دیوانه ندارد
♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥ ♫ ♥
حسین پژمان
کاش بـارانــی ببـارد
قلب ها را تــر کنـد بـگـذرد
از هـفت بنـد ما صدا را تـر کنـد
قطره قطره رقص گیــرد روی چتــر لحظه
رشتـه رشتـه مویــرگ های هـوا را تـر کنـد بـشکنـد
در هم طلسم کهنه ی ایـن باغ را
شاخه های خشک بــی بار دعـا را
تـر کنـد مثـل طوفـان بـزرگ نـوح
در صبـحــی شـگفـت
سرزمیـن سینه ها تا نا کجا را تـر کنـد
چتـر ها تان را ببـنـدیـد ای به ساحل مانـده ها
شـاید ایـن بـاران که مـی بـارد شمـا را تـر کنـد
سـهـراب سـپـــهری
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطفها میکنی ای خاک درت تاج سرم
دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
ای نسیم سحری بندگی من برسان
گو فراموش مکن وقت دعای سحرم
خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار
و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم
حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل
دیده دریا کنم از اشک و درو غوطه خورم
پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم
حافظ علیه الرحمه
چقدر فاصله اینجاست بین آدم ها
چقدر عاطفه تنهاست بین آدم ها
کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد
و او هنوز شکوفاست بین آدم ها
کسی به خاطرپروانه ها نمی میرد
تب غرور چه بالاست بین آدم ها
و ازصدای شکستن کسی نمی شکند
چقدر سردی وغوغاست بین آدم ها
میان کوچه دل ها فقط زمستانست
هجوم ممتد سرد ماست بین آدم ها
ز مهربانی دل ها دگر سراغی نیست
چقدر قحطی رویاست بین آدم ها
کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند
غروب زمزمه پیداست بین آدم ها
و حال آینه را هیچ کس نمی پرسد
همیشه غرق مدا راست بین آدم ها
غریب گشتن احساس درد سنگینی ست
و زندگی چه غم افزارست بین آدم ها
مگر که کلبه دل ها چقدر جا دارد؟
چقدر راز و معماست بین آدم ها
سلام آبی دریا بدون پاسخ ماند
سکوت ، گرم تماشاست بین آدم ها
چه ماجرای عجیبی ست این تپیدن دل
و اهل عشق چه رسواست بین آدم ها
چه می شود همه از جنس آسمان باشیم؟
طلوع عشق چه زیباست بین آدم ها
میان این این همه گل های ساکن اینجا
چقدر پونه شکیباست بین آدم ها
تمام پنجره ها بی قرار بارانند
چقدر خشکی و صحراست بین آدم ها
و کاش صبح ببینم که باز مثل قدیم
نیاز و مهر و تمناست بین آدم ها
بهار کردن دل ها چه کار دشواریست
و عمر شوق،چه کوتاست بین آدم ها
میان تک تک لبخندها غمی سرخ ست
و غم به وسعت یلداست بین آدم ها
به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو
دلت به وسعت دریاست بین آدم ها......
از تمام رمز و راز های عشق
جز همین سه حرف
جز همین سه حرف ساده ی میان تهی
چیز دیگری سرم نمی شود
من سرم نمی شود
ولی..
راستی
دلم کـه می شود
"قیصر امین پور"
