درد دل...

حـَـرفی که تــُوی دلـــ تــ بمــُونه و هیــــچ وَقـت نتـــونی بـــِـزنیش حــَـرف نیـست؛ درده...!

دل که می گیرد...

زخـــ ــم ها بسیار اما نـُوشـداروها کم است

دلــــ❤ که می گیــــرد تمام سِحـــر و جـادوها کم است

رضا نیکوکار

چه اوقات سختی...

چه اوقات سختـــی که بـر مـن گـذشت!

گـواهِ دلِ ریـشِ مـن، ماه بـود!

دمـی شک نکـــردیـم به شاه ‌راه ‌ها ،

دریــغا که بی‌ راهه ‌ها راه بـود!

خاری در دل...

از گلی که نچیده ام

عطری به سر انگشتم نیست

خاری در دلــــ است ...

شمس لنگرودی

انار ترک خورده...

علــم پزشکـی ثابت کرده است که شکســــتـن دل واقعیت است.

یعنی وقتــی دل کســی میشکنـــــد در قـلب اتفاقــی می افتد

مثـل یک خـون ریــزی کوچـک یا یک جـــراحت !

مثل جــراحت های کوچکـــی روی پــوسته ی انـار که آرام آرام

زیــــاد مـی شود تا انــار تــــرک مـــی خــورد.
 
چنـــد وقتـــی است که نمیــــدانم جـــراحت های روی قلبــــم را

مدیــــون تـــو هستم ،که قلبــــم را شکستــــی ،

یا مدیـــون دانــه های انــار قلبــــم که زیـــاد عاشـــق شدنـــد ،

در آن فضـــای بستــه ، دوام نیـــاوردنــد و قلبــــم را شکافتــند ...!

بـی خیـــال...!

مهـــم این است که " لیلـــی" انــار تـــرک خـــورده دوسـت دارد...!

آخـــر ِ پائــــیز...

آخـــر پـاییــــز شـد!

میـشمارم:

اشـکــ ـهای ریختــه را...

...سیـــگار های سـوختــه را!

...مـوهای سفیـــدم را!

...چـــروکـ ـهای پیـشانـی ام را!

...جـای زخـمـ ـهایــم را!

...تــکه های شکسـته ی غـــرورم را!

...بغـض های فـــرو خـــورده ام را!

..."دوستـت دارم" ها و "عاشقتــم" گفتــن های روی دلــم مانــده را!

...شبــ ـهای مــُـردنم را!

...در آخـــر هم مهمتـــریـن دارایـــی ام را میـــشمارم!

...دوسـتـــــ داشتـنتـــــ را...

سیب دلم ای دوست...

امشـب کسـی بـه  سیـب دلــم  ناخنـک زده  است!

بــر زخمــ ـهای کهنـــه ی  قلبـــم نمـک زده است!

ایـن غــم نمــی رود بـه خـــدا از دلــم، مخـــواه!

خــون است اینـکه بـــر جگــــر ِ مـن شتـک زده است

قصـــدم گلایــه نیــست، خــودت جــای مـن، ببـیــن

مـا را فقــط نـه دوسـت، نـه دشمـن، فلـک زده است!

امـــروز هــم گـــذشت و دلـت میـهمان نـشد

بــر سفـــره ای که نـان دعــایـش کپــک زده است!

هــر شب مـن -آن غــریبـه کـه بـاور نمــی کنـد

نــامــــرد روزگار، بـه او هـم کلـک زده است-

دارد بــه بــاد مـی سپـــرد ایـــن پیــام را:

سیــب دلـــم بـــرای تــو ای دوست، لــک زده است!

می شماری درد هایت را...

 

ایـن قانـون طبیــعت است

زخـــم که میخـوری اعتـمادت به آدمــ ــها سسـت میـشود

و بــاورت رنـگِ شـک مـی گیــرد

آن وقـت تنــها تـر از همیشه مـی نشینــی

کنــجِ زنـــــــدگی و مـی شماری درد هایـت را.....!

لب اگر باز کنم...

مـن که در تـُنـــگــــ بـــرای تــو تـــماشا دارمــ

بـا چـــه رویـــی بنـــویسم غـــم دریــا دارمــ ؟

دل پـُــر از شـوق رهایـــی است، ولـــی ممکـــن نیـست

بـه زبـــان آورم آن را کــه تمنــــا دارمــ

چیـــستم؟! خـاطـــــره ی زخـــم فــــرامـوش شــده

لــب اگـــر بـاز کنـــم با تـــو سخـــن هـا دارمــ

با دلــــت حســـرت هم صحبتــی ام هـست، ولــی

سنــگ را بـا چــه زبـانـــی به سخــن وا دارمــ ؟

چیــــزی از عمــــر نمــانـــده ست، ولـــی مــی خـواهـمــ

خـــانه ای را کــه فــــرو ریختــه بــر پـا دارمــ

استاد فاضل نظری

آسمان دل من...

در ایـن بـهبــوهـ ه ســرما دلــی گــرمــی داشتـم

و آنــهایــی کــ ه وارد شــدنـد قطعــ ه ای از پـازل دل مــن را بــرداشتــنـد

و در دل خــود گــذاشتنــد امـا نــفهمیـدنـد جـنـس دل مــن بـا دل آنـــها شـایـــد یــکرنــگ نــبـاشــد

و پـازل دل خــود را بـــر هـــم ریــخـتــنـد

و مـقـصـــر مــن شــدم آخــ ه تـــو کلبــ ه ســوتـــ و کــور تـاریـکـــ قلبــم خــورشیــد کـ ه جــا نـمیشـ ه...

در ایــن لحـظاتـــ دعــا میــکنـم هــر جــا هستــنـد بـاشنــد آسمـانـشان ارغـــوانـــی