بعد ازین...

بـــس که بد دیـــدم ز یاران به ظاهــــر خوب خود

بعـد از ایـن بر کودک دل سخت گیـــری می کنم

صائب تبـریـــزی

سیب دلم ای دوست...

امشـب کسـی بـه  سیـب دلــم  ناخنـک زده  است!

بــر زخمــ ـهای کهنـــه ی  قلبـــم نمـک زده است!

ایـن غــم نمــی رود بـه خـــدا از دلــم، مخـــواه!

خــون است اینـکه بـــر جگــــر ِ مـن شتـک زده است

قصـــدم گلایــه نیــست، خــودت جــای مـن، ببـیــن

مـا را فقــط نـه دوسـت، نـه دشمـن، فلـک زده است!

امـــروز هــم گـــذشت و دلـت میـهمان نـشد

بــر سفـــره ای که نـان دعــایـش کپــک زده است!

هــر شب مـن -آن غــریبـه کـه بـاور نمــی کنـد

نــامــــرد روزگار، بـه او هـم کلـک زده است-

دارد بــه بــاد مـی سپـــرد ایـــن پیــام را:

سیــب دلـــم بـــرای تــو ای دوست، لــک زده است!

مراقب قلب ها باشیم...

مــراقـبــ قـلبــ ـها بـاشیــم !!!

وقـتــی تــنهایـیم ، دنـبال دوسـتــ مـی گـردیـم

پــیدایـش کـ ه کـردیـم ، دنـبال عیـبـ ـهایـش مـی گـردیـم

وقـتــی کـ ه از دسـتــ دادیـمش ، دنـبال خـاطـراتـش مـی گـردیـم

و همچنـان تـنها مـی مانـیم

هیـچ چـیز آسـان تـر از قـلبــ نمـی شـکنــد !!!

(ژان پـل سـارتـر)

می نویسم دوست...

مــی نـویــسم دوســـتــــ ...

بــعضــــی هـــا...

بـعضـــی هــا تـــا مـــی تـــوانـنـــد سعـــی مــی کنـنــد آدم را درکــــ نــکنـنـــد

شــایـــد از عــواقــبــش میـــتــرسـنـــد


بــعضـــی هــا تــا مـــی تــــوانــنـــد قـــانـعـتــــ مـــی کنــنــد کــ ه تــو را درکــــ کـــرده انـــد

از عـــواقـــبــــ هـــم هــمـچـیـــن بــدشان نــمی آیــــد



بــعضـــی هـــا واقـــعا درکــتــــ مـــی کنــنـــد چــون دوستــتــــــ دارنــــد؛

چــــون یـــاد گـــرفـــتــ ه انـــد مـــا آفـــریــــده شـــده ایــــم

تــــا همـــدیــــگر را دوســـتــــ داشــتـــ ه بــاشـیـــم،

بـــ ه هــم کـــمکــــ کنـیــــم...