نمیدانم چه میخواهم...

نمـی دانــم چه مــی خـــواهـم بـگـــویـم

زبـانـــم در دهان بـاز بستــه است

در تـنـــگ قفـس بـاز است

و افـــسوس که بـال مــُــرغ آوازم شکسـتـه است....

مرا با من رها کنید...

خـستــه ام ....

خـستــه تـــر از تـمام خستگــی هایــم ...
بسان بیـابـان خشکــی که خــو گـــرفتـه بـاشـــد به خشکسـالــی

و در خـواب هـم نــدیـده بـاشــد خنـکای آب را

بسان خـاری بــی تــصـور بـاران
... خـستــه ام ....
مـــرا بـا مـن رهـا کنیــد اگـــر بـاران نیـستیـــد....

حالم بی تو اصلا تعریفی ندارد...

حس متـرسک مــزرعه ای را دارم

که گاهــی از تنـهایــی پـــرنـده ای به متـرسک پـناه مـی آورد

تعـــریـف از خـود نباشــد

ولــی اینـجــا حـالـم بــی تــو اصــلا تعــــریفـی نـــدارد....

لب اگر باز کنم...

مـن که در تـُنـــگــــ بـــرای تــو تـــماشا دارمــ

بـا چـــه رویـــی بنـــویسم غـــم دریــا دارمــ ؟

دل پـُــر از شـوق رهایـــی است، ولـــی ممکـــن نیـست

بـه زبـــان آورم آن را کــه تمنــــا دارمــ

چیـــستم؟! خـاطـــــره ی زخـــم فــــرامـوش شــده

لــب اگـــر بـاز کنـــم با تـــو سخـــن هـا دارمــ

با دلــــت حســـرت هم صحبتــی ام هـست، ولــی

سنــگ را بـا چــه زبـانـــی به سخــن وا دارمــ ؟

چیــــزی از عمــــر نمــانـــده ست، ولـــی مــی خـواهـمــ

خـــانه ای را کــه فــــرو ریختــه بــر پـا دارمــ

استاد فاضل نظری

به غم وعده مده...

نـ ه تـو مــی مانـــی نـ ه انــدوه

و نـ ه هیــچ یــکــ از مـــردم ایــن آبـــادی

بــ ه حبــاب نــگران لــبــ یـــکــ رود قــسم

و بــ ه کـوتاهــی آن لحـظ‌ـ ه شـادی کـ ه گـذشت

غـصـ ه هــم خـــواهـد رفـت...

آنـچـنانــی کـ ه فـقــط خـاطــره ای خــواهـد مـانـــد

لحــظـ ه ها عـــریـانـنـــد

بـ ه تــن لحــظـ ه خــود جـامـ ه انــدوه مپــوشان هـرگـــز

تــو بـ ه آیـیـنــ ه ، نـ ه! آیـیـنــ ه بـ ه تــو خـیـــره شــده ستـــ

تــو اگـــر خـنـده کنـــی او بـ ه تــو خـواهـد خــنـدیــد

و اگــر بـغـض کنـــی

آه از آیـیـنــ ه دنـیــا کـ ه چـ ه هـا خــواهـد کـــرد

گنـجـ ه دیــروزتـــ ، پــر شـــد از حـسرتــ و انــدوه و چـ ه حـیـفــ!

بسـتــ ه هـای فــردا هـمــ ه ای کـاش ای کــــاش!

ظــرف ایـــن لحــظــ ه ولـیکن خــالــــی سـتـــ

سـاحـتـــ سیــنـ ه پــذیـرای چــ ه کس خــواهـد بــود

غـــم کــ ه از راه رسـیـــد در ایــن خــانـ ه بـــر او بــاز مـکن

تــا خـــدا یـکــ رگــ گـــردن بــاقـــــی سـتــ

تــا خـــدا مــانــده بــ ه غــم وعـــده ایــــن خــانــ ه مـــده! ....

کیـــوان شاهـبـــداغـــــی

سفید کمرنگ...

از میـــان مـــدادهـایـــم ...

"ســفـیـــد کـمــــرنـگ" را بــر مـــی گــزیــنــم ...

و حـــضـورم را نــقــاشـــی مـــی کنــم ...!


و ای کـاش بـــ ه زمـــانـــی بـر مــی گشتــیــــم

کــ ه تــنــــها غــــم زنـــدگـــی مــان

شـــکستــن نـــوک مـــدادمان بــــود ...

دلتنگ می شوم...

گاه دلتنگ می شوم

دلتنگ تر از همه دلتنگی ها

گوشه ای می نشینم

و حسرت ها را می شمارم

و باختن ها

و صدای شکستن را!

نمی دانم

من کدامین امید را ناامید کردم؟

و کدامین خواهش را نشنیدم؟

و به کدامین دلتنگی خندیدم؟

... که چنین دلتنگم!!!

دلتنگ در حسرت

خدایا...

نمی دانم که با این ناسپاسی، چگونه تمنایم را از تو طلب نمایم.

از تو که خورشیدی را در زمستانی ترین روزهای زندگیم تاباندی،

به خود بالیدم که چنین عزیز درگاهت بوده ام!

اینک خورشیدم در افق آرزوها در حال غروب است؛

و مانده ام دلتنگ در حسرت آرزوهای مانده بر دل

و هراس از سکوت و تنهایی ِ شب...

بازم عید نوروز...

تمام کودکیش شده حسرت...

حسرت نداشتن ، نخواندن ، نخریدن و ندیدن...

شاید بتوانی تمام احساس کودک بودن را برایش زنده کنی...

حتی با یک لبخند ؛ از آن لبخند هایی که سالهاست آدم های این شهر از هم دریغ می کنند...

در این ایام که چشمانمان را زرق و برق دنیا پر کرده یادمان نروند پدران و مادرانی که این روزها

زیر نگاه های منتظر فرزندانشان آب می شوند