گاهــــــی هـــــــزار خـــــــط هم که بنویسی ،
باز هم سنگینی حـــــرفهایــــــــی را در دلتـــــــ حس خواهی کرد،
حـــــرفهایی که نه می توانی به کسی بگویی و نه اینکه آنرا بنویســــــــی ...
گفتـــ ه ها ، قطـــــــره ای از دریای نگفتــــ ه هاست ...
نمیدانـــــم شاید باید چاهــــــــــــی پیدا کرد ...
کــاش ....!
کـاش دلـــــم دنـبـال مـــرهـــم واســ ه زخـــماش نـبـــود...
کـاش سکــــوتــی مـثــل بـخـتــکـــ تـــوی حــــرفـاش نــبـــود...
رنــــگ تــنــهایـــی گــــرفــتــ ه هــمــ ه ی قـــافـیــ ه هـــام...
کـاش هـــمــ ه شعــــرای من اولـــش ای کـاش نــبـــود!
سکوت...
ســـــــــــاکــتـــــــ کـ ه مـــی مانــی...
مـــی گــذارنــد بــ ه حـــساب جـــواب نـــداشـتـنـتـــــ!
عـــــــــــــــــــمراً ... بــفهـمـنـــد داری جـــان میـــکنــی تــا...
حرمـــتـــــــــ هـا را نـگـــ ه داری...
یـــادمـــ بـــاشـد ....
تـنــــها ، دل مــــا دل نـیـست .....
