بعد از آن شب...

شُما ڪِـہ غــَریبـہ نیستید ،

بعــد اَز آלּ شَب ،

دوست داشتَم ،

ڪِسے ، جائے مُنتظــِـرم باشَد...

هایڪو ڪِتاب

و مرگ مردن نیست...

و مــَرگ مــُردלּ نیـست :

و مــَرگ تــَـنها نفــَس نڪِشیـــدלּ نیـست!

مـَטּ مــُرده گاלּ بیشُمارے را دیـده اَم

ڪِـہ راه مے رفتنـد ،

حــَرف مے زدنـد ،

سیــــگار مے ڪِشیدنـد

و خیـــس اَز 、ヽ ヽ ｀｀、 باراלּ ،｀｀ 、ヽ

اِنتـــــظار و تــَنهایے را دَرڪ مے ڪَردنـد ،

شعــــر مے خواندنـد ،

مے گــِـریستنـد ،

قــَرض مے دادنـد ،

مے خنـدیدنـد ،

و گــِـریـہ مے ڪَردنـد...

زنــده یاد حُسیـטּ پـَناهے

نکند تلخ شویم...

چاے را اِنتــــظارے نیستــ اگـــر تلـــــخ اَستــ

و اگـــر تنــهایش بگـــذارے سـَـرد مے شَود

اما ما اِنـساטּ ها را اِنتــــظارے هستـــ

نڪُند تلــــــخ شویم یا ڪِـہ اَز تنـــهایے سـَـرد!

دلتنگی... :(

دلــــ ـتنگی

خوشه انگـــور نیست

که بمانـــد و مویـــز شود...

دلــــ ـتنگی،

بــرگ گل شقایــــق است...

که بی تــو

پشت ایــن پنجــره های همیشه منتظــــر

پــــر پــــر می‌شود...

می‌پـوســـد...

می‌میــــــرد...

در انتظار...

فنـجان چــای روی میـــز در انتـظار یک جُـرعه است

نه تـو می آیــی نه او گـــرم مـی مانـد

چـه گناهــی دارد سماوری که داغ دیـده است؟ ...

چشم انتظار...

پـــرنـده گفـت: کــوچ

درخـت گفـت: آه...

پــــرنــده کـــوچ کـــرد و رفـت تـا بهـــار

درخــت مـانــــد و انــتــــــظار!

ای جان غم گرفته...

ای جـان غـــم گـــرفتـه بگـــو دور از آن نــگاه

در چـشمه کـــدام تبـســـم بشــویـمـت...

ایــن روزها پــوستـــم کمـی نـازکــتـــر شـده

ایــن روزها طاقتـــم کمـی بـی حـوصله تـــر شـده

ایــن روزها انتــظارم کمـی بــی صبـرتـــر شـده

ایــن روزها شبـــ ـهایـم کمـی بــی مـاه تـــر شـده

ایــن روزها دسـتـــ ـهایـم کمـی خــالــــی تـــر شـده

ایــن روزها وجــــودم پــُـر از تَـــرک شـده....

تـلنـگــــر نـــزن ، مـی شکنـــم....

انتـ ـ ـ ـ ـ ـظار...

ایـن چنـــــد مـاه

که منتــــظرت بـودم

به انـــدازۀ چنــــد سال نگـــــذشت

به انـــدازۀ همیـن چنــــد مـاه گـــــذشت

اما فهمیـــــدم

مـاه یعنــــی چـه

روز یعنــــی چـه

لحظــه یعنــــی چـه

ایـن چنــــد مـاه گـــــذشت

و فهمیـــــدم...

گــــذشتــن، زمـــان، انتـــ ــ ــ ــ ـظار

یعنـــی چـه...

دکتــر افشیـــن یداللهــــی

پرستوی مهاجر...

پــــرستـــــو ...







آســمان هستــــ

مـــن هستـــــم

مثــــل یــکــــ پـــرستــــوی مهـــاجــــر بــا حســـی غـــریــبـــــ

امـــا نــ ه بــــرای تــــو و نــ ه بــــرای هیـــچـکس

در کـنار ایـن مـــردم

شــایــــد حـــضور صــدایی نــتـــوانــد

نـــگاه ـهایـــی چنــین سنگیــن را جـا بـ ه جـا کنــد

شــایــد بـــرای بــاور وجـــودم اثــبـاتــــی لازم بـاشـــد

امــا مــن وجـــود دارم

بـــرای تـــنـهایــــی دیــــوار ـهـای اتـــاق

بـــرای انتــظار قلبـــهای بـــدون عکـس

بـــرای تـــرکـــ خـــوردگـــی روح بــاغـچــ ه

مـــن هستــــم بـا قلبـــــی شکـستــ ه

امــا در حـــال تــپیدن جـــدا از همــ ه بـــودنــــها

هـمانـــطور کــ ه آســمان هسـتــــ

تنهام ولی خسته...

تنهام ولی از این تنهایی خستم

این تنهایی حاصل دلی یه که شکستم

به یادش زیر بارون نشستم

منتظر تا روزی که ببخشم