آدمــیزاد در حرف زدن هایش بی ملاحظه است ... !
وقتی میخواهد با منطق حرف بزند ؛ احساساتی میشود ...
وقتی از احساسـش میگوید ؛ آرزوهایش لو میرود ...
وقتی از آرزوهایش یاد میکند ؛ حسرتش رو میشود ...
وقتی حسرت هایش را روشن میکند ؛ منطق میتراشد ...
و اینگونه است که ...
می گسلد بند پیوند همه ی روابطش را ...
ســـر قبر نشسته بودم باران می آمد . . .
روے سنـــگ قبر نوشته بود : 【شهیــــــد مصـــطفے احمـــدے روشـــن】
از خواب پریدم.
مصطفے ازم خـــواستگارے کرده بود، ولے هنـــوز عقد نکرده بودیم . . .
بعد از ازدواج خـــوابم را برایش تعریف کردم.
زد به خنـــده و شوخی . . .
گفت : بادمجـــون بم آفت نداره . . .
ولے یه بار خیـــلی جدے پاپے اش شدم که : کـــے شهید مے شے مصطفـــے؟
مکـــث نکرد، گفت : ســــــے سالگے . . .
بـــاران مے بارید شبے که خاکش مے کردیم . . .
آقای مجری: واسه چی در ُ باز گذاشتی؟
فامیل دور: واسه بهار ، از در بسته دزد رد می‌شه ولی از در باز رد نمی‌شه
وقتی یه در ُ باز بذاری که دزد نمیاد توش ، فکر می‌کنه یکی هست که در ُباز گذاشتی دیگه
ولی وقتی در بسته باشه، فکر می‌کنه کسی نیست ُ یه عالمه چیز خوب اون تو هست ُ می‌ره سراغ‌شون دیگه
در باز ُ کسی نمی‌زنه ، ولی در بسته رو همه می‌زنند
خود شما به خاطر این‌که بدونی توی این پسته دربسته چیه، می‌شکنیدش شکسته می‌شه اون در
دل آدم هم مثل همین پسته می‌مونه ، یه سری از دل‌ها درشون بازه... می‌فهمی تو دلش چیه
ولی یه سری از دل‌ها هست که درش بسته اس
این‌قدر بسته نگهش می‌دارند که بالاخره یه روز مجبور می‌شند بشکنند و همه‌چی خراب می‌شه
آقای مجری: در دل آدم چه‌جوری باز می‌شه؟
فامیل دور: در دل آدم با درد دله که باز می‌شه...
بدترین نوع دلداری دادن به آدم مصیبت‌زده این است که سعی کنیم
او را به بدبختی‌های بدتری که ممکن بود سرش بیاید، متوجه کنیم
اجازه بدهید با منطق خودش ماجرا را حل و فصل کند...
خوش به حال آن یا کریم ...!
هر موقع دل تنگت می شد ...
از آن پنجره ی کوچک مسجد به خودت پناه می آورد ...
بالای محراب مینشست و تو را صدا میزد ...
عاقبت به خیر است آنکه یک عمر تو را صدا بزند ... یا کریم!
توے شهربازے بـچگے هایم
چـرخ و فـلـڪـهـاے بـزرگے بودنـد ...
اما
آرزوے مـَטּ تاب خـوردטּ روے تاب خـانـﮧ بود ...
روے پاهاے تــو
همیشه؛
رنجی برای کشیدن
غصه‌ای برای خوردن
حرفی برای نگفتن
شبی برای نیاسودن
دری برای باز نشدن
چشمی برای باریدن
کسی برای نیامدن
و البته
ذره ای نور برای ادامه دادن وجود دارد …
گاهی تمامِ آرزو های آدم ها غرق در سرابـــی می شود که ؛ پـُـر از حُباب است...
اما وقتــی تشنـه ای...
نه سراب و نه حُباب، هیچکدام بـرایت آب نمی شود !....
گاهی، چه فــرق میکند،
دوست داشتن یا دوست نداشتن!
هر دو ، پیراهن یوسف را دریدند...
گاهی دل را تاب ماندن نیست و گاهی، عمر را...
و این روزهای پایانیِ آخرِ سال،
انار دلِ زمستان هم، دلتنگِ رفتن است...
عاقبت باید رفت...
