ماهے سـُــرخ دلمـــ مے گــوید...
مـَטּ از اینجــا خواهم گــُـریختـــ،
مـَטּ از تُنـــگ تنــهایے هایمــ،
آرامــ و بے صــِـدا به ســوے دریاے تــو خـواهم آمــد...
و فــَـــرقے هم نمے ڪُند
ڪِـﮧ خانـﮧ اے داشته باشم یا نـﮧ!
تــو دریایے و مـَטּ بے خانماטּ...
و آטּ ڪسے ڪِـﮧ مے گــُـریـزد،
از گــُــم شـدن نمے تــَرسـد...
وَالْحَمْدُ للهِ الَّذی تَحَبَّبَ اِلَی وَهُوَ غَنِی عَنّی...
تمام سپاس از آنِ او که نیازی به من نداشت ولی گفت که دوستم دارد ؛
دعای ابوحمزه ثمالی
مانـــدگارتـرین دوست ِ تـو
کسی است که تـو را به خاطـــر خودت بخواهد
بی آنکه به تـو نــیاز داشته باشد...
دلتنگے اَم بـراے تــو ، رنگیـטּ ڪمانے هـــزار رنگــــ استــ...
و تمام روزهایــــم بے تــو
پس از باراטּ...
ای آنڪِـﮧ خـُــدا او را شنیـــده استــ
از مـטּ با خـُــدا حـَــرف بــِـزטּ...
زخـــ ــم ها بسیار اما نـُوشـداروها کم است
دلــــ❤ که می گیــــرد تمام سِحـــر و جـادوها کم است
رضا نیکوکار
عـــروسک بچگی ها هـر چقـــدر هم که
کهـنه و زشـت شود
دوست داشتنی است،
اگــر به‌اش عُلقه پیـدا کـرده باشی...
چه بسا خــداوند هر گـِـره ای که در کار ما میانـدازد
همچون گـِـره های قـالی باشد
که نهایتا قصـد دارد با آن ها نقشی زیـبا بیافـرینـد
نسیمی از ســرِ کویت گـــذر کـرد
و گیســویِ تـو را آشفته تـــر کـرد
به رویِ صـــورتت افــتاد مــویی
ببیـــن یک تارِ مـو شـــقّ القمــــر کرد...
بـــس که بد دیـــدم ز یاران به ظاهــــر خوب خود
بعـد از ایـن بر کودک دل سخت گیـــری می کنم
صائب تبـریـــزی
دلــــ ـتنگی
خوشه انگـــور نیست
که بمانـــد و مویـــز شود...
دلــــ ـتنگی،
بــرگ گل شقایــــق است...
که بی تــو
پشت ایــن پنجــره های همیشه منتظــــر
پــــر پــــر می‌شود...
می‌پـوســـد...
می‌میــــــرد...
